[ad_1]
Vanaf de jaren zeventig ontwikkelde Deborah Turbeville bijzondere modefotografie die vrijwel niets met mode te maken lijkt te hebben, zoals we zien in Huis Marseille in Amsterdam.
De Amerikaanse fotografe Deborah Turbeville (1932-2013) bleef onbekend in de kunstwereld omdat haar fotografisch werk tot de modefotografie werd gerekend. Pas nu zien we de grote artistieke kwaliteit van haar werk in een eerste overzichtstentoonstelling in het Amsterdamse fotomuseum Huis Marseille.
Tegenwoordig is het heel gebruikelijk dat fotografen hoogwaardige kunstfotografie gebruiken in de mode- en reclamewereld. Maar in de tijd van Turbeville golden nog steeds strikte scheidslijnen.
Wat een geluk dat ze ontdekt is als fotokunstenaar, want haar foto’s zijn werkelijk fantastisch. Van gewone modefotografie is geen sprake, en dat vond zij ook niet. Elke foto is een zelfstandig en gelaagd kunstwerk. In hun eigenzinnige kunstmatigheid stijgen ze ver uit boven de glamour van de modewereld.
De privéwereld van de vrouw
Turbeville begon pas na haar veertigste en zocht modellen die zichzelf niet als model zagen. Ze wilde, zoals ze zei, de privéwereld van de vrouw laten zien.
Wat we zien zijn foto’s waarin een groep modellen in apathische stemming in gedachten verzonken is, tegen een achtergrond die eerder doet denken aan een gesloopt gebouw dan aan een zorgvuldig geselecteerde fotostudio. Ook al dragen ze de kleding van het modehuis, ze lijken in niets op de gebruikelijke zelfverzekerde, sexy vrouwen uit de modebladen.
Turbeville gaf modefotografen daarmee een impuls om het totaal anders te gaan doen, de vervallen gebouwen en sloppenwijken drongen via haar voorbeelden de modefotografie binnen als stimulerend, vanwege sterk contrasterende locaties.
Als een klassieke horrorfilmscène
Het ging haar om meer dan alleen een locatie of setting. Haar fotografie is doordrenkt van een heel andere visie. Je ziet het ook op foto’s als De trap: Commes des Garcons met een in het zwart gesluierde vrouw die een trap afdaalt, haar haastige, misschien paniekerige beweging, alsof ze zich in een klassieke horrorfilmscène bevindt. Maar het was bedoeld voor het Italiaanse modetijdschrift Mode .
Deborah Turbeville ging niet akkoord met de seksualisering van modellen in de jaren zeventig. Haar werk toont eerder donkere, emotionele landschappen waarin slechts toevallig kledingontwerpen te zien zijn.
In wezen verachtte ze de modewereld vol mensen die ‘vijftig jaar van hun leven alleen maar naar kleding keken’, zoals ze zei. Ze wilde het anders doen nadat ze als assistent en model bij ontwerper Claire McCardell had gewerkt en vervolgens redacteur werd bij Harpers Bazaar , Dameshuisdagboek en de inmiddels ter ziele gegane Mademoiselle .
Melancholische dromen
En nu zien we een grote serie vintage collages, nooit eerder tentoongesteld, waarin Deborah Turbeville haar eigen melancholische dromen vorm heeft gegeven. Ze experimenteerde door prenten in stukken te scheuren en ze weer in elkaar te zetten, ze te krassen en te verbranden of ze af te plakken met tape.
Hierdoor lijken haar foto’s soms uit de begindagen van de fotografie te komen. Het brengt haar gestolde droomwerelden op een andere manier tot leven.
Tentoonstelling
‘Deborah Turbeville, Fotocollage’. Huis Marseille, Keizersgracht 401, Amsterdam. Open: dagelijks 10.00-18.00 uur. Tot 16 juni.
[ad_2]
