Seniorentennissers Akkrum delen naast sport ook lief en leed met elkaar. ‘It is in waarm bad dêr’t jo yn telâne komme’

Een lach, af en toe een vloek en vooral veel enthousiaste praatjes. Op tenniscomplex Akkrumer is verder niet veel te horen, afgezien van het geluid van een bal die de snaren van een racket raakt. Geen gezeur à la Maria Sjarapova bij ieder schot, maar fitte zeventigers en tachtigers die na een gewonnen punt hooguit kort de stand vermelden.

Het is maandagochtend, even na half negen. Terwijl de eerste senioren al fanatiek aan de slag zijn, komt de rest één voor één het terrein op. De meesten dragen een trainingspak of sportieve trui, met daaronder een paar sneakers. Om goed zicht te behouden, hadden sommigen ook een zonneklep meegenomen.

Wees de eerste die arriveert

Anne Sijbesma (88) kijkt van een afstandje tevreden toe. Hij is daar wekelijks de eerste die het hek en de deur van de kantine opent. “Ik heb geen moed om het circuit op te gaan.” Gezien zijn leeftijd tennist hij niet meer zo soepel als vroeger. “Maar als ik de bal in mijn mooie tas zag, kon ik me niet voorstellen dat dat iets goeds was.”

Sinds zijn vrouw tien jaar geleden overleed, woont Sijbesma alleen. “Daarom hou ik niet meer van ballen, omdat ik gewoon niet wil vallen”, zegt hij. De spelers aan de andere kant van het net houden hier rekening mee. In principe zou vanaf elke opslag een rally mogelijk moeten zijn; het in de hoeken sturen van de tegenstander gebeurt alleen als hij of zij daar fysiek nog toe in staat is.

Uit de vele gesprekken op en naast de baan blijkt dat het sociale aspect minstens zo belangrijk is als het sportieve aspect. Binnen vult de geur van verse koffie de kamer. Sijbesma had de kopjes al eerder op de ochtend klaargezet op de twee lange houten tafels, met schalen vol cake in het midden. Gebakken door degene die aan de beurt was om iets lekkers te brengen.

Oud filterapparaat

In de hoek achter de bar staat een oud filterapparaat te sudderen. Enkele jaren geleden stelden collega-tennisclubleden voor om het koffiezetapparaat te vervangen door een nieuw exemplaar, maar daar wilde Sijbesma niets van horen. Waarom zou je afscheid nemen als iets nog geen gebreken heeft? Het antwoord ligt voor de hand.

Juist om die reden maakt hij, met hulp van iemand die zijn roosters in de computer typt, nog steeds ieder jaar het programmaboekje voor de winterwedstrijden in de sporthal en op de baan. Sijbesma mag zonder overdrijven een supervrijwilliger genoemd worden. Hij was ruim 40 jaar voetbal- en volleybalscheidsrechter en de voormalig accountant trad na zijn pensionering toe tot het bestuur van de Akkrumerbrug-, biljart- en handbalclub.

Hoe lang de 55-plussersgroep op maandagochtend al aan het tennissen is, weet hij niet. “Maar ik denk dat wol al meer dan 25 jaar meegaat.” Het aantal deelnemers schommelt doorgaans rond de twintig. Zo nu en dan valt er iemand uit vanwege ziekte of andere klachten. “Maar over het algemeen trouwt iedereen. Wij hebben niet in jouw huis gewoond, maar we hebben spyljen blauw.”

‘Liefde en verdriet pot’

Sijbesma heeft inmiddels de koffie ingeschonken en belt aan als het tien uur is. Niet veel later zit iedereen binnen achter een dampende kop warme drank. Dit geldt ook voor de twee T’s, Tineke Hoogland (80) en Tineke Smit (79). Samen beheren zij de zogenaamde ‘liefde en verdriet pot’.

Alle tennissers op de maandagochtend doen af ​​en toe een donatie, zodat ze niet telkens de hoed hoeven rond te geven als er iets betaald moet worden. “Het idee is dat we zo met deze situatie om kunnen gaan dat het net zo lastig is om in het reine te komen met de vorm ervan”, zegt Hoogland. Afgelopen week hebben wij op passende wijze afscheid genomen van een overleden tennisvriend.

Hoogland zelf kwam twaalf jaar geleden in Akkrum wonen. Tennis bleek de perfecte manier om naam te maken. Smit, afkomstig uit Hurdegaryp, heeft soortgelijke ervaringen na haar verhuizing in 2009. “Het is waar je vandaan komt. Ik heb mijn fuortendaliks thuis opgesteld.”

Tradities

Eén van de tradities die nog steeds in stand wordt gehouden is de jaarlijkse verrassingsreis, waarbij alleen de organisatoren de locatie kennen. “We blijven hier uiterlijk twee nachten”, zegt Hoogland. Waar voorheen alleen leden van de wedstrijdgroep mee mochten doen, kunnen tegenwoordig alle vrouwen zich inschrijven. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Ook Sijbesma gaat door met die gedachte. Thuis zitten is niets voor hem, hij krijgt energie van het organiseren van dingen en het omgaan met de drukte. “Het heeft mij veel geholpen en mijn vrouw is erg arm. Als ik daar zou zijn, tennissen en een kop koffie drinken, dan wist ik zeker hoe het moest.”

Tenslotte nog een bescheiden oproep voor nieuwe leden. Iedereen die wil kan meedoen, ongeacht zijn of haar niveau, zegt Smit. “Wij accepteren iedereen.” Ook al betekent dat dat de ballen in bepaalde wedstrijden voortaan wat minder soepel over het net zullen vliegen.