[ad_1]
In 2005 kochten we met de erfenis van een kinderloze oom een bescheiden huis in Frankrijk, vlakbij het dorp waar Jacques Tati in 1949 de film opnam. Jour de Fête opgenomen. Dat wisten wij niet bij aankoop, maar omdat het de mooiste film van Tati is Ma Onkel (1958), zo noemden we het huis. Een eerbetoon aan oom en Tati.
De eerste jaren waren we nog afgesloten van digitale gemakken en luisterden we naar Franse radiostations, waarvan France Musique al snel onze favoriet werd. Je zou France Musique kunnen vergelijken met Radio Klassiek zoals wij dat hier kennen. Een belangrijk verschil is dat Fransen een veel bredere kijk hebben op wat klassieke muziek is. Jazz komt ruimschoots aan bod, maar ook musicals, variétéshows, chansons en filmmuziek. Eigenlijk alles wat we dreigen te vergeten of stoffig is geworden, verstrooit France Musique de ether in.
Bovenste 200
Waar filmmuziek op de Nederlandse zender is teruggebracht tot een Top 200 die vorige maand nog eens werd uitgezonden, besteden de Fransen er wekelijks aandacht aan. Dat was in de jaren tachtig ook het geval op Radio 4, maar dat programma had waarschijnlijk te weinig luisteraars. Een paar weken geleden verscheen Michel Legrand op de Franse zender als een van Frankrijks belangrijkste naoorlogse filmcomponisten. Terecht. De in 2019 overleden Legrand liet een indrukwekkend oeuvre na.
Internationaal geprezen en actief gebleven van 1953 tot aan zijn dood, met misschien wel de meest bijzondere muzikale oefeningen gecomponeerde musicals ( Les Parapluies de Cherbourg uit 1964 en Les Demoiseles de Rochefort uit 1966) dat hij maakte met regisseur Jacques Demy. Onlangs kwam ik ergens een opruimbak tegen Les Parapluies de Cherbourg (1964) tegen. Een filmtitel die iedereen kent en bijna iedereen zegt: ‘O ja, leuke film’ zonder dat je precies weet waar het over gaat en wie erbij betrokken zijn.
Hetzelfde geldt voor de muziek. Iedereen kent het, maar weinigen zullen bij het horen van het leidmotief ook de filmtitel kennen. Daar hoeft niemand zich voor te schamen, want deze muziek deelt, net als veel van Legrands andere muziek, dat plezier met vele andere klassieke en tijdloze melodieën. Je weet het, maar dan.
De verder gecomponeerde musicals die Legrand en Demy maakten waren eigenzinnige producties in de jaren zestig. Het genre was eigenlijk uit de mode, maar Demy had er vertrouwen in en wist Legrand te overtuigen. En als je de film nu nog eens bekijkt, had hij gelijk. Een even simpel als treurig verhaal, dat al vanaf de eerste noten duidelijk wordt en stevig wordt gepresenteerd in de choreografie van paraplu’s. Een instrument dat gedurende de anderhalf uur dat het muziekspel duurt regelmatig terugkeert om de treurigheid van het bestaan te accentueren. De hoofdpersoon (Catherine Deneuve) woont en werkt in de parapluwinkel van haar moeder, dus dat komt goed van pas. Er is geen tekort aan tranen uit de lucht en op de wangen. Mooi!
Natuurlijk Les Parapluies de Cherbourg ook gedateerd. Maar terwijl je kijkt denk je ook ‘wat jammer dat dit soort films niet meer gemaakt worden’. Zeker, LaLaLand (2016) was een prachtig eerbetoon aan die vorm van musical en ook François Ozon verliet die Huit Femmes (2002) blaast het genre nieuw leven in. En de muziek, die we allemaal kennen, bleef dit jaar op de zeventigste plaats in de Top 200 Filmmuziek. Die liefhebbers zijn er dus nog steeds. Bekijk nu de film opnieuw.
Filmexpert Gerard Wolters belicht wekelijks actuele ontwikkelingen in de filmwereld
[ad_2]
