Column | We hebben andere verhalen nodig over vrouwen en seks

Bij de bushalte zat naast mij een jongen van een jaar of veertien. Ik schoof op, zijn vrienden kwamen ook. Ik kwam uit de bioscoop, waar ik Arme dingen van Yorgos Lanthimos. In de film speelt Emma Stone Bella Baxter, een Frankenstein-achtige figuur die volgens de beschrijving feministisch gedrag vertoont omdat ze seks wil op haar voorwaarden. Maar de feministische inhoud is teleurstellend. Vooral aan het begin van de film heeft Baxter de mentale krachten van een jong kind in het lichaam van een volwassen vrouw, waardoor het onduidelijk is of zij kan instemmen met seks, en je weet niet of je naar misbruik kijkt. Ook de seks wordt clichématig weergegeven, Baxter is een soort levende opblaaspop.

De man naast mij praatte met zijn vrienden over meisjes die ze kenden. Het ging over wie geschikt was voor orale seks en wie te lelijk was. Tussen de woorden door spuwden ze op de grond. Ik heb mijn oordopjes ingedaan. Eén van de jongens gooide een fles cola naar een duif die een donut aan het eten was. Dus haalde ik mijn oordopjes weer uit mijn oren en begon een lezing over hoe je over vrouwen moet spreken en hoe je met kwetsbare wezens moet omgaan. Er kwamen meer jongens helpen. Ze handelden stoer. Ik dacht dat ik een sprankje begrip in hun ogen zag, maar misschien was dat slechts de weerspiegeling van mijn eigen hoop.

In de bus terug dacht ik na over de grenzen van geweld. De jongens bij de bushalte groeiden op in een samenleving waar vrouwen nog steeds voortdurend geobjectiveerd worden, in beelden en verhalen. De borstvergroting van Doornroosje in de Efteling vorige week terecht aandacht gekregen, maar het sprookje over Doornroosje geeft kinderen ook een dubieuze boodschap mee. Als het geaccepteerd wordt om over vrouwen als objecten te praten, is het een kleine stap om ze ook als zodanig te behandelen. Elke acht tot tien dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord door haar partner of ex, mannen die het niet kunnen tolereren dat zij haar eigen keuzes maakt (beluister de podcast Ze is van mij van Saskia Belleman). Dat is extreem, maar ik ken geen enkele vrouw die nog nooit gendergerelateerd geweld heeft ervaren. De ouders van de jongens bij de bushalte zijn van mijn generatie. Het is onbegrijpelijk dat jongeren nog steeds op deze manier over vrouwen praten.

Het is ook onbegrijpelijk dat mensen nog steeds op deze manier over seks praten. Vorige week las ik in de krant over de orgasme-kloof (wat Bella Baxter niet stoort, dat moet ik Lanthimos wel geven). Blijkbaar hebben vrouwen veel minder orgasmes dan mannen tijdens heteroseks: 65 vergeleken met 95 procent. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen ook minder orgasmes verwachten bij seks met een man dan bij seks met een vrouw. Terwijl het hele punt van seks nieuwsgierigheid naar de ander is, of dat nu iemand van jouw geslacht is of iemand anders. Je moet met elke persoon samenwerken om erachter te komen wat hij/zij/hij leuk vindt en wat jij wilt – misschien zal een nieuwe partner een nieuw verlangen opwekken. Je kunt vragen, uitnodigen, demonstreren. Seks kan grappig en kwetsbaar en geruststellend zijn en soms gewoon vol verlangen. Het kan ook teleurstellend zijn of het klikt niet met iemand. Maar uiteindelijk is het een gesprek. En degene die alleen maar over zichzelf praat, is zoals altijd de minst interessante gesprekspartner.

De heterogemeenschap zou er daarom goed aan doen om van de queergemeenschap te leren. Maar we hebben ook andere verhalen nodig over lichamen en grenzen en aanraking en mogelijkheden. Zoals het werk van kunstenaar Melanie Bonajo (opzettelijk zonder hoofdletter) met Skinship. Ze beschouwen seks als een manier om te genezen, voor individuen en als gemeenschap, en modelleren hoe dat eruit kan zien. We zien te weinig van dit soort beelden. En dat is voor iedereen jammer, ook voor de jongens bij de bushalte.

Eva Meijer is schrijver en filosoof. Om de week schrijft ze een column.

Delen





E-mail de redacteur