Een mooi én lastig seizoen van ‘The Bear’

Waarom doen we dit onszelf aan? In De beer deze vraag komt regelmatig terug. Een toprestaurant runnen, zoals de hoofdpersonen in deze serie doen, is geen pretje. De werkdruk is enorm, de winstmarges laag. Dus zelfs in het derde seizoen wordt er geschreeuwd, gevloekt en gehuild. Waarom dan toch dag in dag uit weer de keuken in? Chef Carmy doet het in ieder geval niet omdat hij er plezier of vreugde uit haalt. Ook zijn partner Sydney, met wie Carmy een simpele broodjeszaak in Chicago ombouwde tot een potentieel sterrenrestaurant, worstelt met haar rol. Kan ze dit wel aan? Wil ze eigenlijk wel elke dag met deze lastige man werken?

De volgende doelen voor het restaurant zijn duidelijk: een lovende recensie krijgen van een culinair criticus en een felbegeerde Michelinster verdienen. Carmy heeft daarom besloten zichzelf en iedereen uit te dagen. Hij stelt regels op die niet ter discussie staan ​​(niet-onderhandelbare zaken genoemd). Zo moet het menu elke dag anders zijn. Een regel waar bijna alle andere personeelsleden bezwaar tegen hebben. Soms lijken Carmy’s keuzes pure zelf-sabotage, zoals aan het einde van seizoen 2: hij sloot zichzelf per ongeluk op in de koelcel tijdens de openingsavond van zijn restaurant, van waaruit hij beledigingen schreeuwde naar belangrijke mensen in zijn leven.

Ook maakt hij in de nieuwe afleveringen weinig vrienden. De relatie met neef Richie, die de leiding heeft over de dienst, is een stuk giftiger geworden – in de tweede aflevering, de momenten waarop ‘neuk je‘ zou niet vol te houden zijn.

De beer was een grote winnaar bij de Emmy Awards, de belangrijkste Amerikaanse televisieprijzen, eerder dit jaar. De serie groeide zeker uit tot een grote publiekslieveling na het fenomenale tweede seizoen. Hoofdrolspelers Jeremy Allen White (Carmy), Ayo Edebiri (Sydney) en Ebon Moss-Bachrach (Richie) werden sterren en bedenker Christopher Storer kreeg de kans om naast een derde ook een vierde, en waarschijnlijk laatste, seizoen te maken.

Zet de rem erop

Er gingen verhalen dat beide seizoenen direct achter elkaar zouden worden opgenomen omdat de acteurs anders te druk zouden zijn met andere projecten. Dat is niet het geval, vertelden de acteurs tijdens hun publiciteitsronde. Het lijkt er wel op dat Storer, die veel afleveringen schrijft en regisseert, in dit derde seizoen bewust op de rem heeft gezet omdat er daarna nog een seizoen komt. Plot- en karakterontwikkelingen volgden elkaar in de eerste twee seizoenen razendsnel op, dit keer gaat het een stuk langzamer. Het seizoen bevat veel flashbacks, verdiept zich in thema’s en laat personages lang in dezelfde fases blijven hangen, worstelend met uitstelgedrag. Dat is niet zo erg: het maakt de personages menselijk en authentiek. Verder blijft het heerlijk om tijd door te brengen met de fantastische acteurs.

Net als in het vorige seizoen neemt de serie een hele aflevering om iemand uit het grote ensemble in de spotlight te zetten. In ‘Napkins’, geregisseerd door Ayo Edebiri, zien we hoe de ervaren werkneemster Tina (Liza Colón-Zayas) lang geleden een baan vond bij de oorspronkelijke broodjeszaak van Mikey, Carmy’s grote broer. De dood van Mikey, die zelfmoord pleegde, hangt nog steeds als een groot onverwerkt trauma boven de serie. Door te laten zien hoe Tina en Mikey elkaar ontmoetten, krijgt de serie een diepere, menselijkere laag. Het feit dat Edebiri met deze aflevering haar debuut maakt als regisseur, maakt het nog indrukwekkender.

Gentrificatie

Het uitzicht op de oude broodjeszaak doet je denken aan een thema dat in deze serie nauwelijks aan bod komt: gentrificatie. De beslissing om een ​​populaire en betaalbare zaak om te bouwen tot een restaurant met Michelin-sterren kan ernstige gevolgen hebben voor een buurt en voor de klanten die het zich niet kunnen veroorloven om zo’n duur restaurant te bezoeken. Ja, de broodjes zijn nog steeds verkrijgbaar via een raam aan de zijkant van het gebouw, maar niemand lijkt zich daar druk om te maken. Was het niet beter geweest om die broodjes te perfectioneren en er voor iedereen te zijn? Een interessant onderwerp dat niet echt aan bod komt.

Storer daagt zichzelf en de kijkers op andere vlakken uit. Vooral de eerste aflevering, met zijn dromerige sfeer en niet-lineaire structuur, kan frustrerend zijn voor kijkers die zo snel mogelijk willen weten hoe het verhaal verder gaat. Tegelijkertijd is het een intrigerende aflevering die verder ingaat op Carmy’s verleden door te laten zien met welke chefs hij eerder heeft gewerkt en waar zijn culinaire visie vandaan komt. Veel van de chefs zijn echt en spelen zichzelf. Ze brengen de liefde voor gastronomie over.

Latere afleveringen hebben ook dit soort gastrollen. Daniel Boulud, Thomas Keller en Grant Achatz behoren tot de sterren. Zelfs René Redzepi van het zeer invloedrijke (en inmiddels gesloten) Noma verschijnt even. Al deze cameo’s voelen als een soort keurmerk: zelfs de allerbeste chefs zijn dol op deze serie, we krijgen een realistisch kijkje achter de schermen.

U vraagt ​​zich misschien af ​​of De beer is een beetje te verliefd geworden op de culinaire wereld: soms blijft de serie iets te lang hangen bij de cameo’s en details over verfijnd dineren. Maar ze dragen wel bij aan het vinden van het antwoord op die ene vraag: Waarom doen we dit onszelf aan? Misschien omdat het een zinvolle baan is. “Ik weet dat mensen mij een chef-kok noemen, maar koken is ons beroep,” vertelt de echte Thomas Keller, eigenaar van meerdere restaurants met Michelin-sterren, aan Carmy. “Het is een beroep met diepgang omdat we op belangrijke manieren deel uitmaken van het leven van mensen. Vergeet dat dus nooit.”

In het derde seizoen Carmy heeft die les nog niet geleerd. Hij lijkt alleen maar bezig te zijn met prestaties en niet met mensen. En dat terwijl hij zichzelf omringd heeft met geweldige mensen. Hopelijk zal hij dat op den duur inzien.