Deadpool is bij vlagen hilarisch, maar vooral een film voor fans

Deadpool (Ryan Reynolds) spreekt het publiek eindeloos toe in Deadpool en Wolverine: zijn meest opvallende superkracht is het doorbreken van de vierde wand. Deze buddyfilm met frenemy Wolverine (Hugh Jackman) moest nogal wat obstakels overwinnen, legt hij uit. Stripboekhuis Marvel verhuurde ooit beide superhelden aan filmstudio Fox, daarna kocht Disney Marvel en in 2019 ook Fox. Zo was iedereen weer herenigd in het ‘Marvel Cinematic Universe’, maar Wolverine was in de film inmiddels genadeloos verslagen Logan (2017).

Geen probleem: voor superhelden is de dood nooit het einde, zoals Deadpool beseft wanneer hij Wolverines skelet opgraaft. Hij gebruikt zijn botten om twee dozijn goede tijdagenten te vermoorden, met veel castratie en anale penetratie (lacht!), waarna Deadpool het multiversum in trekt op zoek naar een sterke, wrokkige versie van Wolverine uit een alternatief universum. En zo kan de buddyfilm beginnen, met veel gekibbel en vechtpartijen, die hilarisch bloederig uitpakken omdat beide helden zowel penetreerbaar als onverwoestbaar zijn. Deadpool is de joker, de norse rockabilly-eenzame Wolverine ‘straight man’.

Deadpool en Wolverine is de enige Marvel-superheldenfilm in 2024 en wordt daarom gehyped als het evenement van het jaar. Voor fans is dat zeker waar, voor anderen is het de Amsterdam Pride of de bloemencorso van Zundert. De fans kunnen wel wat goed nieuws gebruiken, want na twee jaar van slechte recensies en wisselende box office hangt Marvel, ooit de koning van Hollywood, aan de touwen. Is Deadpool en Wolverine de weg omhoog naar de superheldenfilm of de volgende fase in het ontbindingsproces? Het laatste, vrees ik.

Wagneriaanse bombast

Allereerst: soms is het Deadpool en Wolverine hilarisch. Ryan Reynolds maakte zijn solodebuut als superheld Deadpool in 2016 in een film die een aangename afwisseling was van de Wagneriaanse bombast van DC of de emotionele soapseries van Marvel: een cynische superheld die vloekt, drinkt, drugs gebruikt, epische bloedbaden pleegt en zijn vriendin hem laat penetreren met een strap-on dildo. De vraag was of de nieuwe baas van Marvel/Disney zijn grofgebekte perversies en frivole amputaties zou tolereren. Tuurlijk, als dat een reddingsboei is voor het ooit lucratieve, nu stervende superheldengenre. Dus Deadpools blinde, bejaarde hospita kan ook zuchten volgens Disney: “God, wat mis ik cocaïne.”Snuffelen op het scherm is een rode draad, legt Deadpool behulpzaam uit.

Deze scherpe observaties over Disney, Marvel en de staat van superheldenfilms zijn leuk, maar alleen voor fans. Ze wijzen erop dat Marvel niet meer echt gelooft in uitbreiding, maar zich in plaats daarvan inzet voor het in stand houden van een krimpende sekte. Zelfspot is historisch gezien de doodsoorzaak van filmgenres.

En zelfspot brengt je maar tot op zekere hoogte. Na een uur Deadpool en Wolverine de inside jokes worden vermoeiend en je zoekt naar een richting, een plot, een inzet. Opeens verschijnt er een leger vijandige Deadpools uit alternatieve universums en Deadpool mompelt: “Stop ermee, het multiversum is voorbij.” Waarna hij begint te hacken en te beuken met Wolverine, wat kun je anders doen als ironische superheld? Herhaal het oude plot met een knipoog. Dus: red het universum (Deadpool) of je eer (Wolverine) door superschurken te verslaan: de slijmerige manager Paradox (Matthew Macfadyen) en de griezelige heks Cassandra (Emma Corrin). En dan aan het einde nobele zelfopoffering, maar niet echt. Zo’n cheesy superheldenfilm die om zichzelf giechelt, is een doodlopende weg, maar het genre heeft in 2024 niets beters te bieden.

Delen





Stuur een e-mail naar de redactie