[ad_1]
“Als u even in de koffiekamer wilt zitten,” zegt de vriendelijke receptioniste van het Dominicanenklooster, rond theetijd in de middag. “Paul doet waarschijnlijk nog een dutje.”
‘Oh nee!’ roept hij opgewonden, als hij een kwartier later met een vlotte pas en zwaaiende armgebaren binnenkomt. ‘We wachten op elkaar. Kom, we gaan naar mijn kamer.’
De atletische figuur met zijn blonde kuif rent de trap op. “Dit is de vleugel waar de broers verbleven,” zegt hij terwijl we na een paar deuren naar het einde van een gang lopen. “Alle kamers zijn leeg. Ik ben de laatste bewoner. Tot deze week.”
[ad_2]
