Het uitgangspunt ‘zolang mogelijk thuis blijven wonen’ heeft zijn grenzen! | Opinie

Onlangs dacht ik dat het belang van het ouderlijk huis, na jaren van devaluatie, de komende jaren flink zou kunnen toenemen. In mijn jeugd trouwden veel mensen nog vanuit het vertrouwde ouderlijk huis.

Voor een groot deel van de bevolking is dat niet meer het geval. Een ouderlijk huis is tegenwoordig gewoon het huis waar je opgroeit en waar je ouders wonen of hebben gewoond.

Door de situatie op de woningmarkt zal het belang van het ouderlijk huis waarschijnlijk weer flink toenemen, aangezien veel mensen geen woning kunnen vinden en mogelijk hun AOW in het ouderlijk huis ontvangen en uiteindelijk daar worden begraven of gecremeerd.

Een veelvoorkomend antwoord als dit onderwerp ter sprake komt is: bouwen, bouwen, bouwen. Dit lijkt een logisch antwoord, maar niet in een tijd waarin er veel obstakels zijn om te bouwen.

Denk bijvoorbeeld aan de stikstofproblematiek, de hoge bouwkosten, de beperkte beschikbare ruimte en het tekort aan capaciteit op het elektriciteitsnet. Door deze belemmeringen kunnen we met de huidige standaardwoonconcepten nooit voldoende woningen bouwen voor onze jongeren, statushouders, arbeidsmigranten en alleenstaande ouderen.

Meerdere oplossingen zullen samen moeten komen om een ​​oplossing te bieden. Denk aan het bouwen van hogere, kleinere units, goedkopere bouw, flexibele huisvesting, verbeterde doorstroming en permanente bewoning in recreatieparken.

Al deze zaken, en er zijn zeker meer opties, zullen moeten bijdragen aan de route naar een verbeterde woningmarkt. Deze zaak kan niet zomaar aan de provincie of gemeente worden overgelaten, maar vereist centrale regie. Ik zou dus zeggen: kabinet, neem het voortouw en ga aan de slag!

We moeten proberen te voorkomen dat de jongeren van nu over een paar decennia ouderenzorg krijgen in de crèche van hun ouderlijk huis, omdat ze daar nooit meer weg kunnen. Het beleidsprincipe van ‘zo lang mogelijk thuis wonen’ kent immers grenzen.