[ad_1]
Of ik op basis van de documentaire een podcast wilde maken over misstanden in de Vlaamse kerk Godverlaten. Ik moest slikken. De woorden misbruik en podcast in dezelfde zin kwamen op mij over als een nieuwe vorm van misbruik. Was dat thema niet veel te groot voor zoiets vluchtigs als een podcast? Hoe dan ook. In een vlaag van overmoed zei ik: ‘Ja, ik wil een podcast maken.’ ‘Prima,’ zeiden ze bij KRO-NCRV – daar kwam de vraag vandaan –, ‘dan sturen we je de links naar die documentaire daarover.’ Met een klinische, registrerende blik begon ik te kijken; de journalist die een stuk moet schrijven en wat leest. Naar binnen kijken, in dit geval. Ik wist niet waar ik aan begon. En nu ik het weet, kan ik er niet meer over zwijgen.
Nadat ik alle afleveringen had gezien, dacht ik eerlijk gezegd wel een dag dat ik gewoon kon rondkomen met kijken zonder oordeel. Oké, het was slecht, maar er moest iets geschreven worden. Ik ben net begonnen. Eerst enkele woorden, fragmenten van paragrafen. De woede kwam eigenlijk vrij langzaam. Net zoals je het niet meteen lijkt te voelen als je been wordt afgescheurd, totdat je in het ziekenhuis ligt en ze je komen redden; dan wordt de pijn nog steeds ondraaglijk. Het begon terwijl ik aan het schrijven was. Woorden stonden als een horde woeste krijgers die zich voor een poort drukten waar ze nooit allemaal tegelijk doorheen konden, hier en daar aan elkaar vastgeklampt in brullende, kant-en-klare zinnen.
[ad_2]
