Israël-correspondent Nasrah Habiballah kreeg haar droombaan en werd meteen in het diepe gegooid

Nog voordat ze voet op Israëlische bodem heeft gezet, barst er in Nederland op sociale media discussie los over haar benoeming tot correspondent door de NOS. Ze wordt online aangevallen en ontvangt discriminerende, seksistische en haatdragende teksten. Ze zou partijdig zijn en een ‘erkend voorstander van de islamitische terreur’, om maar een zijstraat te noemen. Omdat ze een Palestijnse achtergrond en een Arabische achternaam heeft en in 2017 een bericht op Twitter deelde dat ‘pro-Palestijns’ zou zijn.

Adjunct-hoofdredacteur Wilma Haan van de NOS komt voor haar op. ‘Het is volstrekt onaanvaardbaar dat onze collega wordt veroordeeld, of zelfs ten onrechte beschuldigd, op basis van haar achternaam. Laat journalisten gewoon hun werk doen en het op een normale manier beoordelen”, reageert ze op X.

Gezonde dosis Rotterdamse nuchterheid

Sinds 1 januari van dit jaar is Nasrah Habiballah (Rotterdam, 1987) correspondent voor de NOS in Israël en de Palestijnse gebieden. Daarnaast rapporteert zij voor de rubriek actualiteiten Nieuwsuur en de Vlaamse Radio en Televisie (VRT) en schrijft ze voor het dagblad Trouw . ‘Een ervaren multimediajournalist met een grote drive en een gezonde dosis Rotterdams nuchter verstand.’ Zo omschreef toenmalig NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff haar.

Tien jaar geleden begon ze als stagiaire bij het Jeugdjournaal en werkte vervolgens op verschillende redacties, als verslaggever voor radio, televisie en online. ‘Ik wist toen al dat ik uiteindelijk correspondent wilde worden. En het liefst in Israël en de Palestijnse gebieden. Ik heb verschillende keren in zowel Israël als de Palestijnse gebieden gewoond. Elke keer dat ik daar naar Nederland vertrok, had ik de hoop ooit terug te keren als correspondent voor de NOS”, zegt ze op de website van de NOS. Habiballah studeert bijvoorbeeld een semester Arabisch aan de Birzeit Universiteit op de bezette Westelijke Jordaanoever. en volgt een masteropleiding conflictsituaties in Haifa.

Ze levert een bijdrage aan het VPRO-programma Buitenlands kantoor en de Zapp wekelijks nieuws . De afgelopen twee jaar was ze actief als regiocorrespondent voor de NOS in Rotterdam en Den Haag. Van elke dag met de auto naar Hilversum en terug naar alles op de fiets, hierover vertelt ze in een uitzending van Studio Eendracht. Van elke dag met collega’s op kantoor werken naar veel meer alleen en zelfstandig werken. Het blijkt een goede voorbereiding op haar nieuwe baan als freelancer in het Midden-Oosten. Als haar voorganger Ties Brock bekendmaakt dat hij na 3,5 jaar stopt als correspondent, grijpt ze haar kans.

‘Alles komt voor mij samen in deze baan’

“Dit is haar droombaan”, zegt de Limburgse journaliste Ingrid Lemmens, die bij haar journalistiek studeerde aan de Fontys Hogeschool in Tilburg. “Dit was al haar doel toen ze in 2006 met de opleiding begon. Voor zover ik weet is ze de tweede correspondent uit mijn klas. Karlijn van Houwelingen is correspondent in de Verenigde Staten voor onder meer de Algemeen Dagblad .”

Op de website van de NOS zegt ze: ‘In deze baan komt voor mij alles samen: werken als correspondent in het gebied waar ik graag ben voor een organisatie waar ik nu al met zoveel liefde voor werk. Ik ben ervan overtuigd dat mijn persoonlijke verbondenheid met het gebied ervoor zorgt dat er verschillende gezichtspunten en unieke verhalen naar mij toe komen, die ik kan verwerken tot inzichtelijke verhalen.’

Ze verhuist naar Tel Aviv, waar ze ontspant door op zee te surfen. Maar veel vrije tijd heeft ze niet. In de eerste week van januari breken massademonstraties uit als reactie op de controversiële hervormingsplannen van de Israëlische regering, die de macht van het Hooggerechtshof willen verkleinen ten gunste van het parlement. Op dat moment had ze niet kunnen vermoeden dat ze een paar maanden later opnieuw in het oog van de storm zou terechtkomen.

De strijd tussen Israël en Hamas is geëscaleerd sinds de bloedige aanval vanuit de Gazastrook op 7 oktober. Duizenden mensen zijn omgekomen en Nasrah Habbabalah is bijna dagelijks op het nieuws te zien. Ze heeft over het algemeen veel lof gekregen voor haar berichtgeving over het conflict. Al behoren de beschuldigingen en beledigingen aan het adres van haar nog steeds niet helemaal tot het verleden.

Dagelijkse postzakken met lezersbrieven

Maar ze maken ook deels deel uit van het werk, zoals de voormalige Israëlische correspondent uitlegt De Telegraaf , Hans Knoop. “Je doet het niet goed voor de Joden, of je doet het niet goed voor de pro-Palestijnen. Als je van beiden ongeveer evenveel kritiek krijgt, dan vind ik dat je het best goed hebt gedaan.”

Zelf begon hij begin jaren zestig als correspondent. “Het punt is ook: als je goed nieuws brengt, word je gezien als een goede journalist. Na de Zesdaagse Oorlog, toen Israël zijn tegenstanders wist te verpletteren, werd ik bij terugkomst in Nederland op het schild gehesen. Maar toen ik zes jaar later verslag deed van de Jom Kipoeroorlog, wat een grote overwinning voor Israël was, werden op de krant elke dag postzakken gevuld met brieven van lezers geleegd van mensen die vonden dat ik onmiddellijk ontslagen moest worden. Ik heb ze niet gebracht waar ze op hoopten. Dit is niet alleen het geval bij oorlogsverslaggeving. Zo werkt het ook bij banale zaken als voetbal.”

Knoop heeft de berichtgeving over Israël en de Palestijnse gebieden door de jaren heen zien veranderen. “In mijn tijd werd het Palestijnse of Arabische verhaal nauwelijks besproken. Jarenlang kreeg Israël de meeste sympathie. Mensen kiezen bijna instinctief voor de zwakkere partij. En nu zijn het de Palestijnen. Maar dat betekent niet dat ze gelijk hebben. Ik ken Nasrah Habiballah niet persoonlijk, maar ik vind de manier waarop zij rapporteert heel puur en neutraal. Ik heb er echt niets over te zeggen. Het is bijna een voorbeeld van hoe het moet.”

Het conflict laat je nooit meer los

Knoop volgt de berichtgeving over de oorlog tussen Israël en Hamas op de voet. “24 uur per dag, dag en nacht. Ik heb net geprobeerd de familie van mijn vrouw weer aan de telefoon te krijgen. Haar tweelingbroer woont in Haifa, net als zijn kinderen en kleinkinderen. Wij bellen meerdere keren per dag.” Het conflict, zegt Knoop, kruipt onder je huid en nestelt zich in je poriën. “Het laat je nooit meer los.”

Nasrah Habiballah zegt zelf in een interview met Villamedia, het vakblad voor journalisten: ‘Elk woord, elke zin, je moet er zo goed over nadenken, maar ik wil niet in het ene of het andere frame meegaan. (…) Als je maar met één verhaal meegaat, doe je iets verkeerd. Met verschillende verhalen probeer ik verschillende kanten te laten zien. De Israëlische samenleving is tot op het bot verdeeld en dat is ook de reden waarom er de afgelopen jaren zoveel verkiezingen achter elkaar zijn geweest. Als journalist probeer ik daar mijn weg in te vinden. Ik ben er niet om een ​​bepaalde visie te vertegenwoordigen of te verdedigen.”