[ad_1]
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, liep Europa op zijn achterpoten. Het was een schande dat dit op ons continent gebeurde. Ik herinner me de reactie van sommigen dat de verontwaardiging over wat er in de Donbas gebeurde nogal selectief was, omdat oorlogen elders ons koud hadden gelaten. Maar dit veranderde de stemming niet. Deze oorlog in Europa heeft de afgelopen anderhalf jaar tot meer inzet geleid dan enig ander conflict elders. Wij zijn Oekraïne!
Nu is er oorlog in Israël. Een oorlog die de Nederlandse of Europese vrede niet bedreigt. Maar deze oorlog raakt mij nog meer dan die met Oekraïne. Ik ben daar geweest, ook op de Westelijke Jordaanoever, bij Ramallah en in een joodse kolonistenkolonie, bij controleposten en bij metershoge muren geschilderd door Bansky. Maar dat is niet de reden waarom mijn hart zaterdagochtend daalde. De reden is dat Israël verweven is met mijn christelijk geloof. Ik had een cd met liedjes die zongen over mijn favoriete stad New York, ik ken een leuk liedje over Kiev, maar dat is allemaal van een andere orde dan Psalm 122: ‘Jeruzalem, waar ik van hou’ en ‘de stad van God.’
[ad_2]
