Geel Wit Ameland reist vijf uren voor uitduel met Terschelling: ‘Ik heb veel aparte wedstrijden meegemaakt, maar dit is uniek’

Een kleine eilandbewoner schrikt niet van code geel. Tijdens een plensbui merkt hij alleen dat er wat gespetter ontstaat. Er staat pas dat het waait als de windstoten boven de 100 kilometer per uur uitkomen. En toch, zo klinkt het zaterdagavond unaniem in de kantine van SC Terschelling, is het jammer dat Geel Wit niet onder betere omstandigheden gespeeld wordt. Zeker is dat in dat geval ruim circa tachtig toeschouwers, van wie de helft Amelanders waren, naar de Waddenderby waren gekomen.

Het wordt immers niet zo vaak gespeeld. De laatste keer dat de twee clubs elkaar ontmoetten was in het seizoen 1994-1995. Geel Wit speelde daarna consequent op een hoger niveau dan Terschelling en mocht zich een paar seizoenen zelfs een tweedeklasser noemen, maar degradeerde vorig seizoen naar de vierde klasse.

Een verklaring voor het al langer bestaande niveauverschil is de maritieme school op Terschelling. Veel voetballers van die club zijn daardoor wekenlang – en vaak meerdere keren per seizoen – op zee. “Met zoveel veranderingen is het lastig om consistent te presteren”, zegt Arjen de Jong.

Hij is anderhalf jaar trainer geweest van Terschelling, de club waar hij decennialang in het eerste elftal speelde. De Jong verwierf in het buitenland bekendheid als een echte doelpuntenmachine. De Waddenschutter, zoals zijn bijnaam luidde, was in het Terschellinger shirt goed voor zo’n 400 treffers.

Reddingsboot

De Jong speelde ook de laatste edities tussen Terschelling en Geel Wit. Hij weet weinig van die wedstrijden. Hij herinnert zich de overtochten echter nog goed. “Onze grensrechter had een vissersboot”, vertelt De Jong. “Op de speeldag tegen Geel Wit had hij enkele tientallen meters voor het strand afgemeerd. Met onze sporttassen boven ons hoofd liepen we de branding in. Op de terugreis hadden we een barbecue aan boord. Fantastisch. Zoiets vergeet je nooit meer.”

Net zoals dat gold voor de voetballers uit Terschelling, die ooit met de KNRM-reddingsboot naar Ameland voeren. Het was een ultrakorte oversteek vanaf het strand bij de Boschplaat. ,,Een half uur. Langer heeft het niet geduurd”, zegt Rijk van Veen. De huidige voorzitter van Terschelling heeft die wedstrijden destijds als speler meegemaakt.

Hoewel de voetballers de diensten van de KNRM gretig omarmden, was dit niet legaal. Nog ruim dertig jaar geleden mocht de reddingsboot niet voor recreatieve doeleinden worden gebruikt. Hoe dan ook, verzucht Van Veen, het waren andere tijden. Mensen wilden soms een oogje dichtknijpen. Tegenwoordig is een dergelijke versnelde oversteek onmogelijk. Rijkswaterstaat houdt streng toezicht op het personenvervoer over de belangrijkste vaarroutes. “En na het ongeluk met de watertaxi wil begrijpelijkerwijs geen enkele schipper zijn vingers branden”, zegt Van Veen.

Kampioen van de Waddeneilanden

En de Amelanders? Meestal gingen ze met een gehuurde rondvaartboot rechtstreeks naar Terschelling. Een tocht van ruim twee uur. Eigenlijk was dat afgelopen weekend ook het plan, al zette een ervaren reisleider waarschijnlijk vraagtekens bij het schema. Geel Wit moest zaterdagochtend om 6.00 uur (!) vertrekken, omdat het getij de vaargeulen tussen de Waddeneilanden slechts enkele uren per dag bevaarbaar maakt.

Een week voor de wedstrijd doemde er echter een obstakel op. De Robbenboot lag aan de kade voor onderhoud. Daarom staken de Amelanders zaterdag ‘normaal gesproken’ met de veerdiensten de oversteek naar hun buureiland. “De KNVB dacht waarschijnlijk als het om de wedstrijdindeling ging: die twee eilanden liggen lekker dicht bij elkaar”, zegt Geel Wit-coach Jan Stuiver, als hij na twee boottochten en een busrit vanaf Holwerd eindelijk voet op Terschelling heeft gezet. naar Harlingen.

Sterker nog: de geografische inschatting van de voetbalbond klopt, moet Stuiver toegeven. Maar de realiteit is dat de Amelanders vijf uur onderweg waren. Best absurd, vindt Stuiver. Denk maar aan: VV de Lauwers heeft minder tijd nodig om een ​​uitwedstrijd te spelen tegen Valken ’68 uit Zuid-Limburg.

“Ik heb veel bijzondere wedstrijden meegemaakt”, zegt Stuiver. “Maar dit is uniek. Bovendien mag degene die deze wedstrijd wint zich kampioen van de Waddeneilanden noemen. Dat kom je niet vaak tegen.”

Speciaal tintje

Ja, zeggen spelers en trainers, natuurlijk heeft deze wedstrijd wel een speciaal tintje. Tegelijkertijd is er geen sprake van rivaliteit, simpelweg omdat de meeste Terschellingers en Amelanders elkaar niet kennen. Ze betreden vrijwel nooit elkaars territorium. Hoewel beide eilanden hemelsbreed slechts vier kilometer uit elkaar liggen, maakt de Waddenzee ze letterlijk tot een wereld van verschil. “Kun je van een derby spreken als je nog nooit tegen hen hebt gevoetbald?” Vraagt ​​Geel Wit-aanvoerder Pieter Kiewiet retorisch.

De echte eilandderbies werden gespeeld tussen Terschelling en AVV – en tussen Geel Wit en Amelandia. Maar het zijn echo’s uit het verleden. AVV staat momenteel onderaan in de vijfde divisie, terwijl Amelandia alleen over een recreatief seniorenteam beschikt. “De wedstrijden tegen clubs uit Harlingen, waar klasgenoten van de middelbare school voetbalden, waren voor ons belangrijker dan de wedstrijden met Geel Wit”, zegt Terschelling-coach De Jong.

Wel heeft hij regelmatig telefonisch contact met Ameland. The Wadden Shooter runt een lingeriewinkel op West-Terschelling. “Ameland had al zo’n winkel. Zij hebben ons geadviseerd toen wij met ons bedrijf begonnen. We hebben er veel gebruik van gemaakt. En als wij een product niet hebben, bestellen wij het bij onze Amelander collega’s. Andersom ook. Dat is geweldig.”

Zonneklaas

Want de eilandbewoners hebben overeenkomsten, zo blijkt een uur voor de aftrap in de bestuurskamer. De gesprekken gaan over de wedstrijden van vroeger. Over het werk, vaak in de horeca en op zee. En over het recente incident op Ameland, waarbij een groep bewoners in de problemen kwam met een cameraploeg die voor Sunneklaas naar het eiland kwam.

Logischerwijs bereikte dat nieuws ook Terschelling. Daar vierden ze een dag later Sunderum – een soortgelijk festival. “Wij zitten in dezelfde positie als de Amelanders”, zegt Terschelling-voorzitter Van Veen. “Sunderum wordt gevierd in het oosten van ons eiland. West-Terschellingen moeten daar nu al wegblijven. Laat staan ​​als je niet van het eiland komt. Wij bedienen toeristen bijna het hele jaar door. Moeten die Randstadbewoners ook naar ons feest komen?”

Kater

Tijdens de wedstrijd speelt Geel Wit voor Sunneklaas. De ploeg geeft gemakkelijk de meeste doelpunten weg. Terschelling beschikt over jongere, technischere en fittere voetballers en wint met 6-2. Hiermee wordt een traditie in stand gehouden, want zowel Terschelling als Geel Wit verloren nooit een onderlinge wedstrijd op hun eigen eiland. “Laten we hopen dat dat zo blijft”, blikt Kiewiet vooruit op de return in mei. “Het gaat de laatste weken niet zo goed met ons. Maar hé, dit is niet het moment om te balen. Buiten Ameland gaan we niet zo vaak met elkaar op pad. We gaan er een mooi feest van maken.”

Op sportpark Midsland giert de wind als de volumeknop in de kantine op maximaal wordt gezet en de kratten bier worden binnengebracht. “We zitten niet in zak en as”, zegt Stuiver. ,,Hou op. Er zijn ergere dingen dan het verliezen van een wedstrijd. Ik denk niet dat de jongens nu een kater moeten hebben, maar morgenochtend. Dat gaat lukken, denk ik.” Geldt dat ook voor de trainer van Geel Wit? ,,Welnee. De tijd dat ik een biertje in beide handen had, plus twee extra flesjes onder mijn arm, is al lang voorbij.”