[ad_1]
Wat is de mooiste of bijzondere foto die jij in 2023 hebt gemaakt? Die vraag stellen wij aan de Friese persfotografen. Marchje Andringa kiest een foto die ze op de Wadden heeft gemaakt.
Het liefst maakt ze portretfoto’s voor de krant. “Daar haal ik veel voldoening uit, vooral als mensen zo’n foto opnieuw ordenen en vooral als die foto op de kist belandt. Dat klinkt misschien wat hard, maar voor mij is dat een teken dat de foto gelukt is. Dan heb ik iemand gefotografeerd zoals hij/zij is”, zegt Marchje Andringa.
Toch is het geen portret dat ze in de bijlage wil laten zien Aldjier . “Juist deze foto van de Wadden heb ik gekozen omdat ik dit soort foto’s niet voor de krant maak”, zegt ze. Deze foto maakte ze toen ze zelf op het wad liep. “We waren op een schip drooggevallen en gingen daarna de Wadden op. Ik vind dat gebied in ieder geval heel mooi, met zijn cyclus van eb en vloed. Het geeft mij altijd een goed gevoel. Als ik in het Waddengebied ben, komt er een soort rust over mij heen. Ik vind het bijzonder dat dit gebied om de hoek ligt.”
Marchje maakte deze foto in kleur. “Dat is een heel ander beeld. Het schip is groen en oranje, de lucht is heel blauw… Door de foto in zwart-wit te zetten, kun je de structuren en texturen heel goed zien. Waar op de kleurenfoto de kleuren het verhaal vertellen, kun je op deze zwart-witfoto je eigen emoties plakken. Dit maakt de foto krachtiger.”
Vooral het contrast vindt ze leuk. “Tussen het ruige, weerbarstige schip dat zich moeilijk laat buigen aan de ene kant en het jeugdige meisje met haar ongerepte, zachte huid aan de andere kant. Het oude versus het pure van de kindertijd.” De gebarsten structuur van de modder contrasteert ook met de gladde huid van het meisje. “En in die gebarsten wortelstructuur zitten twee schelpen, een bekend symbool voor leven.”
Op deze foto komt voor Marchje alles samen. “Hoe alles kortstondig, tijdelijk en vluchtig is. Niet alleen de cyclus van eb en vloed, maar ook de cyclus van het leven. Het meisje op de foto is mijn nichtje, maar het had ook mijn dochter kunnen zijn. Hij is net achttien geworden. Als je zo jong bent als zij, denk je dat je alle tijd van de wereld hebt, maar ik denk: ze is al achttien, wat gaat de tijd snel!”
Dagboek
Haar dochter staat misschien niet op deze foto, maar Marchje heeft een tijdje terug wel nog een foto van haar gemaakt. “In de wachtkamer bij de tandarts, toen ze een tand moest laten trekken”, lacht ze. “Ik zal nooit stoppen met fotograferen en ik leg ook heel ongemakkelijke momenten vast. Voor mij zijn foto’s ook een soort dagboek. Als ik iets vastleg, vergeet ik nooit het moment. Dan is het alsof ik het in een la in mijn hoofd stop.” Ik weet nu weer precies hoe die wachtruimte bij de tandarts eruit zag.”
Toen ze tijdens het bladeren door de enorme hoeveelheid foto’s van dit jaar deze foto van het wadlopen weer zag, wist Marchje precies op welke dag en waar ze hem gemaakt had. “Waarom ik voor deze foto heb gekozen is omdat ik denk dat mensen behoefte hebben aan een mooie plaat waar je even bij kunt wegdromen. Er is zoveel oorlog en ellende in de wereld dat je soms bijna vergeet dat er ook zoveel moois is, zoals de natuur.” Het doet mij pijn dat veel mensen die schoonheid nooit zullen zien. Tegelijkertijd ben ik heel dankbaar dat ik het mag ervaren en zien. En jij kunt het ook zien. Voor mij werkt de natuur helend.”
Marchje Andringa (Leeuwarden, 1981) studeerde aan kunstacademie Minerva in Groningen, met als specialisatie fotografie.
[ad_2]
