[ad_1]
25 jaar geleden maakte ze haar eerste speelfilm (The Virgin Suicides). Priscilla, die deze week in de bioscopen te zien is, is inmiddels haar achtste film.
Ze heeft vele prijzen gewonnen en was in 2004 de eerste vrouwelijke regisseur die een Oscar-nominatie ontving voor Beste Regisseur ( Verloren in vertaling) . Die won ze niet, maar wel de Oscar voor Beste Scenario voor dezelfde film. Dan kun je zeggen dat ze haar stempel al heeft gedrukt. Sofia Coppola is een regisseur die ertoe doet.
Dan is het op zijn minst vreemd dat elke nieuwe film altijd moet gaan over de vrouwelijke onderwerpen die hij kiest en over de terugkerende thema’s onderdrukking en eenzaamheid. Ik kan het mis hebben, maar regisseurs van het andere geslacht – hier bedoelen we mannen – worden in interviews zelden tot nooit naar zulke dingen gevraagd. Terwijl zo’n vraag aan Tarantino best aardig zou kunnen zijn. Waarom gaan al jouw films over ‘geacteerd’ geweld? Is het niet tijd voor iets anders? Een ander thema? Waarschijnlijk zal hij zeggen dat hij dat een onuitputtelijk feit vindt en dat hij er gewoon mee door zal gaan. Onderwerp besproken en gesloten.
Het lijkt logisch dat een regisseur, wanneer hij of zij de vrije hand heeft, vaak onderwerpen kiest die dicht bij de eigen beleving liggen. Hierin verschillen filmmakers niet wezenlijk van andere kunstenaars. Werk is vaak herkenbaar aan stijl, vormgeving, maar ook aan het onderwerp.
Het is nooit klaar!
Een paar weken geleden kwam de nieuwste film van Ken Loach uit. DeOude Eik gaat, net als al zijn voorgaande dertig films, over maatschappelijke thema’s als slachtoffer van onder meer het systeem Lieveheersbeestje, lieveheersbeestje uit 1994 en Ik, Daniel Blake vanaf 2016), huiselijk geweld ( Sweet Sixteen, 2002) en onderdrukking ( Arme koe uit 1967 en ook Kees uit 1969). Loach, 87, zei dat dit waarschijnlijk zijn laatste film is.
Deze aankondiging werd verder besproken, maar de vraag of de thema’s voldoende aan bod waren gekomen, werd niet gesteld. Waarschijnlijk omdat Loach, net als Tarantino en Sofia Coppola, hetzelfde antwoord zou geven. Het is nooit klaar! Zolang er misstanden zijn, is er een reden om deze aan de kaak te stellen, ook via filmische verhalen.
Priscilla is een film over de partner en vrouw van Elvis Presley. Het onderwerp is bij Sofia Coppola in veilige handen. Net als bij haar eerdere films over eenzaamheid en onderdrukking schuwt ze die niet. Ze legt geen verklaring af. Het is geen discussie over hoe slecht mensen, en vooral vrouwen in haar films, zijn en worden behandeld. Net als binnen Marie Antoinette (2006) en Ergens (2010), waarin een man het ‘slachtoffer’ is, constateert ze.
In al haar films lijkt ze een bijna toevallige aanwezigheid of voorbijganger die zich niet met de situatie bemoeit, maar wel een mening heeft. Die mening zit eigenlijk nooit in het verhaal of de dialogen, maar zeker in de enscenering, de cameraposities en de manier waarop ze het licht gebruikt.
Daar zouden de gesprekken met Sofia Coppola over moeten gaan. Over hoe ze films maakt, haar verhalen vertelt en waarom? Ken Loach kreeg die vragen en legde het uit. Hij praatte ook graag over die thema’s, maar Ken hoefde niet uit te leggen waarom hij steeds weer hetzelfde deed.
Priscilla draait naar binnen Filmhuis Slieker waarin ook de eerste twee films van Coppola te zien waren De maagdelijke zelfmoorden En Verloren in vertaling op repeat staan.
Filmexpert Gerard Wolters belicht wekelijks actuele ontwikkelingen in de filmwereld.
[ad_2]
