De dood van Navalny mag er nooit toe leiden dat Poetins belangrijkste criticaster monddood wordt | opinie

Ruim twee weken zijn verstreken sinds de dood van de Russische dissident en oppositieleider Alexei Navalny. Wat er is gebeurd sinds zijn dood in een gevangenkamp dicht bij de poolcirkel grenst aan het ongelooflijke. Franz Kafka had er een punt van kunnen maken.

De autoriteiten weigerden aanvankelijk het lichaam van Navalny vrij te geven, ondanks dringende verzoeken van familie en supporters. Na een week werd zijn moeder Ljoedmila Navalnaya geconfronteerd met een wrede keuze: ze mocht haar zoon begraven op een plaats naar keuze, op voorwaarde dat er geen publiek aanwezig zou zijn. Als ze dat aanbod weigerde, zou Navalny begraven worden in de strafkolonie waar hij stierf.

Afgelopen zaterdag werd gemeld dat het lichaam van Navalny aan zijn moeder was overgedragen. Sindsdien is er een bijeenkomst gehouden om hem te herdenken, waarbij duizenden mensen (en een menigte politie) op de been kwamen, en zijn lichaam is begraven in Moskou.

Zijn boodschap en aanklacht klinken nog steeds luid en duidelijk

Hoewel de autoriteiten volhouden dat Navalny een natuurlijke dood is gestorven, twijfelt niemand er meer aan dat hij opzettelijk is vermoord. Volgens Maria Pevchich, een naaste medewerker van de oppositieleider, waren er al enige tijd onderhandelingen gaande om Navalny vrij te laten als onderdeel van een gevangenenruil.

Die aanstaande deal zou Navalny fataal zijn geweest, omdat de Russische dictator Vladimir Poetin koste wat het kost wilde voorkomen dat Navalny werd vrijgelaten. Dit laat zien hoezeer Poetin bang was voor de invloed van de man die hij als een van zijn meest geduchte tegenstanders beschouwde.

Poetin heeft er echter geen rekening mee gehouden dat de stem van Navalny nog steeds wordt gehoord. Ook al is Navalny zelf verwijderd, zijn boodschap en zijn aanklacht tegen Poetin en zijn corrupte en moordzuchtige kliek klinken nog steeds luid en duidelijk.

Er schuilt kracht in gerechtigheid

Navalny’s weduwe Yulia heeft al aangekondigd dat ze het werk van haar vermoorde echtgenoot zal voortzetten. En afgaande op de stille uitingen van rouw die talloze Russen hebben geuit na de dood van de oppositieleider, lijkt het erop dat Navalny’s strijd tegen de machthebbers in het Kremlin ook in het dictatoriale Rusland op sympathie kan rekenen.

Poetin rekent er blijkbaar op dat hij, door politieke tegenstanders te verbannen, gevangen te zetten, te doden of anderszins te elimineren, elk verzet tegen zijn regime tot zwijgen kan brengen. Hij lijkt echter te vergeten dat het tot zwijgen brengen van een tegenstander als Navalny juist de wil tot verzet kan aanwakkeren.

Drie jaar geleden richtte Navalny tijdens zijn proces de volgende woorden tot de rechters: “Het gebod ‘Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen vervuld worden’ is in werkelijkheid het belangrijkste politieke idee in het huidige Rusland. toeters en bellen, hier staat: er zit kracht in gerechtigheid. Wie de waarheid en gerechtigheid achter zich heeft, zal winnen.’

De Oekraïners voeren dezelfde strijd

Die standvastige overtuiging zou iedereen moeten inspireren die zich inzet voor vrijheid en vrede: de miljoenen Russen die hun echtgenoten en zonen als kanonnenvoer naar het front zien worden gevoerd, en de Oekraïners die met de rug tegen de muur de agressie van Poetin proberen te weerstaan.

Het verplicht iedereen, in ons land, in de rest van Europa en in de Verenigde Staten, om de Oekraïners waar mogelijk te steunen. Zij voeren dezelfde strijd als Navalny en lopen voorop in de oorlog tegen tirannie en onderdrukking, die ook onze strijd is.

Iedereen die uitstelt met het steunen van Oekraïne, militair, politiek of op welke andere manier dan ook, in die strijd, verraadt de idealen die Navalny hoog hield. Dat kunnen wij niet laten gebeuren. De dood van Navalny mag nooit tot zijn zwijgen leiden.

Roeland Sprey is voormalig redacteur van de Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden