Denderend door het Kuinderbos bij Bant: ook zonder sneeuw zijn sledehonden werkpaarden

Wie op zoek is naar leden van de Nederlandse sledehondenclub (DASSC: Dutch Allround Sleddog Sports Club) duikt de dichte Kuinderbossen bij Bant in en luistert met gespitste oren naar het gehuil, gepiep en geblaf dat tussen de naaldbomen opstijgt.

De sledehonden zijn al van ver te horen. Honderden Siberische husky’s, Eskimohonden, Alaskan malamutes, Groenlandse honden en Russische Samojeden zijn samengebracht op de natuurcamping bij een bos en vijver. Het is half maart. Zo’n honderd eigenaren hebben hier hun kamp opgeslagen voor het laatste wedstrijdweekend van dit seizoen: Arctische honden racen niet boven de 15 graden.

Blauwe schors

Blauw is bijna niet te houden. ‘Rustig. Afgerond.’ Jan Beimers (45) uit Oudebildtzijl probeert zijn husky – aangelijnd achter de camper – te kalmeren. Maar Blauw blijft van opwinding opspringen, blaffen en duiken. De baas kalm: ‘Hij weet dat hij zo mag zijn.’

Jan Beimers trekt zijn vest nummer 28 aan en maakt Blue vast aan een riem met schokdemper voor zijn scooter. Deelnemers in zijn categorie (één hond plus bestuurder op scooter) starten elke minuut op een gemarkeerd punt pad van 6 kilometer door het bos zo snel mogelijk. Met de commando’s ‘links’ en ‘rechts’ stuurt hij Blauw de sloten om en scherp door de bochten, hij stapt mee waar hij maar kan.

Hij strijdt vandaag niet om de prijzen. Beimers trad in 2021 toe tot de DASSC; Hij is nog niet zo lang actief in het wedstrijdcircuit.

“Ik begon bij de club voor spek en bonen. Je moet veel trainen voordat je echt mee kunt doen. Ik ben blij als we een leuk weekend hebben. Het is een hele leuke vereniging; net als een grote, leuke familie.”

Nieuwe DASSC-leden krijgen een aanlooptijd voordat ze volwaardig lid van de club worden. Nieuwkomers blijven aspiranten totdat de theoretische en praktische kennis van de sledehondensport aantoonbaar van een ‘bepaald niveau’ is. Deelnemen aan cursusdagen en het trainingsweekend is belangrijk om alles te leren over discipline, omgang met de dieren, wedstrijdregels en voeding.

De honden mogen overigens niet zomaar naar hun werk. De Nederlandse Dierenwet verbiedt het gebruik van honden als trekdier. Dit verbod geldt niet voor poolhonden met stamboom. Voor deze oeroude rassen – met hun oorsprong als lastdieren – kan een ontheffing worden verkregen waardoor ze hier door het Kuinderbos mogen racen.

Een klik

Hoe een Bildtse timmerman in de sledehondenrace terechtkwam? Via Facebook. Beimers wilde graag een hond en kon deze advertentie niet weerstaan. Blauw had wat… Dat bleek een moeilijke jeugd: hij is al de vierde eigenaar van de husky met het complexe karakter. “Dat is eigenlijk niet goed, hè? Ik kreeg hem toen hij anderhalf jaar oud was. Soms zie ik de onzekerheid weer terug. Blauw heeft een ‘rugzak’, maar we accepteren elkaar. Het klikt.”

Als deze honden de tuigjes met hun lichtblauwe ogen zien, worden ze gek. Sledehonden vinden het heerlijk als ze aan het werk gaan, of dat nu in de sneeuw van de Noordpool is of hier in het bos op de voormalige bodem van de Zuiderzee. Beimers grijnst: “Vorig jaar heb ik voor het eerst een scootercursus gevolgd in Zweden. Geweldig! Toen was ik echt besmet met het virus.”

Groeien

In Nederland zijn ongeveer tweehonderd sledehondenteams actief. De DASSC is de jongste, maar snelgroeiende vereniging en telt momenteel honderd leden. De mushers (chauffeurs) trainen hun honden voor karren of scooters om hen te helpen conditie en kracht op te bouwen. In de winter nemen de teams vaak deel aan rodelwedstrijden of tochten door heel Europa.

Tijdens dit tweedaagse evenement in het Kuinderbos strijden bijna zeventig teams in verschillende klassen, variërend van één hond voor de scooter of fiets tot een team van acht paalhonden voor een kar (9 kilometer) en een afstand wedstrijd van 21 kilometer. Beimers’ andere husky Yuki, een oudere dame, kan zich ook uitleven in de categorie blije hond . “Ze is al elf jaar oud. Hier gaat het niet meer om snelheid en prijzen. Dit is gewoon voor de lol.”

Het is maar goed dat Beimers zelfstandig is en zijn dagen zelf kan indelen, want de honden slokken een groot deel van zijn tijd op. Hij vindt het prachtig. “Ik ben er altijd mee bezig.” De husky’s worden doordeweeks op de fiets uitgelaten, heen en weer over de dijk langs de kust. In het weekend hoeft hij alleen maar ‘naar de auto’ te roepen en dan weten Blue en Yuki genoeg. Het peloton gaat dan trainen in Oranjewoud. “Lekker vroeg, zodat het rustig is en we niet te veel andere mensen tegenkomen.”

Seconde!

“Kom op, maaarrrr! Goed gedaan!” Een kwartier later racet Beimers achter Blue aan op de scooter, stuiterend door de gaten in de zachte, natte bosbodem. De hond hijgt, ploegt, sleept zich voort, aangemoedigd door zijn baasje. “En verder!”

Ze streden tegen acht andere teams en eindigden verrassend als tweede. Blij: “Dat is boven verwachting. Blauw had vanaf het begin een goede start, zakte even later in elkaar, maar kreeg de spirit weer terug toen we een ander team inhaalden. Het verschil met nummer één was slechts dertig seconden. Blue en ik werken heel goed samen. Hij doet het gewoon allemaal voor je.”

Het bestuur en de leden van de DASSC kunnen goed met elkaar overweg. Dit slotevenement wordt gevolgd door een ledenvergadering en een cursus om op de hoogte te blijven. “Op zo’n weekend doet iedereen wat hij kan. Ik was hier ook al eerder om dingen op te zetten en paden uitschakelen. Daarna ruimen we samen alles op.”

Ha, ook zo’n klusje: gaten dichten. Poolhonden zijn enthousiaste dieren. Ze liggen in hun eigen holen met hun tong uit hun mond te wachten tot ze terug mogen.

Hij heeft al een kar en twee husky-puppy’s gekocht, Ezra en Evita. Jan Beimers heeft ambities: van de scooter naar een vierspankar. “Dat is voor volgend seizoen. We gaan weer trainen en gaan met een groep naar Zweden. Je moet de honden eens in de sneeuw zien: dan gaan ze helemaal los…”