[ad_1]
Willem kwam vorige week met een grote glimlach mijn kantoor binnen. “Ik heb mijn kleinkind voor het eerst vastgehouden!” zei hij stralend. Dat gevoel is misschien reden genoeg om een column over te schrijven, maar in het geval van Willem is het extra bijzonder.
Dit verhaal vindt zijn oorsprong in het najaar van 2022. Nederland begon weer te piepen en te kraken na de lockdown begin dat jaar. De laatste beperkende maatregelen werden in mei opgeheven. Ik hobbelde de vier trappen af van mijn zolderkantoor naar de wachtkamer op de begane grond. Een oudere heer trok mijn aandacht. Hij droeg een gezichtsmasker. De enige in de overvolle wachtkamer. Hoewel dit al een tijdje een normaal verschijnsel was, zagen we het nauwelijks meer, omdat we door corona in de steek waren gelaten.
Hij raakte de reling niet aan
Ik stelde mezelf voor. De oudere heer hield gepaste afstand en mompelde onder de motorkap zijn naam. Willem. Aangenaam. Verrassend fit en kwiek beklom hij de vier trappen. Met zonder handen. Hij raakte de reling niet aan.
Waar veel mensen eenmaal boven naar adem moeten happen, liep hij zo mijn kantoor binnen. Het masker bleef op. Willem deelde met mij de situatie waarin hij zich bevond. Na ruim twee jaar in isolatie te hebben geleefd, vond zijn vrouw het tijd om de kinderen weer te zien. Ze werden er immers niet jonger op en de gevaren van corona waren grotendeels geweken. Maar Willem durfde niet.
Stap voor stap daagde hij zichzelf uit
Hij heeft alles voor zijn vrouw gedaan sinds hij 18 was, toen ze elkaar ontmoetten. En hij kon dit ogenschijnlijk kleine verzoek niet vervullen. Hij kon het niet. Hij was te bang. Bang om ziek te worden of anderen ziek te maken en heel ellendig te sterven. We concludeerden dat Willem een keuze moest maken: koos hij voor het leven (met alle bijbehorende angsten en momenten van vreugde en geluk), of ging hij verder op het pad dat hij had gekozen, een voorbereiding op de dood? Willem slikte hoorbaar.
Hij koos voor optie één. Zo dapper. Sinds we elkaar ontmoetten, daagde hij zichzelf stap voor stap uit om het leven weer onder ogen te zien. Eerst naar zijn favoriete boekwinkel, daarna naar de biljartclub, met zijn vrouw in de trein. Het slotstuk kreeg extra momentum omdat zijn dochter zwanger was en hij zijn kleinzoon dolgraag wilde vasthouden.
De familie was tot tranen toe geroerd. En ik met hen. Zelf blijft hij er nuchter over. “Hier zijn we het over eens, toch?” Zonder na te denken schudt hij mij de hand en loopt de trap af. Met zijn handen op de reling.
[ad_2]
