[ad_1]
Alfred Hitchcock werd ‘meester van de spanning’ genoemd. “Er is een belangrijk verschil tussen ‘spanning’ en ‘verrassing'”, legde hij ooit uit. Zijn voorbeeld: twee mensen zitten aan een tafel en praten over dit en dat. Dan: Boem!, er ontploft een bom. Verrassing, het publiek is geschokt.
Diezelfde scène, maar nu weten de kijkers dat er een bom onder de tafel ligt, die over tien minuten afgaat. Hetzelfde gesprek hierover en dat is ineens spannend. Het publiek wil tegen de personages schreeuwen: stop met praten, ga weg!
“In het eerste geval liet je het publiek vijftien seconden schrikken”, zei Hitchcock. “In de tweede waren ze een kwartier lang gespannen. Conclusie: je moet het publiek zoveel mogelijk laten weten.”
Op het Northern Film Festival werd een oude Hitchcock-film vertoond, Chantage , uit 1928, begeleid door het James Whale Orchestra onder leiding van cellist Oliver Parr, die er prachtige nieuwe muziek voor had geschreven. Het was het beste optreden van het festival.
Live meespelen met een film is al heel spannend. Alles moet precies tegelijk lopen, de film is een genadeloze metronoom. En plotseling viel de bladmuziek van Oliver Parr van de standaard op de grond. De anderen bleven spelen. Parr raapte verwoed de lakens op, legde er een paar terug op zijn standaard en maakte er, zo leek het, onverstoorbaar gebruik van. De jacht op de boef moest nog beginnen, is dat muzikaal goed gelukt?
“Was dat er deel van?” Ik vroeg het hem achteraf. ‘Nee,’ zei hij. “Het was een ongeluk.” – “Ze noemen het Hitchcock meester van spanning ”, Ik zei. “Maar je kunt er ook iets aan doen.”
asing.walthaus@lc.nl
[ad_2]
