Terug naar Israël: eerst de familie omhelzen en je daarna melden als reservist

Lees ook dit rapport: De luchtalarmsirene gaat prompt weer af in Ashkelon. ‘Israël is er zo slecht aan toe’

Mandarijn sinaasappelen

De groep orthodoxe joden stapt even uit de rij en wikkelt gebedsriemen om hun armen. Ze zwaaien tussen de wachtende mensen en de koffiecorner voor het middaggebed. Enkele mannen doen mee. Na het gebed delen ze mandarijnen uit aan de andere wachtenden.

De aanval van Hamas kwam onverwacht. Niemand had dit verwacht, had dit niet kunnen verwachten, zegt iedereen in de rij. Toch zijn de Israëliërs altijd alert. Ze houden er rekening mee dat er op elk moment iets kan gebeuren. Zo zijn ze opgegroeid. Waarom zouden ze anders bij incheckbalie 32 van vertrekhal 3 staan? De achterste balie in de uiterste hoek van de vertrekhal? Omdat passagiers op vluchten naar Israël altijd extra worden gecontroleerd. Omdat er altijd gevaar op de loer ligt. Oplettendheid zit dus in hun genen.

Dat zegt Michel Babakobi (37), de moeder van de drie jonge kinderen. Andrey Voronin, een Israëliër van Russische afkomst uit Haifa die met zijn vrouw en twee kinderen van twaalf en tien jaar reist, zegt dat.

De 25-jarige student zegt ook dat waakzaamheid in de genen zit. Hij legt uit. Hij woont in kibboets Matsuba, vlakbij de Libanese grens. Hij groeide daar ook op. Al op de kleuterschool leerde hij wat hij moest doen in het geval van een Hezbollah-raketaanval. Ren niet. Handen boven je hoofd, op je knieën en maak jezelf klein. Hij demonstreert het op de tegelvloer van Schiphol. Je blijft tien minuten zo gehurkt zitten. En pas dan ren je naar het asiel.

En hoe vaak gebeurde dat?

“Heel vaak.”

Bedreiging creëert een permanente staat van alertheid. Als hij knallen hoort, springt hij reflexmatig in die houding, ook als hij in het buitenland is. Andere Israëli’s die in de rij bij de incheckbalie staan, herkennen dit. Babakobi herinnert zich dat ze in 2003 bij elk alarm naar de schuilkelder renden met hun gasmaskers op uit angst voor gifgassen van Iraakse raketten. Tenenbaum ziet het verschil met zijn vrouw, die opgroeide in Uruguay, en heeft moeite de voortdurende dreiging te aanvaarden.

Oplossing

De man met de koptelefoon, Tenenbaum en Voronin hebben nog geen telefoontje gekregen van het leger. Tenenbaum zat in een inlichtingeneenheid die up-to-date kennis nodig had. Dat heeft hij niet meer. Maar het leger heeft ook handen nodig voor andere klussen. Als ze worden geroepen, gaan ze.

De student grafisch ontwerpen gaat toch. Hij wil zijn dorp verdedigen. Zijn vrienden zeggen ook allemaal: “Die laat je niet in de steek.” Hij zal zijn gezin thuis omhelzen en zich vervolgens als reservist melden bij een parachutisteneenheid.

Degenen die wachten, reizen naar een oorlogssituatie. Ze komen aan in een Israël waar het openbare leven tot stilstand is gekomen. Scholen en kantoren zijn gesloten. Ze zijn bang voor de nabije toekomst. Israël zal genadeloos terugslaan, dat weten ze zeker. Sterker nog, dat gebeurt al. Toch zijn ze daar liever dan in Nederland. Ze verlangen naar hun familie en dierbaren. Op zo’n moment wil je terug, zegt Michel Babakobi. Ze vertelde haar twee oudste kinderen een kinderversie van wat er was gebeurd. Ze vermoedde niet dat er doden waren gevallen. Maar ze zei niets over de gijzelingen.

Je kunt er nog lang over discussiëren hoe de situatie in Israël zo heeft kunnen escaleren. Met twee miljoen mensen op een klein stukje omheind land zoals in Gaza kan het volgens Tenenbaum, Voronin en de student niet goed gaan. Maar het waren de leiders van Hamas die nu een oorlog wilden beginnen, en niet de gewone burgers. Dat denken zij ook.

De oplossing? “Ik ben links”, zegt Tenenbaum. “Ik ben altijd voorstander geweest van onderhandelingen. De huidige Israëlische leiders zijn rechts. Mensen in Israël denken daar heel anders over en ongetwijfeld ook hier in de rij.”