Tv-recensie | Moet dat nou, koken onder waanzinnige tijdsdruk?

Ik ben niet echt geïnteresseerd in kookwedstrijden op televisie. Heel Nederland bakt of Chef kok in elke vorm. Beide programma’s zijn BBC-formaten, maar Masterchef werd beroemd door de Australische versie – die ook in Nederland op Net5 wordt uitgezonden. Er is er nu ook één Meesterkok IndiaEen Masterchef Kroatië en er zijn varianten met echte chef-koks, met kinderen en met beroemdheden. De eerste aflevering Celebrity MasterChef Nederland begon op woensdag en ik heb het bekeken – jammer voor mijn geheugen.

Een van mijn aanvankelijke bezwaren was tegen de zendtijd van half acht al opgelost. Kookwedstrijden worden meestal rond etenstijd gepland en dan loop je het risico dat… Hangry geen zin meer heeft om te koken. Er bleef nog een bezwaar bestaan; Ik begrijp werkelijk niet de meerwaarde van koken onder waanzinnige tijdsdruk. Het maakt de gerechten er niet lekkerder op, het maakt de kijker niet meer geïnteresseerd, het is hooguit vermakelijk om te zien hoe mensen in paniek raken omdat ze tijd nodig hebben. Ik krijg er vooral stress van, die snelkookpan waar de kandidaten in worden geduwd. Zestig minuten voor jou kenmerkend gerecht voorbereiden, inclusief het verzamelen van ingrediënten, het in elkaar zetten van de magi-mixer en het begrijpen van de inductieplaat. Ik overtuig mezelf er graag van dat koken, of in ieder geval het bereiden van voedsel, ook een kalmerend effect kan hebben.

Ik moet terugnemen dat de kijker niets leert van die gehaaste redder in de keuken. Ik heb er veel van geleerd Celebrity MasterChef Nederland. Dat is mede te danken aan de drie supersympathieke juryleden van dit jaar. Tweesterrenchef Soenil Bahadoer, chef Angélique Schmeinck en culinair journalist Joël Broekaert. Ze fleuren de concurrentie terloops op met hun kennis. Dat valt soms goed in de smaak bij de kandidaten – radio-dj Erik de Zwart leert dat het water waarin hij zijn groenten kookt “zo zout moet zijn als de Middellandse Zee”. Rapper (en auteur van twee kookboeken) Freddy Tratlehner stond onder zoveel stress dat hij niet per se openstond om te leren hoe hij kon zien of de krab in zijn pan mannelijk of vrouwelijk is. “Je proeft het verschil niet in de pasta.” Kunstenaar Louise Schiffmacher moest het verdragen dat de jury bijna stikte in haar couscous om te weten dat ze nooit aangebrand voedsel mocht serveren.

Filmen in de mond

Ik werd vooral getraind in culinaire woordenschat. Het ‘zuur’ in het gerecht kenden we al, net als ‘crisp’. Maar in de serie ‘mondgevoel’ is ‘filmachtig in de mond’ toegevoegd als het om een ​​saus of dressing gaat, waarbij ‘filmachtig’ wederom synoniem is voor vettig. Waar ik nog aan moet werken is het lezen van de gezichtsuitdrukkingen van de juryleden. Betekent het optrekken van de wenkbrauwen dat ze lekker vinden wat ze proeven of niet? Je begrijpt ook niet altijd hun woorden. Bedoelen ze met ‘lekker compact’ dat de kom pindasoep van zanger Jeangu Macrooy wat karig is? ‘Prachtig’ is sowieso het alternatief voor ‘heerlijk’, zo vaak hoorde ik het woord in combinatie met een hapje.

Aan het einde van elke aflevering stuurt de jury een kandidaat naar huis. Jurylid Soenil Bahadoer gaf commentaar Foodies-magazine dat het er niet alleen om gaat of het gepresenteerde gerecht lekker of technisch goed gemaakt is. Wat de kandidaten niet weten is dat de juryleden ook hun werkbanken in de studio controleren. Ze doen het om alle “afzonderlijke componenten”, de sauzen, de dressing, de jus, te proeven. Maar ook om te zien hoe er wordt gewerkt, georganiseerd of chaotisch. Zegt niet alles: de werkbank van Freddy Tratlehner was ontploft, maar zijn pasta met krab en morieljes bleek ‘erg lekker’.

Volgende week krijgen de kandidaten – het zijn er nog alle tien – een mystery box op hun werkbank. Dat is een ander woord voor een volle boodschappentas.