Pianist Pletnev brengt licht in de duisternis met Brahms en Dvorák | recensie ★★★★☆

Daar bestaat geen twijfel over: zo’n verfijnde helderheid hoor je zelden. Binnen de Russische school is hij duidelijk iemand van tonale schoonheid, niet iemand van bravoure en volume.

Het was al schemerig in de kamer, met weinig licht en zwarte doorkijkgordijnen voor de lege zijbalkons. Voordat Pletnev tevoorschijn kwam, bedekte de duisternis de zaal en het publiek, behalve een deel van de eerste rij. Het was zo donker dat het programma niet meer leesbaar was, maar het was duidelijk dat het begon met Brahms. Hij zorgde voor de serieuze kant van het programma en de zijne Rapsodie ging in het begin ook over het krachtigste stuk van de avond.

Dvorák fungeerde als zijn lichtere tegenhanger Menuetten En Humoreskes en zo. Plus – iets serieuzer – zeven van hem Poëtische sfeerbeelden aan het einde. De eerst gespeelde zorgde voor de viering van de herkenning Humoresk (geen titel voor Brahms). Pletnev speelde alle Dvoráks met toewijding en ernst in plaats van luchthartigheid. Er was geen echt contact tussen hem en het publiek: hij zat en speelde met minimale bewegingen.

Superieur spel

Zijn spel op zichzelf was voldoende om de aandacht vast te houden: een superieure aanslag, zelfs in de zachtste regionen hoorbaar, en een totale helderheid waarin zelfs noten van zachte tegenstemmen volledig hoorbaar bleven. Het hoogtepunt was de drie Intermezzo op.117 van Brahms; allemaal geabsorbeerde tederheid.

Attente stilte

In het donker volgden de stukken elkaar vrijwel zonder pauze; er klonk geen applaus tussendoor, maar alleen luisteren in aandachtige stilte. Toch kon zelfs de charme van Pletnevs spel, met zijn flexibele timing en groot klankgevoel, niet verhullen dat de afwisseling tussen zachte en hardere passages uiteindelijk enigszins voorspelbaar werd, net als de vaak fluisterzachte slotakkoorden. Maar het was allemaal prachtig.