[ad_1]
Depressief? Neerslachtig? Burn-out? Dan kan therapie een goed idee zijn, maar een popconcert kan ook wonderen doen. Muzikant en performer Douwe Dijkstra ontwikkelde een combinatie van de twee: therapiepop.
Wat is een popartiest nog meer behalve een muzikant en performer? Is een zanger, een drummer, een gitarist eigenlijk niet een halfpsycholoog die allerlei emoties begeleidt, de vingers op zere plekken legt, het onuitsprekelijke benoemt, troost, bemoedigt en soms de tranen laat stromen (wat fijn kan zijn)?
Eigenlijk, zegt Douwe Dijkstra, zelf performer, zijn kunstenaars een soort sjamanen: in het dagelijks leven zien we de uiterlijke schijn van dingen, gedrag, mooie woorden, toppen van ijsbergen, stille wateren, en het is aan de kunstenaar om de diepe gronden te verkennen. om de gevoelens achter het opscheppen te schetsen, om het verhaal achter de dingen te vertellen. “Het beheren van de spirituele, zachte energie van zijn botten, zoals zowel hardnekkige muzikanten als therapeuten doen.”
Afbreken
Dijkstra kan het weten, want voordat hij performer werd, heeft hij klinische en ontwikkelingspsychologie gestudeerd. Zelfs toen al, tijdens die studie, had hij het vermoeden dat er overeenkomsten waren tussen de rol van de therapeut en die van de muzikant, dat therapie en muziek in sommige opzichten hetzelfde met mensen doen – hen duidelijkheid geven, hen naar een hoger niveau tillen. niveau, verlicht de geest.
De laatste jaren, zoals hij het enigszins eufemistisch omschrijft, bevond Dijkstra zich ook regelmatig ‘aan de andere kant van de therapietafel’, als cliënt dus. Jarenlang heel hard werken in de muziek- en theaterwereld, altijd ‘aan’ staan, problemen voor zichzelf houden – zodra het genoeg was, te veel, liep de emmer over. Noem het een burn-out, noem het een inzinking, maar Dijkstra ging in therapie en vroeg zich af waar zijn bewijsdrang vandaan komt. Hij leerde praten en delen met anderen, en zag dat je niet alles alleen hoeft te dragen en op te lossen.
Laten we mentaal worden
Hij had nagedacht over het idee om een nieuw genre te ontwikkelen, therapiepop, zoals hij eerder had gedaan met necropop, met zijn popduo Douwe Dijkstra en het treurige spektakel. Hij heeft nu een achttal nummers in dit nieuwe genre die hij in de uitvoering zal opnemen – een work in progress – Laten we mentaal worden laat maar horen: liedjes met klinkende namen als Sk sk sk skematherapie , Van links naar rechts, van je EMDR En Ik wil met mijn therapeut praten .
Terwijl necropop zingt over de dood en alle omstandigheden daaromheen, richten therapiepoppen zich op het spirituele welzijn van mensen. Het is fijn, zegt Dijkstra, dat ik me na al die voorstellingen over dood en verderf nu meer op het leven kan richten, want dat is waar therapie over gaat, hoe verder te leven, beter te leven, beter te leven. En handig: één groot bijkomend voordeel van dit soort nieuwe muziekrichtingen: je hebt geen concurrentie.
Bij de necropop speelt humor een grote rol en dat zal ook bij de therapiepop weer het geval zijn, belooft Dijkstra. Het is een manier om het leven, met alles wat daarbij komt kijken, draaglijk te maken. Dit kreeg hij ook te horen van doktoren en begrafenisondernemers tijdens necropop-optredens: het zou niet lukken zonder te lachen. Het is ook een persoonlijke show; niet privé, dat is anders.
Grote nummers
Dijkstra put uit eigen ervaringen zonder in details te treden. Nou, hij wil iets zeggen over zijn inzinking: hij zorgde niet goed voor zichzelf, er was altijd de drang om te werken, zijn lichaam was zijn instrument en als er een tijdje geen optredens waren, sloeg de wanhoop wel eens toe: wat ook alweer? Met een beetje hulp ontdekte hij waarom dat gebeurde en hoe hij ermee om moest gaan.
Nu is het leven gemakkelijker. ‘Die puinhoop, die swiere, dat heeft geen kleur.’ Het concert is nadrukkelijk geen therapeutische sessie, het is simpelweg muziektheater. Samen met Jos Blomsma maakt Dijkstra ‘mooie dikke tracks’ die hij de komende weken gaat uitproberen op het publiek. Vervolgens werkt hij er verder aan, net als aan zijn necropop-project, dat al tien jaar loopt. “De dea bloedt wol, en dat ben ik therapie krekt sa; dit viel als in het begin.”
Douwe Dijkstra speelt zijn therapiepopliedjes op zaterdag 28 oktober tijdens de Nacht van de Nacht op zorgboerderij De Ripen in Nij Beets en op 11 november op het Broeikasfestival in Leeuwarden: www.debroeikasfestival.nl
[ad_2]
