[ad_1]
De fans moesten 18 jaar wachten. Maar het nieuwe album van de Rolling Stones overtreft de stoutste verwachtingen. ‘Hackney Diamonds’ kun je zonder enige schaamte plaatsen tussen topalbums als ‘Sticky Fingers’, ‘Exile on Main St.’ en zet ‘Sommige meisjes’.
Je kunt het niet hardop zeggen, maar eigenlijk deden de Rolling Stones dat na de release van het album Tattoo jij maakte in 1981 geen consistent topalbum. De albums in de decennia die volgden waren nooit slecht. Ze misten echter de urgentie, gedrevenheid en genialiteit van het oude werk.
De afgelopen jaren is er iets gebeurd binnen het Stones-kamp. De band bracht voor het eerst uit in 2016 met Blauw en eenzaam een inspirerende ode aan de blues. Het overlijden van drummer Charlie Watts in 2021 was opnieuw een weegmoment voor Mick Jagger (80) en Keith Richards (79). Het duo, ook wel The Glimmer Twins genoemd, stapte met een nu-of-nooit-mentaliteit de studio in om samen met Ronnie Wood (76) en nieuwe drummer Steve Jordan nieuwe nummers op te nemen.
Elke dag een ander Stones-shirt
De keuze voor nieuwe producer Andrew Watt (32) blijkt een schot in de roos. Of zoals Jagger het in een interview verwoordde: ‘Andrew gaf ons een enorme schop onder onze kont!’ Watt droeg in de studio elke dag een ander Rolling Stones-shirt om zijn respect voor de bandleden te tonen. En het werkte. Hackney-diamanten is de beste Stones-plaat van de afgelopen 40 jaar. Natuurlijk! De nummers klinken nergens ouderwets of krachtig modern.
Ondanks de hobbelige aanloop naar het eindresultaat klinkt dit 30e album van de Stones nooit als een museumstuk. Hackney-diamanten kan zonder meer naast het beste werk van de band geplaatst worden. Drummer Jordan die eerder zo fantastisch speelde op het meesterwerk van John Mayer Continuüm , neemt de band ritmisch bij de hand. Met zijn hemelse maar minimalistische groove past het Stones-uniform perfect bij Jordan. Leuk dat Charlie Watts samen met voormalig bassist Bill Wyman ook op het heerlijk funky nummer te horen is Verpesten en het gemene rocken Leef door het zwaard .
Gastrollen voor Paul McCartney en Lady Gaga
Gastster van Paul McCartney die een fuzzbas onder de rotsvaste plaat legt Beet mijn hoofd eraf is perfect. Vooral als Jagger naar McCartney roept: ‘Kom op Paul, laten we iets horen’. Ook de bijdrage van Lady Gaga is allesbehalve anoniem. De manier waarop ze haar keel opent voor het sterke evangelie Zoete geluiden uit de hemel . doet denken aan de bijdrage van Merry Clayton over Geef mij onderdak . Uiteraard kijkt de band terug.
Hele wijde wereld vertelt over de beginperiode en Wood pronkt met een flitsende gitaarsolo. Dat is iets wat Mick Jagger het hele album door doet. Zijn onverwoestbare stem is tenslotte het echte kroonjuweel op deze plaat. Ligt aan jou neigt naar de melodische frivoliteit van Ruby dinsdag . De plaat sluit af met een opvallende versie van het nummer Muddy Waters Rolling Stones-blues . Het zou een gestroomlijnde finale kunnen zijn van een illustere carrière. Maar gelukkig zijn de zaken bij de Stones nooit gestroomlijnd…
[ad_2]
