Artemis bewijst met ‘De grote ik heb hier geen zin in show’ (4+) dat de jonge kinderen in de zaal een stevige portie absurdisme prima aankunnen | recensie ★★★★☆

Gebeurt er genoeg, met al dat verstoppen, met al die verlegenheid en schaamte? Zonder ook maar in de verste verte een verhaalwending te noemen? Zeker!

Jetse Batelaan heeft een inventief en mooi contrast gecreëerd tussen de muzikale act rondom Keimpe (kijk mij eens losgaan) de Jong voor het podium, en de lange reeks scènes daarop. De Jong maakt muziek en zingt prikkelende liedjes als frontman van het showorkest van Theater Artemis. Deze is gemaakt van kartonnen versies van niemand minder dan Keimpe de Jong zelf. Onder (zijn eigen) naam stelt hij ze één voor één enthousiast voor aan het publiek. Wauw, denkt deze muzikant, of in ieder geval zijn karakter, dat hij goed is?

Uitbundige revue tegen introverte karakters

In een revue-achtige setting, met het podium verborgen achter een klassiek rood gordijn, bepaalt hij de sfeer bij het aankondigen van de acts. Hoe gereserveerd die karakters ook zijn, De Jong gaat voluit op het orgel. Tot en met ‘hij weet niet hoe hij moet stoppen’.

Om te symboliseren hoe graag de drie personages zich verbergen voor wat ze doen, wordt er zo nu en dan een extra serie gordijnen toegevoegd. Nooit eerder gingen toneelgordijnen zo vaak open en dicht, voor weer een geïsoleerd fragment.

Vooral de twee mannen, gespeeld door René van ‘t Hof en Guido Pollemans, willen niet bespioneerd worden als ze onhandig zijn met een koffer, als ze een banaan zelfs van een halve meter niet in de prullenbak kunnen gooien, als ze falen, in zwembroek. om aan te trekken onder de handdoek die naaktheid moet verbergen, en meer. Savo Cadmus is volkomen onverschillig in haar presentatie in plaats van te vluchten. Maar een viering van in de schijnwerpers staan, nee. En dit in een tijd waarin de echte wereld zichzelf voortdurend een schouderklopje geeft via ‘socials’.

Dada-achtige teksten, en de kinderen vinden het leuk

De ongeëvenaarde gezichtsuitdrukkingen van René van ‘t Hof worden na al die jaren nooit oud, en ook Cadmus en Pollemans kennen hun vak. Maar het mooiste is toch wel het Artemis-experiment zelf, van volkomen absurdistische kleine scènes, tegenover die uitbundige Keimpe de Jong, die Dada-achtige teksten (‘danto tribo karaboem’) het publiek inzingt om de absurditeit te versterken, met veelvuldige herhaling.

En ja, de 4+ kinderen genieten ervan. Net als de ouders, op hun eigen leeftijdsniveau. Precies hoe goed jeugdtheater zou moeten werken.