De hond die bleef proberen te braken

“Mijn hond probeert over te geven, maar er komt niets uit”, zegt de dame die ik aan de telefoon spreek. Ik laat haar meteen komen en probeer mezelf gerust te stellen. De laatste maagtorsie die ik zag was minstens vijftien jaar geleden. Er verschijnen beelden in mijn hoofd van honden die worstelen met hun laatste krachten terwijl ik een buis probeer in te brengen, gas dat door een naald sist, een vloer vol verdunde maaginhoud. Nood- en nachtelijke consultaties, afschuwelijke blikken, tranen, de dood en de pogingen om ze te ontlopen.

Helaas voorspelt de manier waarop de Berner Sennenhond in de praktijk terechtkomt niet veel goeds. Ik kijk naar het hijgen en kwijlen, probeer bemoedigend te knikken en onderzoek het dier. Het is de gevreesde maagtorsie. Godzijdank waren we er heel snel.

Ik bel het Medisch Centrum voor Dieren en zij kunnen er meteen heen.

“Mevrouw, u moet onmiddellijk naar het Medisch Centrum voor Dieren. Daar kunnen ze meteen aan de slag. Dan heeft ze de beste kansen.”

“Direct?” Ze kijkt naar de hond met een mengeling van medelijden en walging.

“Direct.”

“Dat kan niet! Ik heb mijn baby van twee maanden bij de buurvrouw achtergelaten. Ik moet haar nu ophalen. Mijn man kan de hond hier over een uur ophalen.”

Mijn glimlach is van het trieste soort. ‘Nee. Dat is veel te laat.’

“Maar mijn baby moet nu borstvoeding krijgen… ze is nog maar twee maanden oud.” Zachte wanhoop.

Ik schud langzaam mijn hoofd. Een baby is meestal moeilijk te negeren en voelt onnatuurlijk, wreed zelfs, maar vandaag moet dat onschuldige wezen honger lijden. “Je moet er nu heen, anders gaat je hond dood.” Ik laat het woord vallen als een steen in een vijver. Na al die jaren gebruik ik het woord niet veel meer. In slaap vallen, euthanasie, hem uit zijn lijden verlossen, de laatste injectie, de dood. Er is altijd een zachtere en vriendelijkere beschrijving. Maar om een ​​baby voedsel te onthouden heb ik het woord nodig. Ongenadig. Verstorend.

Ze kijkt me aan, opent haar mond, maar sluit hem weer. Ze knikt en neemt de hond van mij over. Geen vragen over oorzaak, prognose, nazorg of kosten. Blijkbaar ziet ze niet alleen een verrassend serieuze dierenarts, maar ook een ervaren boodschapper van de dood.

Chris Polanen schreef de romans Waterjager en Centaur.