[ad_1]
Veel hardloopwedstrijden komen en gaan, maar de Oliebollencross in Nieuw-Dordrecht is onverwoestbaar. Oudejaarsavond is de vijftigste editie. Rieks Eikens liep vrijwel altijd mee.
De keukentafel ligt vol met wimpels die Eikens kreeg voor deelname aan de Oliebollencross. Hij koestert ze, want de 72-jarige inwoner van Barger-Oosterveld heeft goede herinneringen aan het hardloopevenement op nieuwjaarsdag in Nieuw-Dordrecht. ‘Er hadden er meer kunnen zijn, maar die wimpels kwamen pas in de achtste editie. Bovendien was de competitie de eerste paar keer alleen voor leden van DVC’59.’
Om spelers midden in de winter iets te bieden – en ongetwijfeld ook als aanvulling op de kantinekas – startte de voetbalclub een halve eeuw geleden de Oliebollencross. In alle eenvoud: zo’n twintig voetballers maakten een rondje over het voetbalveld, liepen door de bouwplaats en keerden daarna snel terug naar de kantine. Waar het bier koud was en de gehaktbal stond te sudderen.
Door de modder
Eikens doet mee sinds de derde editie, toen het evenement voor iedereen toegankelijk was. Met een andere route, deels door het Oosterbos. “Veel leuker, al moesten we in de beginjaren altijd door veel modder. Man, we zaten tot onze enkels diep in de modder. Dat stuk is later geschrapt. Waardoor de route iets korter werd, 7,2 kilometer.’’ Hij was meteen gecharmeerd van de gebeurtenis. “Het was allemaal zo gezellig en vriendelijk. Vervolgens werd het startsein gegeven door het afsteken van een knaller. Prachtig.”
In de jaren tachtig groeide het concours uit tot een groot hardloopfestival met honderden deelnemers. “Toen begon hardlopen echt een rol te spelen. Tien jaar geleden werd je voor gek verklaard als je ‘s nachts over de weg rende. Er was ook een gids met allerlei wandelingen, die mensen vervolgens wilden afstrepen. Opeens verschenen er ook deelnemers uit Fryslân, Groningen en Duitsland aan de start. Echte atleten, in korte broek en op blote voeten in hun schoenen. Bij sommige edities droegen we gewoon onze voetbalschoenen, droegen we altijd een lange broek en hadden we vaak ook een hoed op. Het weer is meestal niet zo goed op oudejaarsavond.”
Terwijl die echte atleten na de wedstrijd steevast naar buiten liepen, sprintten Eikens en consorten steevast rechtstreeks naar de kantine. “Toen dronken we allemaal een krat bier en hadden we het meeste plezier. Toch namen we de concurrentie wel serieus. De eerste tien keer eindigde ik altijd in de top tien.”
Stap op
De groep van Eikens keek sommige deelnemers soms medelijdend aan. “Ik heb het op het einde nog verder gepusht en werd uiteindelijk twintigste”, imiteert Eikens een atleet in Hooghaarlemmerdijks. ‘Man, je had al je tanden moeten gebruiken. Dan was jij de eerste geweest, grapte ik. Er was ook een jaar waarin de atletiekclub ons allemaal een elektronisch enkelbandje gaf voor de tijdwaarneming. Ach, ik vertrouw nog steeds vooral op die tien vrijwilligers die met de stopwatch in de hand klaar staan aan de finish.”
‘Doe een drankje met ons’
Op een keer kwam Eikens tijdens het binnenlopen, wat hij deed, langs een feesttent waar een voorschot werd gemaakt voor oudejaarsavond. ‘Drink eens met ons mee,’ vroegen ze. Graag, zei ik, maar ga eerst lopen. Op het laatste stuk, met nog een paar honderd meter te gaan, stond één van hen langs het parcours met een Jägermeister in de hand. Dat drankje onderweg werd een traditie. Even tanken, want ik heb geen benzine meer, zei ik tegen medelopers. Ze huilden toen hun ogen uit toen mij een drankje werd overhandigd.”
Hij en zijn vrouw hebben geteld om te bepalen hoe vaak Eikens precies meedeed. Ze beperken het maar tot 45 keer, omdat het vanwege corona niet mogelijk was om twee keer te lopen. En zondag? “Ik hoop het, maar ik ben een beetje geblesseerd. Ik heb het deze week geprobeerd, maar dat werkte niet. Maar ik denk dat ik toch maar eens ga kijken.” Zijn vrouw: “Ik weet het zeker.”
[ad_2]
