[ad_1]
Pasen komt snel dichterbij. Tijdens hun stille tijd wijden remonstrantse vrouwen zich aan een eeuwenoude traditie: de paaskaars. Het symbool van de verrezen Heer krijgt een eigen slinger met kruisen, regenbogen en Ichthusvissen. Omdat het goddelijke licht meer dan ooit nodig is in de donkere wereld.
“Nou, dan heb ik hier een mes en was in alle kleuren en dan kun je maken wat je wilt.” Hopeloze blikken rollen dinsdagmiddag over de tafel in de woonkamer van Anna Christien Piebenga in Mantgum. Ze is gastvrouw voor een workshop paaskaarsen maken die Margreet Pieksma uit Minnertsga verzorgt voor leden van hun kerk, de Remonstrantse gemeente in Leeuwarden.
Dicky, Ans en Marianne hadden er zin in en kijken nu vol verwachting naar alle knutselspullen die rond vijf dikke kale witte kaarsen uitgestald staan. Poeh, wat zou dit moeten zijn?
Het licht van de wereld
De paaskaars kennen ze natuurlijk allemaal, legt Pieksma uit. Het is het symbool van de verrezen Heer, Jezus die het licht van de wereld is. De kaars brandt tijdens elke dienst in hun Waalse kerk in Leeuwarden.
Een echte paaskaars heeft altijd een vast aantal symbolen, blijft ze leren. Een leeg kruis, als verwijzing naar de dood van Jezus. Het jaartal en de Griekse letters alfa en omega, symbolen die aangeven dat alles wat God doet begint en eindigt met Jezus. Op Goede Vrijdag, wanneer de dood van Jezus wordt herdacht, wordt de vlam gedoofd. In de nacht voor Paaszondag wordt brandend een nieuwe kaars de kerk binnengedragen als teken van de verrezen Heer en het nieuwe leven.
De dames luisteren aandachtig terwijl Piebenga rondloopt met koffie en thee en schalen paaseieren en taarten met paashazen. “Misschien inspireert het je. Je kunt ook op de iPad naar voorbeelden zoeken. Onthoud: het is jouw kaars, jij kunt hem maken zoals jij wilt. En er is niets aan de hand.”
‘Prachtig, maar kan ik dat wel?’
Dicky pakt meteen de iPad en valt meteen voor een kaars met een kleurrijke levensboom, gemaakt door de Arminius-jeugdgemeenschap. “Prachtig, deze. Maar kan ik dat wel?” “Natuurlijk”, redeneert Margreet. “Het zijn allemaal aparte onderdelen. Kijk naar die bladeren, plak ze aan elkaar. Probeer maar.”
Ans begint te tekenen en in een handomdraai heeft ze op haar stronk een geeloranje kruis geplakt met daarboven een artistieke regenboog. Marianne is met Pietje aan het rommelen en snijdt nauwkeurig een grasrand van groene was af voor onder het kruis. En gastvrouw Anna Christien snijdt artistieke visfiguren met kleurrijke ogen. “Natuurlijk moet ik er zeven maken, het getal van de volheid”, denkt ze nadat ze er vier heeft geplakt.
Kaarsen maken is een nieuwe bezigheid en past mooi in de rustige tijd vóór Pasen, vinden de dames. De vastentijd is er een van bezinning en nuchterheid. Pauzeer en kijk naar veelbelovend nieuw leven.
‘We worden kleiner en ouder, maar we zijn ook steeds meer nodig’
De remonstrantse gemeenschap mag dan bescheiden zijn met 37 leden en 37 betrokken vrienden, ze is zó ondernemend. “We worden kleiner en ouder”, zegt Piebenga over hun gemeenschap. “Maar ook steeds noodzakelijker.”
Neem het regenboogbeleid dat de provincie onlangs weigerde. De remonstranten tekenden de actie ertegen. “Wij zijn de eerste kerkgemeenschap die het homohuwelijk zegent. Je wilt niet meer nodig zijn. Maar we moeten ons meer dan ooit laten horen.”
“Het leven is sterker dan de dood”, beaamt Marianne. “Ik wil mij hiervoor inzetten in het hier en nu. Met licht in alle ellende.” En dan is een zelfgemaakte Godslamp een prachtig symbool. De opgewekte Heer geeft hoop en kracht op een angstige dag
[ad_2]
