Column | We lopen nooit alleen

Rotterdam staat al weken vol met geel-zwarte borden. Marathon. Niet parkeren! Langs de route staan ​​bosjes dranghekken klaar. Een vriend vroeg: hoeveel krijg je voor het lopen van die marathon? Niets. Je moet ervoor betalen.

Wat? Je loopt het hele eind en moet betalen?

Het is een slecht einde. En het is een feest. Rotterdam wil in alles de grootste, leukste en mooiste van Nederland zijn, en dat lukt de stad niet altijd. Maar nu is het zo. De marathon van Rotterdam is de grootste en snelste van Nederland. En het feest eromheen is ongeëvenaard.

Kom even langs. De Erasmusbrug, icoon van Rotterdam, je kunt er twee keer overheen. Er staan ​​rijen toeschouwers te juichen. Daarna 28 kilometer jagen door het Zuiden. De Kuip, het Zuiderpark, de plek waar een paar maanden geleden een drugslab op gruwelijke wijze ontplofte. Welke stad kan dat allemaal laten zien?

Steek opnieuw de Erasmusbrug over. Verder dwars door de stad naar het Kralingse Bos, het punt waar elke niet-topsporter (bijna iedereen) instort, maar toch doorgaat omdat echte Kralingers hen aanmoedigen witte wijn te drinken. En dan, als de loper dreigt in te storten, Crooswijk. Crooswijk draagt. Crooswijk is gek. De speakers knallen, de confetti waait, het bier vloeit. Soms moeten de laatste lopers zigzaggend tussen de feestvierders door.

Maar dan: het allermooiste. Natuurlijk Lee Towers. De man is er aan het begin en aan het einde. Je loopt de marathon in Rotterdam voor Lee Towers. Zoals een bekende Rotterdamse kapper zei: Lee Towers is er voor je aan het blaten.

Voor de niet-Rotterdammer: deze volkszanger nummer 1 zingt zondag bij aanvang van de 43e editie vanaf een hoogwerker de marathonlopers toe. Met zijn gouden microfoon en zijn bril met licht getinte lenzen. Dat is al dertig jaar zo.

Hij zingt Je loopt nooit alleen. Houd het dan gewoon droog. Het is zo waar. En een les voor het leven. Dit weekend zal dat meer dan ooit het geval zijn: 17.000 marathonlopers zullen aan de start staan. 50.000 lopers als je de kortere afstanden meetelt. En Lee geeft een high five en zingt op alle afstanden.

Vorig jaar kwam hij met een rollator. In zijn nieuwe huis met uitzicht op de Nieuwe Maas was hij over een tapijt gestruikeld en brak zijn heup. Maar hij kwam. Net als de 28 keer daarvoor. Maar nu… nu komt hij voor de laatste keer…

“Met Leen.”

“Dhr. Towers, waarom stop je?

‘Ik heb het dertig jaar gedaan, man. Ik ben 78.”

“Maar zonder jou is die marathon niet de marathon.”

“Lief. Nu word ik emotioneel. Maar het was prachtig.”

Je loopt nooit alleen blijft resoneren, zegt hij. Uit de luidsprekers.

Sheila Kamerman vervangt Gemma Venhuizen

Delen





E-mail de redacteur