Ze gaat actief op zoek naar speelfilms met een ‘queer perspectief’, vertelt actrice Kristen Stewart (34) in het Adlon Kempinski hotel, Berlijn. Niet zozeer ‘queer stories’: transgender stuit op onbegrip of lesbienne komt uit de kast – ze zijn nu zo ongeveer verteld, denkt ze. Eerder ‘normale’ films met vreemde hoofdrolspelers. Al verwacht ze er niet zoveel van. “Over de mainstream gesproken: er valt weinig winst te behalen met gemarginaliseerde stemmen. Mensen interesseren zich daar niet echt voor. En film is een industrie. Zolang zo’n queer perspectief niet veilig of succesvol is gebleken, kijkt iedereen elkaar aan. Wie gaat eerst?”
Liefde ligt bloedend doet dan een moedige poging: een heerlijk vlezige, langzaam ontsporende lesbische neo-noir. De film speelt zich af in New Mexico, 1989, en volgt een bekend Amerikaans plot: een vreemdeling die door een gehucht reist, ontmoet een plaatselijke schoonheid met gevaarlijke bagage. Die dorpsfemme fatale is Kristen Stewart als introverte, prikkelbare sportschooleigenaar Lou. Ze valt voor vrouwelijke bodybuilder Jackie (Katy O’Brian), die een tijdelijke baan heeft op de schietbaan van haar vader op weg naar een wedstrijd in Las Vegas. Hun steroïden-aangedreven verliefd op ontketent een spiraal van geweld in wat een diep crimineel dorp lijkt. Een film in de ordinaire, smerige stijl van begin jaren negentig, vol groteske wendingen.
Lees ook
Love Lies Bleeding is een vieze maar prachtige queerfilm van megatalent Rose Glass (❤❤❤❤❤)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data111911511-fe1f4b.jpg)
Stewarts beeld
In Berlijn vergelijkt een journalist Lou met de goede Bella Swan uit de romantische vampierfilm Schemering dat maakte Kristen Stewart ooit beroemd. Breekt ze met haar vroegere imago? Stewart ziet er doodmoe uit, een blik waarin ze sowieso uitblinkt. Welke 34-jarige gaat in tegen wie ze was als 18-jarige? Stewart heeft zich de afgelopen zestien jaar bewezen als Hollywood-beroemdheid en in talloze kunstfilms en is uitgegroeid tot een queer-icoon. “Ik weet niet zo goed wat mijn imago was, daarvoor sta ik te dicht bij de rand van het bos”, zegt ze diplomatiek. “Maar ik kom niet in opstand tegen mezelf, ik word gewoon ouder en maak andere keuzes.”
De Britse regisseur Rose Glass (33) kijkt verbaasd als we haar vragen waarom ze Kristen Stewart heeft gecast. ‘Wat? Omdat ze supercool is natuurlijk. Ze is perfect voor een sombere noir-antiheldin.’
Glass verscheen in haar debuut Sint Maud – een film die door de Covid-pandemie veel minder aandacht trok dan hij verdiende – nu al een groot talent met een unieke stem. Zij bevestigt dat Liefde ligt bloedend, speelt zich af in 1989; de Berlijnse Muur valt op televisie. Glass: “Ik wil er niet te veel op ingaan, het zou pretentieus zijn, maar het past bij Jackie. Als bodybuilder belichaamt ze de jaren tachtig, toen het ouderwetse individualisme en de American Dream nieuw leven inblazen onder Ronald Reagan.”
Jackie is de lijn naar Sint Maud, een claustrofobische film over een diepgelovige verpleegster die zichzelf kwelt omdat hij zich door God uitverkoren voelt. Glas: “Ik dacht: na al die jaren met Maud in haar benauwde kelder, ga ik nu iets heel anders doen. Maar een vrouwelijke bodybuilder die vanuit een obsessieve fixatie haar lichaam tot het uiterste drijft om een onaantastbaar standbeeld te worden… De connectie met Maud is mij nu duidelijk.”
Rose Glass plaatst het jaren tachtig-personage Jackie bewust in een jaren negentig-context, een meer cynische, nihilistische tijd. Films die Liefde als bloeden in zijn DNA heeft, heeft ze bewust besloten er niet meer naar te kijken: geen Natuurlijke moordenaars, Thelma & Louis of Wild in hart en nieren voor haar, en zeker geen vroege Tarantino. “Ik was bang dat de film anders een pastiche zou worden.”
Glass bevindt zich nog steeds ergens halverwege tussen fangirl en superster. Bij een vertoning in de Berlijnse Verti Music Hall zie ik haar als een konijntje in de koplampen stilstaan voor 2.200 kijkers. “Wauw. Ik weet op dit moment niet wat ik moet zeggen.” Kristen Stewart schiet te hulp en boeit het publiek. Berlijn is ontzettend cool. Roos is ontzettend cool. “De manier waarop ze Amerika op zijn plaats zet, met zijn verslaving aan zelfbevestiging en dat vreemde idee dat je alles kunt zijn wat je maar wilt.”
Een dag later, in het Adlon Kempinski hotel, zegt Stewart dat hij “buitengewoon trots” is op Rose. “Ze is van nature verlegen. Ze schreeuwt niet op de set, ze fluistert. Maar wat ze zegt is zo nuchter, touché, precies, zelfverzekerd en actiegericht dat iedereen automatisch naar haar neigt. Dat is heel mooi om te zien.”
Stewart koos intuïtief Liefde ligt bloedend. “Ik vaar blindelings op mijn grillen en mijn nieuwsgierigheid. En het maakt me niet uit of het een gat in de weg is, een slechte film kan juist een leuke herinnering zijn. Maar als je, zoals hier, de film een jaar na de opnames ziet en denkt: ‘Wauw, dat is goed gelukt!’, dan is dat de kers op de taart.”
Labrador speelt kat
Stewart speelde graag de zwakke rol in de machtsdynamiek met een zeer sterke vrouw. “Lou is bevroren en gesloten vanwege een latent, onopgelost trauma. Ze houdt zichzelf voor dat ze in het dorp verblijft om haar zus te beschermen, maar ze raakt verlamd door isolement en eenzaamheid. En dan loopt dat indrukwekkende, moedige, bijna buitenaards sterke lichaam haar sportschool binnen. Jackie maakt zichzelf zo breed mogelijk terwijl Lou zichzelf zo klein mogelijk maakt.
“Het gaat niet alleen om seks, Lou krijgt door verliefd te worden het idee dat ze een goed mens kan zijn en haar leven kan veranderen. Maar liefde drijft haar ook tot destructief en afschuwelijk gedrag, omdat we kleine, egoïstische plezierzoekers zijn. Ik ben blij dat ik geen oppervlakkig, belachelijk moreel idee vertegenwoordig dat ik achteraf in interviews moet prijzen. Lou doet walgelijke dingen uit liefde en beseft dat ze niet aan zichzelf kan ontsnappen.”
Om dat personage te spelen, isoleerde Stewart zichzelf op de set. “Lou is geïsoleerd, ik niet. Lou is een kat, ik ben een Labrador. Haar verleden weegt op haar, dus ik had altijd een tennisbal op zak. Tussen de opnames door stuiterde ik het tegen een muur, zoals Jack Nicholson De glans.”
Het duurde lang voordat ze dat besefte Liefde ligt bloedend is ook een satire. “Ik heb het script echt heel serieus genomen. Maar toen zag ik Rose giechelen na een scène die ik heel serieus speelde. En dat ze me ertoe aanzette verder te gaan, om niet zo subtiel te handelen. Pas halverwege besefte ik hoe kamperig en extreem dit is. Rose gebruikt graag het woord bombastisch. Perfect. Deze film is grappig, maar net giechelen op een begrafenis.”
