Aan het begin van Liefde ligt bloedend bereid je voor op een ‘zware maar belangrijke’ sessie. Lou (Kristen Stewart) wel een depressieve sportschooleigenaar in New Mexico. Ze wil weg, maar haar zus wordt wekelijks in elkaar geslagen door haar man. Ze kan haar toch niet met rust laten? Dan komt bodybuilder Jacky haar sportschool binnen: permanent, een lichaam als een anaconda in huidskleurige panty’s. Zij is het bewijs dat je alles kunt zijn wat je wilt. Ook in Nieuw-Mexico. En ja, er beginnen dingen te veranderen. Zelfs in Lou’s relatie met haar criminele, door insecten geobsedeerde vader.
Met een synopsis zoals hierboven Liefde ligt bloedend als een absurdistische variant op een klassiek thema. En dat is deels waar. Maar de kijkervaring is heel anders. De film lijkt op het eerste gezicht bloedserieus. Huiselijk geweld, depressie, een vleugje homofobie. En dat allemaal in een wereld vol gevaarlijke fallussen: Lou rookt sigaretten, haar vader speelt met een dikke, kronkelende rups, Jacky kan niet stoppen met het gebruik van de dopingnaalden.
Dan beginnen de dingen langzaam te veranderen. Die bultjes op het gezicht van Lou’s zus worden echt groot. Haar vader lijkt erg van insecten te houden. En waarom horen we steeds dat sponzige, soppende geluid als Jacky haar spieren aanspant?
Lees ook
het interview met Kristen Stewart en Rose Glass: ‘We zijn kleine, egoïstische plezierzoekers’
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data113862658-38538d.jpg)
Tegen het einde van de film zijn alle regels van dat bekende plot overtreden – alle wetten van de logica in ieder geval – en bevind je je in een eigenzinnig, absurd, sexy queer-universum van regisseur Rose Glass.
Het is de grootste kracht van de film. Als kijker denk je dat je naar een queerfilm kijkt, zoals je die kent, over de problemen van lesbiennes in een klein patriarchaal stadje. Maar terwijl het plot uit de hand loopt, word je gedwongen na te denken: waarom nam je dat aan? Heb je de makers en hun thema onderschat? Heb je de film niet meteen zelf in een hokje gestopt?
Wanneer je de film in je hoofd terugspoelt, lijken de plotpunten en fallische symbolen je te bespotten. Denk aan de opening van de film. Lou maakt een extreem vies toilet schoon. Opeens is het alsof de film je uitdaagt: is dit wat je wilde zien?
Liefde ligt bloedend gidst je door de geschiedenis van de queerfilm: van iets dat in de jaren negentig en 2000 serieus en somber moest zijn, naar iets dat leuk kan zijn, grenzen kan doorbreken en een echte eigen stem heeft. En dan pas zie je waar de film werkelijk over gaat. Over de illusie van ‘maakbaarheid’: Jackie poseert in de spiegel terwijl de Berlijnse Muur op tv valt – ze doet alsof het gejuich voor haar is. Over hoe afhankelijkheid misschien niet zo erg is als het je eigen keuze is, met iemand van wie je houdt. Over hoe ‘vies’ ‘heerlijk’ wordt in de liefde. En over het feit dat regisseur Rose Glass een megatalent is. Dat ze zich kan verdiepen in de stijlen van David Lynch, David Cronenberg en Quentin Tarantino, zonder haar individualiteit te verliezen.
