„Ik streef ernaar om een balans te vinden”, klinkt het tegen het einde van De Evenwichtswet. De sonore stem is van choreografe Ann Van den Broek, die een groot deel van de voice-over inspreekt. In haar nieuwe choreografie, na een periode van onderzoek naar extreme emoties als verlies, diep verdriet en uitbundige vreugde De Memory Loss-trilogie, Ohm En Vreugde Geniet van vreugde, op zoek naar evenwicht. Wie denkt dat dit een soort harmonieuze yogasessie oplevert, kent Van den Broek nog niet.
De emotionele reis van vijf mannen en drie vrouwen speelt zich af in een setting waar Van den Broek al een tijdje mee werkt. Klinisch witte vloer, met daarboven een frame van wit LED-licht en aan de vier gelijke zijden een set voetpedalen waarmee de dansers het volume en de intensiteit van de soundscape van Nicolas Rombouts en het lichtontwerp van Bernie van Velzen regelen. Een rechthoekige ‘doos’ boven de vloer fungeert als projectiescherm voor de live-opnames.
De Evenwichtswet is een passage langs grote uitersten, waarbij het publiek wordt meegesleurd langs een kronkelend pad waar angst volgt op onzekerheid, vreugde volgt op wanhoop, twijfel volgt op ongeduld, met soms een glimp van gemoedsrust, verbinding en vrede. Nooit lang natuurlijk, het duurt nooit lang voordat de dansers weer een ritmisch, repetitief stappenpatroon met neurotische intensiteit uitvoeren of in een synchrone groepssequentie herkenbare gebaren van irritatie en onzekerheid maken; een zin die associaties oproept met de beroemde choreografie Rosas danst Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker.
Lees ook
Emotioneel slot van danstrilogie over Alzheimer
Rekening
Als de dansers letterlijk aan de rand van het speeloppervlak wankelen en wild met hun armen zwaaien om te voorkomen dat ze vallen, lijkt het ongecontroleerd, maar Van den Broek heeft de touwtjes stevig in handen. Ze houdt van controle. Alles wijst hierop in de bewegingstaal die zij de afgelopen twintig jaar heeft ontwikkeld. Ook hier is de stijl terug te zien die zij zelf ‘emotioneel minimalisme’ heeft gedoopt, met gebaren en stappen die vaak intens, strak en afgemeten zijn met een hoge mate van helderheid in vormgeving, concept en thematiek.
Deze behoefte aan controle schept een helder kader voor de emoties die de dansers af en toe in volle intensiteit in close-up voor de camera laten zien, licht krankzinnig (Nik Rajšek), woedend (Anthony van Gog) of huilend (Marion Bosetti). Ook de teksten op de shirts die onder de kleding tevoorschijn komen, drukken verschillende stemmingen uit: ‘Hoe is het met mijn adem’, ‘Het is een denkspel’, ‘Maak ruimte’ en, een gemeenplaats: ‘Je zult keer op keer falen’.
Want ook al vloeien alle delen in elkaar en zijn de armen om elkaar heen geslagen, bij Van den Broek is het juist de onbalans die alles in beweging brengt. Hierdoor vergen haar choreografieën altijd een emotionele investering van de toeschouwer, en die doet ze ook De Evenwichtswet dicht bij het speeloppervlak. Hierdoor is er geen ontkomen meer aan Van den Broeks al te menselijke toestand.
