Geloof zanger Eddie Vedder niet: ondanks zijn belofte Donkere materie niet zo goed als Tien (of opvolger versus). Fans kunnen echter tevreden zijn met dit twaalfde album van de grungeband uit Seattle. Met hulp van producer Andrew Watt komt het kwintet aardig in de buurt van de urgentie en het geluid van bijna 35 jaar geleden. Watt, die vorig jaar The Rolling Stones hielp het heilige vuur te herontdekken en ook het soloalbum van Eddie Vedder Aardbewoner geproduceerd, laat de band gelikt, stralend en gepassioneerd klinken. In korte tijd opgenomen, meer als een live band en veel losser en urgenter dan zijn logge voorganger Gigaton.
Donkere materie opent meteen met een mes tussen de tanden in de opener, die wordt opgesierd door een gierende gitaarsolo Bang voor angst. Ook sterk: Reageer, reageerenkel Rennen en de onderworpenen Ik moet geven. Bijzonder: het bevrijdende geluid Zal het niet vertellen, wat me aan Springsteen doet denken. Waar Gigaton had zijn sterke momenten in de rustigere nummers, dat is voorbij Donkere materie teruggedraaid.
Het duurde bijna zes minuten Bovenhand is bijna zes minuten te lang en het is liefdevol Iets speciaals is een tussendoortje dat je moet overslaan. Maar: al met al valt het mee Donkere materie precies aan de goede kant van de elf albums die volgden op dat iconische debuut.
