Technologie faalde aanvankelijk bij basketbal. Het LWD Basket-spel vertoonde daarna ook veel problemen. De Leeuwarders verloren opnieuw: 75-76.
Daarmee is de sportcrisis een feit. De Leeuwarders verloren voor de vijfde keer op rij van Den Helder. De basketballers van coach Vincent van Sliedregt hadden veel moeite met Den Helder, dat met ‘0 op 4’ eveneens slecht aan de BNXT League was begonnen. Leeuwarden leidde het grootste deel van de wedstrijd, maar zag de voorsprong, die op een gegeven moment opliep tot twaalf punten, langzaam slinken.
Het was duidelijk dat de nederlaag pijn deed. Toch bleef Van Sliedregt strijdlustig: “Het is duidelijk dat we verlangen naar een overwinning, maar ik weiger daar heel dramatisch over te doen. We hebben vanavond de grote schoten gemist en dat is iets waar we aan moeten blijven werken.”
Dimitri Maconda terug
Lichtpuntje was de terugkeer van ex-Aris-speler Dimitri Maconda. De Rotterdamse lente met een Angolees paspoort raakte vlak voor aanvang van de competitie geblesseerd en trainde vorige week voor het eerst volledig door. “Dimitri maakt ons sterker”, zei Van Sliedregt over de speler die tegen Den Helder nauwelijks opviel.
Toch moet Maconda als jonge (bijna 22 jaar) maar ervaren spelmaker een belangrijke schakel in de Leeuwarder keten worden. Hij speelde in de Spaanse en Portugese competitie en was deze zomer met Angola actief op de wereldkampioenschappen. Hoogtepunt was de wedstrijd tegen Italië. Die wedstrijd voelde als een hoogtepunt door de aanwezigheid van 21.000 Filippijnse toeschouwers in Manilla, ondanks de nederlaag.
Nationaal kampioen
Dan is basketbal spelen in het Kalverdijkje een ander verhaal. Er waren donderdagavond zo’n driehonderd toeschouwers in de sporthal. Veel te weinig voor een ploeg die met zulke hoge ambities aan het seizoen begon. Een top drie ranking, strijdend om prijzen; Omrop Fryslân ontlokte voor aanvang van de competitie een gewaagd statement van Van Sliedregt. “Ik geloof dat we kampioen van Nederland kunnen worden.”
Sindsdien heeft het hem veel spot opgeleverd. Maar er waren anderen die Leeuwarden als buitenstaander aanbeveelden. Want laten we eerlijk zijn: op papier is zijn selectie sterker dan de ploeg van Aris die vorig jaar op de vierde plaats eindigde in de landelijke competitie en zojuist in de halve finales van de play-offs werd uitgeschakeld door landskampioen Leiden.
Ook Van Sliedregt heeft geen spijt van zijn woorden. Dat zijn uitspraak voor extra druk zorgde, maakt niet zoveel uit, denkt hij. Want de tijd van leuke deelname is voorbij. “Wij willen optreden, toch? Dan hoort druk erbij.” Als u niet tegen de hitte kunt, kom dan niet naar de keuken. Zijn spelers moeten nu bewijzen dat ze de druk kunnen weerstaan. “En als dat niet lukt, proberen we een oplossing te bieden.” Het is allemaal volgens de filosofie van Van Sliedregt. Het gaat er volgens hem om zelf de juiste problemen te creëren. Het vinden van de oplossingen moet het team vervolgens sterker maken.
Het huis piept en kraakt
LWD Basket is inmiddels zo’n vijf maanden onderweg. De businessclub heeft inmiddels ruim vijftig sponsors. Een mooie prestatie, wetende dat basketbal in Fryslân met “vijfhonderd actieve basketballers” volgens manager Gert Schurer een margesport blijft. Een kleine sport die het vaak verliest van voetbal en schaatsen in de strijd om het grote geld.
Toch groeit het budget langzaam richting een half miljoen: ongeveer evenveel als in het succesvolle jaar 2013, toen Aris Leeuwarden de finale van het landskampioenschap bereikte. Ook de huisvesting van de spelers verbeterde. Ze wonen allemaal in gerenoveerde woningen, op loopafstand van het Kalverdijkje. De technische staf werd uitgebreid met een extra assistent.
“Iedereen werkt hard”, zegt manager Gert Schurer. “Maar het huis piept en kraakt nog steeds.” Elke thuiswedstrijd is een uitdaging op zich. De speelvloer moet worden neergelegd en weer ingepakt: een klus die op wedstrijdavonden pas ver na middernacht klaar is. En vloermoppen zijn altijd nodig. Ze werken allemaal voor vrijwilligers en zijn lastig te vinden. Het levert veel stress op bij Kees Elzinga, die de vrijwilligers aanstuurt.
Een scorebord dat naar beneden gaat
En te vaak gaat het niet goed. Een scorebord dat naar beneden gaat; een storing in het rollboardingsysteem; spelers die gewoon zelf de dweilstok oppakken omdat ze de dweilstok niet vertrouwen met dat klusje; verslaggevers die zelf het verlengsnoer van hun laptop moeten regelen. De haperende schotklok was donderdag een nieuw dieptepunt. In een wereld met veel grotere problemen blijft het een sinecure, maar van een club die wil concurreren met de beste basketbalteams uit Nederland en België kun en mag je meer verwachten.
Van Sliedregt beseft het: “Het is een proces en we zitten er middenin. Want op allerlei vlakken zijn er nog tekortkomingen. Maar gelukkig zijn er inmiddels genoeg mensen die zich zorgen maken en de schouders eronder zetten. En dat is wel een verschil met voorgaande jaren, toen had ik soms het gevoel dat ik te vaak alleen stond.” Om in de metafoor te blijven: het huis heeft een grondlaag, maar de verf moet nog aangebracht worden.
