Mijn ouders kwamen halverwege de jaren negentig van het Marokkaanse platteland naar Nederland. De eerste tien jaar vond mijn vader het leuk om treinen schoon te maken. Helaas werd hij vervolgens medisch ongeschikt verklaard. Sindsdien zit hij in de bijstand. Mijn moeder ging werken als huisvrouw en lerares op school.
‘Als oudste van drie kinderen droeg ik een grote verantwoordelijkheid in ons gezin. Ik was degene die contact opnam met de autoriteiten vanwege de taalbarrière. Ik las de belastingbrieven voor mijn ouders en ging als vertaler naar ouderavonden. Dingen die kinderen eigenlijk niet zouden moeten doen.
“Ik was ook de eerste in mijn familie die vwo-advies kreeg. Kort daarna sprak mijn vader de zin uit die steeds betekenisvoller werd: ‘Schrijf tot je pen leeg is.’ Dat zei hij in het kader van mijn academische ontwikkeling.
“Voor mijn ouders is onderwijs, dat zij zelf niet hebben genoten, heel belangrijk. Ga door tot er niets meer inzit, bedoelde hij. In mijn tienerjaren reageerde ik daar soms rebels op. Waarom zou ik doorgaan? Is dat niet vanzelfsprekend? Toen ik mijn eindexamen naderde, begreep ik voor het eerst wat hij bedoelde. Toen ik mijn volledige focus gaf, kreeg ik zevens en achten. Ik begon naar die zin te luisteren.
De eerste leerling in het gezin
“Het was een oudere neef die mij op het idee bracht om medicijnen te gaan studeren. Ze overleed in 2012, voordat ik afstudeerde van de middelbare school. Ik had het hart niet om haar advies te negeren. Ik moest mijn belofte aan haar nakomen, dat is wat ik wilde. Ik moest het proberen.
‘Toen ik de eerste in mijn familie was die zich voorbereidde op de selectie voor een medische opleiding, kreeg die zin meer betekenis. Het werd mijn anker.
“Het was eenzaam om de enige te zijn die zo hard studeerde voor toelating en alles zelf moest uitzoeken. Mijn ouders steunden mij emotioneel, maar konden mij geen praktische tips geven. Je hebt die hulpmiddelen wel nodig. Iemand die je vertelt hoe je zoiets het beste kunt aanpakken.
“Op een gegeven moment zat ik er doorheen en begon ik te twijfelen: wilde ik dit echt? ‘Schrijf tot je pen leeg is’ zong steeds door mijn hoofd. Het heeft mij er doorheen gesleept. Ik werd opgenomen en zat meteen op mijn plek.
We passeren de spreekwoordelijke pen
“Op de universiteit ontmoette ik studenten met dezelfde ervaring. Samen met hen heb ik in het eerste jaar Medician opgericht. Als grote broers en zussen begeleiden wij studenten en aankomende studenten geneeskunde en tandheelkunde uit gemarginaliseerde groepen, die als eersten studeren of geen netwerk hebben. Wij vinden het zonde om het potentieel van lotgenoten onbenut te laten. Wij geven die jongeren de spreekwoordelijke pen en laten ze schrijven tot hij leeg is.
“Ik heb drie maanden stage gelopen in Colombia. Daar werd ik opnieuw geconfronteerd met eenzaamheid en heimwee. Ik miste mijn familie en vrienden. Ik zocht daar de islamitische gemeenschap op en merkte dat thuis ook bij mijn geloof hoort. Mijn geloof is mijn grote kracht. Als moslim leg ik alles in de handen van Allah. Als ik gewoon mijn best doe, zal God het overnemen.
“Vorige week werd ik uitgeroepen tot geneeskundestudent van het jaar. Mijn vader zei: ‘Ik denk dat je pen nu leeg is, maar je moet een nieuwe halen.’ Terwijl ik hierover praat, besef ik dat ik mijn vader moet vertellen hoeveel impact zijn straf heeft gehad.”
In de sectie De betekenis van Wekelijks praten bekendere of minder bekende Nederlanders over een persoonlijke levensregel of inspirerende zin.
