Weergaloos goed spel in ‘Laagland’. De actualiteit gevangen in een gouden lijst | recensie ★★★★☆

Opeens informeert de gemeente bewoners dat er een plan is om drijvende woningen te gaan exploiteren als middel om de klimaatverandering tegen te gaan. Het is een initiatief van externe tech-ondernemers. De gemeente, laten we het Lang Wetering aan de Weteringse plas noemen, doet er alles aan om dit plan erdoor te krijgen.

Schrijver Nathan Vecht heeft met zijn toneelstuk Laag land actuele gebeurtenissen vastgelegd in een gouden kader. Opvallend zijn de scènes waarin De Macht zijn zin probeert te krijgen terwijl de onderkant van de samenleving moet betalen. Verantwoordelijkheid nemen is taboe. De parodie op het ‘keukentafelgesprek’ is fantastisch en doet nadenken over de Nederlandse politiek en machtsverhoudingen.

Mark Rietman als onderhoudsmonteur

Het spel is ongeëvenaard en er is eigenlijk geen zwakke schakel binnen dit team van topspelers. Mark Rietman portretteert de ontslagen onderhoudsmonteur Ferry die niet snel vergeten wordt. Hij spreekt met een lichte weerstand, zijn bewegingen zijn langzaam. En hij wordt echt gevaarlijk als hij zijn tegenstanders fysiek aanpakt.

Tegenover hem staat Hugo, gespeeld door Joris Smit als een slimme ondernemer die zijn toekomstplan verkoopt alsof het een heerlijke taart is.

Eric de Vroedt, de regisseur die al veel voorstellingen maakte over maatschappelijke en politieke kwesties, benadrukt de tegenstellingen daarin Laag land toenemend. Zijn leiding zorgt voor tempo en spanning. En de nodige humor. Al moet ook gezegd worden dat je twee uur lang vooral rationeel te woord wordt gestaan. Minder op gevoel en compassie.

Degene die wel de emoties raakt is Tamar van den Dop als Yvon, de vrouw van Ferry. Haar pleidooi tegen een raadslid om haar gehandicapte dochter naar school te laten gaan grijpt je bij de keel. De onmacht wordt zo heel tastbaar gemaakt.

Effectief ontwerp

Naast het spel is ook het ontwerp zeer effectief en ondersteunend. Wat een vergaderruimte lijkt, verandert al snel in een buurt met vlonders voor huizen die aan het water worden gebouwd. De witte, steriele kostuums van De Macht contrasteren prachtig met de werkkleding van het ‘mannetje/vrouwtje’.

Een ontdekking, om de hoop niet volledig op te geven, is om naast de daders en de slachtoffers een derde groep toe te voegen. Dat is de jeugd vertegenwoordigd door twee jonge zingende acteurs. Het lied dat ze aan het einde van de voorstelling zingen, gaat over de zon die uiteindelijk altijd weer opkomt. Het geeft de voorstelling een inspirerend en gouden einde.