‘We zitten als een blij ei op de fiets’

Zelfs op een druilerige dinsdagmiddag is café Silversant met zijn boerderijluiken een populaire ontmoetingsplek voor gepensioneerden die willen wandelen of fietsen in het Amsterdamse Bos. Op het terras, naast een blauwe Veentrapper, staat fietsvrijwilliger Yvonne Jacob (70), een lange, slanke vrouw in skinny jeans, je zou haar bijna zestig geven. Misschien van al het fietsen? Voor haar pensioen fietste Jacob dertig kilometer op en neer naar de Universiteit van Amsterdam, waar ze werkte als administratief medewerker. Ze rijdt nu twee tot drie dagen per week op een duofiets met gasten.

Gisterochtend nam ze cliënten uit zorgcentrum De Luwte mee op de stoere driewieler, relatief jonge mensen, ‘zo’n zestig jaar’, met de ziekte van Alzheimer. “Als ik met ze praat, merk ik nauwelijks dat ze dementie hebben. Tot ze hun verhaal herhalen.” Wat niet per se een straf is: “Als je ouder wordt, heb je veel te zeggen.”

Op de fiets deed zij bijzondere ervaringen op. Ali uit Zeeland leerde haar bijvoorbeeld alles over de watersnoodramp. Een Zuid-Amerikaanse vrouw die een kind heeft verloren, wil soms bij de kerk stoppen om een ​​kaars aan te steken. En Jacob fietst met een man met Alzheimer die niet kan praten: “Maar toen ik op een hondenuitlaatplek ‘Aan de kant, aan de kant, aan de kant’ zong, deed hij ineens mee. Nu zingen we samen.”

Vandaag fietst Jacob samen met haar vriendin Gerdien de Vries (60). De Vries: “Ik heb voetproblemen. In Amsterdam heerst anarchie op de smalle fietspaden en als ik ineens moet stoppen lukt dat niet, dat is te belastend voor mijn voet.”

De Fietsmaatjes zijn actief op 38 locaties in Nederland. Alleen al in Amstelveen gaat het om een ​​netwerk van zo’n honderd vrijwilligers, fietsmonteurs, IT-specialisten, fondsenwervers en fietsmaatjes als Jacob. “In principe is iedereen die niet of niet goed kan fietsen welkom.” Eenzaamheid kan ook een reden zijn. “En we moedigen familie en vrienden aan om vrijwilligers te worden. Zo heb ik de broer van een nichtje met de ziekte van Parkinson overgehaald om met haar te gaan fietsen.”

Nadat Jacob het Buienalarm heeft gecontroleerd, gaan de dames aan boord van de Veentrapper. Een beetje regen maakt niet uit, ze fietsen het hele jaar door. Jacob, die veel routes door het Amstelland kent, stuurt en De Vries trapt mee. Ze zwaaien voorbijgangers en twee andere dames op een tandem uit. Jacob: “Wij kijken graag naar de natuur. Het is prachtig om het bos te zien veranderen.” De Vries: “Wij zitten als een blij ei op de fiets.”

Daarna eten ze bij Silversant een broodje rundvleesworst. Jacob: “Voor mij is het doel om een ​​mooie route te fietsen en contact te hebben met iemand. Mijn partner is een wielrenner, die vooral zo snel mogelijk wil gaan.” Maar als het nodig is, gaat ze een stap verder: “Gisteren vroeg een vrouw met dementie van het kinderdagverblijf of ik sneller kon gaan. We gingen als een bliksemschicht door het bos.”