[ad_1]
Op mijn koelkast hangt een blauw-gele vlag, aan mij gegeven door een Oekraïense verzetsvrouw. Toen ik het in mijn handen kreeg, zat ik in een grijs kantoor. Naast mij stond een treurige Ficus Benjamina in een bakje met hydrokorrels, maar toch was het een kleine, plechtige gebeurtenis.
Tot een paar uur voor de oorlog kon Oksana uit Irpin zich niet voorstellen dat Rusland haar land zou binnenvallen. Nu probeert ze ‘haar eigen hoekje’ te vinden in de oorlog. Samen met haar man evacueert ze weeskinderen voordat de Russen ze te pakken krijgen.
‘Denk aan ons,’ spoorde ze me aan. Toen gaf ze me de vlag op een plastic stokje met een doorzichtige zuignap aan de onderkant.
Ze onderhoudt een nauwe relatie met haar nationale vlag, vond ik. Heel anders dan ik.
Spinnenpoep
Dit voorjaar heb ik een enorme Nederlandse driekleur aan een meterslange paal boven op de kerktoren van een dorp vastgebonden, maar ik was niet ontroerd toen ik het rood, wit en blauw boven de lindebomen zag fladderen. Ik was nogal blij omdat ik ongedeerd de smalle ladder had bereikt, met mijn trui vol spinnenpoep, en ik was nog blijer dat hij recht hing, met rood bovenaan en blauw onderaan.
Blijkbaar is een vlag voor mij gewoon een vlag, want ik heb nog nooit fysiek een oorlog meegemaakt. Toch voelde ik mij deze week ongemakkelijk toen Mark Rutte op het Binnenhof de Israëlische vlag liet hijsen.
Waarom hing ons eigen rood-wit-blauw niet halfstok bij de overheidsgebouwen, ter nagedachtenis aan alle slachtoffers die al gevallen waren en nog zouden vallen?
Baby
Waarom is er zo’n puinhoop met Israëlische vlaggen, Palestijnse spandoeken en vredesvlaggen? In tijden van rampspoed hoop je dat leiders in actie komen, het hoofd koel houden en ruimte geven aan de emoties van anderen. Maar dit lijkt op… Ja, hoe ziet dit er eigenlijk uit?
“Laten we maar ophouden over die Israëlische vlag, die hangt hier trots”, snauwde Mark Rutte geërgerd na vragen van journalisten. Hij stoorde zich aan ‘de kleinheid’ van de commentaren.
“We hebben te maken met een enorme oorlog met honderden slachtoffers in Israël en dan zitten we hier vragen te stellen over een vlag.”
Terwijl ik dit schrijf, vliegen de oorlogsvliegtuigen van de oefening Frisian Flag met donderend geluid over. De wereld staat op scherp en vlaggen zijn niet klein.
Zowel Hamas als Israël overtreden nu de oorlogswetten.
Versuft
Ik zag net een foto van een verdwaasd meisje dat uit het puin in de Gazastrook werd gehaald. Haar blik was leeg, er zat bloed op haar rechterslaap. Ze leek precies op F., de 16-jarige dochter van een vriendin die nu vrolijk op schoolreisje is in Rome.
Ik weet ook niet wat de oplossing is.
Maar mogen we alsjeblieft bij onze eigen vlag blijven? Spijt van de doden. Erken emoties. Bewaar de eenheid.
Hang hem halfstok. Geef onze eigen kleuren betekenis.
jantien.de.boer@lc.nl
[ad_2]
