De opvallendste albums van deze week: Drake, Bad Bunny, Castello Consort en Leah Rye

Hiphop

●❤❤●iq

Mannetjeseend Voor alle honden

Drake is fan van zijn honden en zijn vrienden (“honden”). Zijn achtste album duurt naar hiphopnormen één uur en 23 minuten. Na zijn slecht ontvangen album Honestly, Nevermind (2022), dat volgens fans te veel leunde op housemuziek en zang, in plaats van de hiphop en rap waarmee hij doorbrak, suggereerde hij dat ‘de oude Drake’ opbrengst. Dat is deels gelukt, deels helemaal niet. Voor alle honden is een project met verschillende Janus-hoofden: goed/slecht, rap/zang, oude Drake/nieuwe Drake. Lees de hele recensie.

Knal

●❤❤❤●

Lea Rye Symbiose

De titel doet denken aan een jazzfusionalbum uit de jaren zeventig. Sterker nog, er bestond al een Symbiose door Bill Evans uit 1974. Dit is anders. De Nederlandse zangeres Leah Rye zoekt naar een universele vorm van symbiose: de chemie die mensen samenbindt – en uit elkaar drijft. Haar muziek is dromerig en hypnotiserend elektronisch, als een verzameling soundscapes waarin de stem op organische wijze opgaat in een groter geheel. Lees de hele recensie.

Latijnse trappen

●❤❤●iq

Slecht konijntje Nadie sabe lo que va a pasar mañana

Controleer tijdens het luisteren voortdurend of je het einde al hebt bereikt: niet echt een goed teken. Het nieuwe album van Bad Bunny telt 22 nummers en duurt bijna anderhalf uur. Prima als het barst van de meedogenloze energie, maar het album mist afwisseling. Bad Bunny volgt zijn blockbuster Un Verano Sin Ti verder met een donker album vol trapbeats en dreigende raps, en heel weinig reggaeton. Voorbij is de sfeer van de strandbar, het hete zand en de cocktails. Lees de hele recensie.

Klassiek

●❤❤❤●

Castello-consort Fantastissimus

Vrijheid en improvisatie stonden voorop in de ‘stylus phantasticus’, een stijl die ontstond in de zeventiende eeuw, met de opkomst van instrumentale muziek. De menselijke stem was nog steeds de norm, maar ook andere instrumenten begonnen een eigen identiteit te ontwikkelen en hoefden niet langer altijd ondergeschikt te zijn aan vocale grillen. Het Dutch Castello Consort is klaar Fantastissimus ging op ontdekkingsreis door die periode. Lees de hele recensie.

Knal

●❤❤●iq

Ed Sheeran Herfstvariaties

Ooit was hij een bravourejongen die als jongeman zijn gedachten uitte in spontane liedjes, zichzelf begeleidend op een scherp bespeelde gitaar of met slim opgebouwde composities. Tegenwoordig lijkt de 32-jarige Sheeran niet langer de snelle aandacht van het jonge publiek op te zoeken, maar ontwikkelt hij een meer introverte stijl. De nieuwe nummers zijn langzamer, de gitaar is meer akoestisch dan elektrisch. Lees de hele recensie.

Afrobeat

●❤❤●iq

Bixiga 70 Damp

Voor een groep die beweert ‘geen moeilijke muziek’ te maken, gebeurt er behoorlijk wat op de zeven nummers van het nieuwe album van Bixiga 70. Zoals je van een Braziliaans afrobeatgezelschap mag verwachten, is er veel percussie en zijn er overweldigende blazers. Nieuw in het geluid is de veel prominentere rol voor de synthesizer. De toetsen zijn hoorbaar in ruimtelijke klanken die vroeg of laat volledig uit de toon vallen, om vervolgens weer terug te keren naar de vaste groove. Lees de hele recensie.

Jazz

●❤❤❤●

Paradoxjazzorkest Erfenis – Herinnering aan de Skymasters

Het klonk levendig, de entertainmentmuziek en de oerknalswing van het beroemde radiodansorkest The Skymasters. Soepele, strakke arrangementen, donderende blazers, rollende rollen en meedogenloze, dansbare swingtiming. Het orkest klonk voor het eerst op de radio in 1946 en het doek viel in 1997.
Tijdloze, inventieve muziek, aldus het vrij nieuwe, want nog maar een paar jaar oude Paradox Jazz Orchestra, aangesloten bij het Tilburgse jazzpodium Paradox. Lees de hele recensie.