De profeet van Kahlil Gibran bestaat al honderd jaar. Dit handboek voor levensvragen biedt veel mensen steun, vreugde en stof tot nadenken. Waarom pakken LC-lezers het van de boekenplank? En wat zijn hun favoriete hoofdstukken? Vandaag in deel 3: onderwijs.
Loop even mee
“Ik kreeg De Profeet begin jaren tachtig rond de feestdagen cadeau, toen ik ongeveer 25 jaar oud was. Ik was meteen onder de indruk van al die wijze woorden die zo herkenbaar waren voor hoe ik hoopte mijn leven te leiden.
Dat komt ook door mijn eigen verleden. Ik ben geboren in Leeuwarden. Ik ben de jongste van 7 kinderen en mijn moeder stond er alleen voor. Dat was zwaar, maar ze kon ons altijd veel liefde geven.
De leraren wilden mij na de basisschool doorverwijzen naar de middelbare school. Mijn moeder zag dat anders: ik had immers zulke goede cijfers en kon makkelijk naar de HBS. Dat heb ik gedaan, al vond ik de puberteit na een paar jaar wel een stuk leuker dan naar school gaan. Mijn moeder stierf toen ik 16 jaar oud was. Daarna besloot ik dat ik echt iets aan mijn studie moest doen.
Wij zijn opgegroeid met muziek. Degenen die er gevoel voor hadden, sloten zich aan bij de muziekkapel van de kerk. Ik speelde trombone en vond het altijd erg leuk. Na het voltooien van de pedagogische academie heb ik schoolmuziek gestudeerd aan het conservatorium.
Gibrans tekst over lesgeven bepaalde mijn basishouding in de klas. Ik heb lang in het vmbo gewerkt en heb altijd een voorkeur gehad voor kansarme leerlingen. Soms was de thuissituatie niet stabiel, waardoor er weinig motivatie was. Er waren kinderen die zich op school alleen thuis voelden en de rust erg op prijs stelden. Ook voor veel kinderen zijn wij een toevluchtsoord geweest.
Je moet een leerling kunnen ‘lezen’ en ontdekken. En bovenal wil je ze de kans geven zichzelf te ontdekken. Ieder mens doet ertoe, ieder mens is het waard. Onderwijs is de overdracht van kennis, maar vooral van je geloof en je liefde. Je volgt een tijdje mee en uiteindelijk volgt een leerling zijn eigen pad.
Ieder mens is uniek en het is mooi als je als docent je eigen rol kunt benadrukken. Soms kun je ze iets geven waar ze de rest van hun leven mee verder kunnen. Dit is altijd het geloof geweest in mijn eigen familie; we hadden het op een geboortekaartje laten drukken: je moet niet ons worden, je moet jezelf worden.
Uiteindelijk gaf ik leiding aan een school voor leerlingen met een licht verstandelijke beperking. Toen ik begon, waren de groepen nog niet zo groot als nu. We waren erg gefocust op persoonlijke aandacht en dan zie je de studenten groeien. Soms verlieten ze de basisschool teleurgesteld en gedemotiveerd.
Wat was het een beloning om te zien hoe een leerling zijn of haar eigen potentieel ontdekt en daardoor zelfredzaamheid krijgt!
De leraar die geeft vanuit zijn geloof en zijn liefdevolle aard: dat geldt volgens mij ook voor volwassenen. Het is zo belangrijk om elkaar te zien. Om elkaar te vragen: wat is er aan de hand?
In het begin van mijn carrière liet ik dit vers van Kahlil Gibran kalligraferen. Het heeft altijd in mijn kantoor gehangen. Vaak stond er iemand voor om de tekst te lezen. Dit leidde vaak tot interessante gesprekken met ouders, collega’s en gasten. Nu ik met pensioen ben, hangt de tekst in de gang, bij de voordeur. Omdat iedereen die bij ons komt, mag weten dat hij de moeite waard is vanwege de wijsheid die in zijn eigen geest ligt.”
Arend Liebe (68), Bakkeveen.
Onderwijs
Niemand kan je iets onthullen dat er nog niet is
half slapend rustend in de dageraad van je kennis.
De leraar die in de schaduw van de tempel loopt, middenin
van zijn volgelingen, geeft niet van zijn wijsheid, maar liever
van zijn geloof en liefdevolle aard.
Als hij inderdaad wijs is, bidt hij je niet het huis van zijn wijsheid binnen bij
binnenkomen, maar eerder leidt hij je naar de drempel van je eigen geest.
Moge de astronoom met u spreken over zijn kennis van de ruimte,
maar hij kan u zijn begrip niet geven.
De muzikant kan voor jou het ritme zingen dat de hele ruimte doordringt,
maar hij kan je niet het oor geven dat het ritme opvangt,
laat staan de stem die er een echo van zou kunnen zijn.
En hij die bedreven is in de wetenschap van getallen, kan het u vertellen
over het domein van maten en gewichten, maar hij
je kunt het niet regisseren.
Omdat de visie van de een zijn vleugels niet leent aan een ander.
En aangezien ieder van jullie alleen staat in Gods kennis, moet ieder van jullie dat ook doen
alleen blijven in zijn kennis van God en in zijn begrip van de aarde.
