Radiopresentator Lammert de Bruin heeft blinde fascinatie voor groten der aarde: ‘Hollywood is fijn vergezicht vanuit Buitenpost’

Kleed je warm aan, ik woon in een eeuwenoud huis. Vlak voor het interview stuurt Lammert de Bruin (44) een appje om te waarschuwen voor de kou. Het is de AVROTROS-presentator in hart en nieren: attent, vriendelijk en gastvrij. Bij de koffie serveert hij Soesterveen, een lokale specialiteit. Hij ging er snel voor naar de bakker.

Het is inderdaad fris in zijn sfeervolle woning, een herberg uit 1580 pal tegenover de Oude Kerk van Soest. Overal branden kaarsen. “Elf jaar geleden had ik een Funda-verslaving, toen kwam ik dit huis tegen. Dit deel was de doorrijstal van de herberg. Stadhouder Willem schijnt hier een nacht te hebben geslapen toen hij Paleis Soestdijk liet bouwen.”

De Bruin is een verzamelaar van mensen met een bijzonder verhaal en mooie spullen. Hij verzamelt ze al jaren. Op zolder staat de nietmachine uit het kantoor van kolonel Parker, de Nederlandse manager van Elvis Presley. Gekocht via veilingsite Ebay. Net als een plakboek over Prins Bernhard met door de prins gesigneerde ansichtkaarten.

Ook de ingelijste foto aan de muur van prinses Gracia van Monaco – toen ze nog actrice Grace Kelly was – kocht hij via de veilingsite. Haar handtekening staat op een vel papier onder de foto. “Het is een beetje vervaagd, maar er is iets magisch aan het idee dat ze dat stukje papier heeft aangeraakt, dat haar DNA erop zit. Hij is een wereldster die een zwaar leven heeft gehad. Leuk om een ​​stukje van haar in huis te hebben.”

Stilzitten is voor de enthousiaste en energieke journalist geen optie. De Bruin presenteert vijf dagen per week samen met Suzanne Bosman Eén vandaag op NPO radio 1. Dit jaar maakte hij samen met collega-journalist Babs Assink de goed beluisterde podcastserie De Butler-moord , Penoza op het platteland En JFK: de ontbrekende schakel .

“Bij Eén vandaag Ik ben bezig met het dagelijkse nieuws. Dat is heel vluchtig, wat vandaag nieuws is, vult morgen de kattenbak. Voor een podcast kan ik helemaal in een verhaal duiken. Dan kan de rest van de wereld van mij worden gestolen. Het liefst een verhaal uit het verleden dat nog niet is opgelost of dat iets oneerlijks bevat.”

Naast de foto van prinses Gracia hangt er in je woonkamer een ets van Carel Willink en een zeefdruk van Elvis Presley gemaakt door Andy Warhol. Je hebt een blinde fascinatie voor beroemdheden met bij voorkeur een intens leven. Waar komt die fascinatie vandaan?

“Ik identificeer me er niet mee, maar misschien speelt het feit dat ik ben opgegroeid in een arm milieu met een moeder in de bijstand een rol. Dan zijn die sterren een soort vergezicht. Ik zag ze op televisie toen Ivo Niehe ze bezocht. Dat vond ik fantastisch, ik kon even ontsnappen aan de realiteit. Iedereen droomt graag, toch? Hollywood is een grote droom en ik werd er halsoverkop voor. Het maakt niet uit of je opgroeit in armoede, je kunt altijd succesvol worden. Kijk maar naar Elvis.”

Je was nog niet geboren toen Elvis stierf, hoe zit het met hem?

“Mijn moeder heeft mij liefde voor Elvis bijgebracht toen ik heel klein was. Toen hij op de radio was, zette ze hem wat harder en vroeg ‘wie is deze Lammert?’ Ik wist dat ik Elvis moest zeggen, omdat ze bij andere nummers er nooit om vroeg. Ik hield meteen van hem met die bijzondere, ietwat schreeuwerige stem. Toen ik de man in die pakken met glitters, diamanten en goud zag, was ik gefascineerd. Maar ik was ook onder de indruk van zijn levensverhaal. Groeide op in armoede en werd ongelooflijk rijk. Het is hetzelfde gevoel dat ik heb bij Grace Kelly. Hoeveel verhaal wil je in een mensenleven?”

Thuis had je het niet goed, zeg je. In wat voor omstandigheden ben je opgegroeid?

“Ik ben in 1979 geboren in Buitenpost, destijds een van de armste gemeenten van Nederland. Ik ben opgegroeid in een echt arbeidersgezin. Mijn moeder maakte schoon en werkte in een slagerij, mijn vader werkte bij een landbedrijf. Hij stamt af van een beruchte man in Fryslân, Salomon Levi. Een Duitse Jood die aan het einde van de 18e eeuw door de Fransen werd onthoofd omdat hij een opstand van boze boeren leidde. Ze probeerden iemand uit de gevangenis te halen met fakkels en hooivorken.”

“Hij schreeuwde tegen een Franse gendarme dat hij hem in stukken zou snijden. Toen werd hij gearresteerd. Aan mijn vaders kant van de familie kennen we typisch Joodse humor. Er heerst een commerciële geest, we willen geld verdienen en koopjes spotten. Ons verleden kan verklaren wie we zijn. Nogal recalcitrant. En we nemen de autoriteiten niet erg serieus en geloven hun woord ook niet.”

Welke rol speelde uw vader in uw leven?

“Ik ben grotendeels opgevoed door mijn moeder en mijn zus, die 7 jaar ouder is. Later kwam Freddy, de nieuwe vriend van mijn moeder, bij ons. Mijn ouders scheidden toen ik 5 was. Ik vond het destijds iets bijzonders. Ik reed met mijn tractor door de straat en riep ‘mijn vader en moeder gaan scheiden’. We zijn een paar straten verder verhuisd en daarna zag ik mijn vader nog maar eens in de twee weken. Ik heb hem heel erg gemist. Hij had zijn zaken niet op orde en was een zware alcoholist. Na de middelbare school wilde ik bij de politie, maar dat ging niet omdat mijn vader een strafblad had. Dat was voor mij een grote teleurstelling.”

Dat moet heftig zijn als je vader een strafblad heeft. Wat had hij gedaan?

“Hij heeft een paar keer in de gevangenis gezeten wegens schermen. Met zijn koffer vol gestolen spullen reed hij van kroeg naar kroeg om snel geld te verdienen. Hij verkocht onder meer winterjassen en keukenklokken, maar ook zwaar illegaal vuurwerk. Als hij naar de gevangenis moest, zei hij dat hij op vakantie ging. Ik kende de waarheid van mijn moeder en stak er de draak mee door een kaartje te sturen en hem een ​​fijne vakantie met mooi weer te wensen. Toen stuurde hij mij ook kaarten terug.”

Je praat heel luchtig en lachend over je jeugd, wat niet gemakkelijk moet zijn geweest.

“Als ik het zo zeg klinkt het allemaal heel heftig, maar in die tijd was het in die omgeving niet zo bijzonder om een ​​vader te hebben die gestolen spullen verkocht. Begin vorige eeuw woonden de mensen in dat deel van het land nog in plaggenhutten. Het was armoede. Ze werden lange tijd aan hun lot overgelaten en hadden niets met de overheid te maken.”

“Misschien nam mijn vader de wet daarom niet zo serieus. Hij stierf toen ik 17 was. De alcohol. Ik neem het hem niet kwalijk. Verslaving is een ziekte. Het is niet de persoon die iets slechts doet, maar de verslaving.” “Misschien moet je het zelf ervaren om dat te begrijpen. Hierdoor kijk ik minder zwart-wit naar de wereld dan anderen. Ik oordeel minder snel.”

Kort na zijn overlijden ging je journalistiek studeren in Zwolle. Dat was de eerste keer dat je durfde te zeggen dat je je tot mannen aangetrokken voelt.

“Ik wist al op jonge leeftijd dat ik van jongens hield, en daar had ik moeite mee. Behalve de kapper dacht ik niet dat iemand in mijn dorp zo was. Homoseksualiteit werd op school en in de kerk niet besproken. Het was een andere tijd. In die jaren dachten mensen meteen aan homoseksualiteit: oh AIDS, oh ziektes, oh slecht. Gay Pride in Amsterdam zag je voor het eerst op televisie. In Buitenpost spraken mensen hierover als: ‘O, die vieze flikkers aan de grachten’.”

“Ik vroeg me echt af: is dit hoe ik homo moet zijn? Ik zat in die jaren ook best eenzaam op mijn kamer. Gelukkig kan ik heel goed relativeren. Ik kan er goed om lachen. Soms Ik heb misschien iets te snel en te gemakkelijk gelachen, maar die positieve levenshouding heeft mij op de been gehouden.”

Is die glimlach een masker?

“Nee, mijn gezicht verraadt hoe ik ergens over denk. Ik hou er niet van om met de rem te praten. Vijftien jaar geleden was ik een van de eersten die heel actief was op Twitter. Ik geef graag mijn mening, maar ik ben voorzichtiger geworden. Er zijn vooral boze blanke mannen, maar ook wakkere activisten. Mensen uit beide kampen schelden mij uit, bedreigen mij of wensen mij allerlei ziekten toe. Discussie is niet meer mogelijk, je wordt meteen op een kamp ingedeeld. Dat doodt alles. Het was ooit een leuk medium dat werelden bij elkaar bracht. Nu polariseert het. Jammer want het is belangrijk om te blijven praten met mensen die anders denken dan jij. De wereld is niet zwart-wit.”