De wereld kan wel wat meer empathie gebruiken – de nieuwe voorstelling van Club Guy & Roni komt op het juiste moment. In Eilanden van empathieonderdeel van hun serie De menselijke odysseezoeken choreografen Guy Weizman en Roni Haver empathie in een samenleving waarin individualisme en zelfredzaamheid centraal staan. Een wereld waarin niet onze dierbaren, maar zelfhulpboeken en telefonische hulplijnen een uitweg moeten bieden uit de chaos van het dagelijks bestaan.
Weizman en Haver zochten advies bij Senegalese ‘griots’, de wijze verhalenvertellers die met hun verhalen over geschiedenis, tradities en de gemeenschapsgerichte Ubuntu-filosofie een verbindende factor in de samenleving zijn.
Een mooi uitgangspunt, maar de uitvoering in de voorstelling is zwak en weinig origineel. Een van de weinige duidelijke lijnen in Eilanden van empathie wordt bijvoorbeeld gevormd door de gespeelde scènes waarin Katarina (danseres Sofiko Nachkebiya) telefoongesprekken voert met telefoniste Alex (danser Adam Peterson) van de Empathy Hotline.
Als ze hem na een aantal rondjes ‘aan de lijn blijven’ betrapt, lijken haar kleine problemen – mislukte rijst, een dode vis, een ongeïnteresseerde echtgenoot – gevoelens van wanhoop, onvermogen en eenzaamheid te verbergen. Ondertussen valt het huilen van een baby stil; Er wordt gesuggereerd dat Katarina haar kind doodschudde. Nachkebiya en Peterson acteren goed, maar telefoongesprekken als hulpkreten zijn in de individualistische samenleving zeker niet meer origineel.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/10/data91722738-72350f.jpg)
Lees ook: Guy en Roni stellen grote levensvragen en geven vooral grappige antwoorden
Willekeurigheid
Een ander terugkerend element zijn de korte uitbarstingen van Sabar-dans van de Senegalese danseres Awa Seck op de snelle Sabar-ritmes van percussionisten Pape Seck en Niels Meliefste (Slagwerk Den Haag).
Ze worden gebruikt als beddengoed en de functie als geheel is mager: de zeven dansers van Club Guy & Roni proberen vanuit verbinding en inlevingsvermogen in een synchrone groepsdans haar danstaal te leren en na te bootsen. Bijna alle groepsdansen zijn synchroon; mooie choreografie met wilde wendingen en zwaaiende ledematen, soms een soort verwrongen versie van klassieke muziek.
De makers beseffen terdege dat het lastig is om iets relevants over empathie in dans te verwerken. Zo geeft danseres Angela Herenda een wat pompeuze beschrijving van empathie die onmogelijk precies in beweging te vatten is. Aan de andere kant: de hand die soms op een schouder wordt gelegd is welsprekender dan lange verhandelingen, net zoals de manier waarop een danser zich soms door de anderen laat bewegen.
De percussie van Pape Seck op djembé- en kalebasdrums geeft af en toe een boost aan de uitvoering. Maar over het algemeen ontbreekt een duidelijke lijn, een verbindend, meeslepend concept, waardoor de voorstelling gefragmenteerd is. Ontwikkeling blijft achter en er sluipt een zekere willekeur in. Het krachtigst zijn de knalgele kostuums van Tania Ballve, het uitstekende lichtontwerp van Maarten van Rossem en vooral de bijdragen van percussionisten Seck en Meliefste.
