ESNS, het festival dat tegenwoordig Groningen overneemt, is toch vooral voor belangrijke mensen uit de muziekindustrie? Of is het luisterpubliek diverser dan verwacht? Redacteuren Abel de Kam en Carleen de Jong hebben een avond lang mensen gekeken om erachter te komen wie de bezoekers van ESNS zijn.
De belangrijke bobo
Bij elk concert tref je een muziekprofessional aan voor wie de optredende band niets meer is dan een dosis werkvitamines. Want bij Eurosonic ben je natuurlijk om te (netwerk)werken. Dat geldt ook voor de lange man die zijn ogen niet van zijn scherm kan houden tijdens het concert van zanger Zaho de Sagazan in de Stadsschouwburg. Zelfs als De Sagazan tijdens de spannende finale van haar optreden van het podium springt en met haar microfoon bijna onder zijn telefoon loopt, kijkt hij niet op of om.
Je herkent deze mensen het gemakkelijkst aan de gelamineerde badge die ze om hun nek dragen, bij voorkeur over hun jas. Zijn wij hier zelf schuldig aan? Misschien..
De modieuze hipster
Het is een kwestie van balans vinden: wat trekt jou aan in Eurosonic? Buiten sneeuwt en vriest het, maar binnen wil je je dikke winterjas niet uitzweten. We zien dus veel hele grote jassen, Russische bontmutsen, bomberjacks. De jonge, hippe concertganger wikkelt zich ook graag in een sjaal die doet denken aan een voetbalsjaal. Maar hier geen logo van de plaatselijke FC. Op de sjaals staan namen van obscure bands, activistische platforms of exclusieve merken. Sommige vrouwen binden ze om hun hoofd als een bivakmuts (een soort bivakmuts met open gezicht).
Verder willen we graag voorspellen dat de mannenknot terugkomt. We zien zoveel mannen met lang haar (soms bijzonder rommelig en ongewassen), het kan niet anders. Ook snorren en ander gezichtshaar zijn nog steeds erg populair.
De enthousiaste lijstmaker
De meest enthousiaste lijstmakers zijn vaak mannen van eind veertig of begin vijftig. Met een bandshirt om hun ontluikende bierbuiken en een leesbril in het haar staan ze met een Leffe blondine in de hand en verkondigen dat de optredende artiest echt de nieuwe sensatie is. Omdat hij of zij al te horen is op BBC6 of een ander toonaangevend muziekmedium. En als de act in kwestie jaren later wereldberoemd is, zullen ze niet aarzelen om in elk gesprek te vermelden dat ze erbij waren toen ze net begonnen.
De vrienden
Ja, soms kunnen ze tijdens rustige liedjes hun mond niet houden (waarna de belangrijke bobo zich omdraait met de woorden ‘echt vervelend, dat gekrijs van je’). Maar het zijn deze vrouwen die de sfeer creëren. Ze dansen vooraan op het podium, durven mee te zingen als de artiest hen dat vraagt en doen meer dan alleen maar klappen na afloop. Ze laten van zich horen. Met gekrijs. Ja dat is waar.
De band treedt voor het eerst op op een festival
Ze lopen met hun enorme instrumenten over de Vismarkt. Het lijkt erop dat elk bandlid uit een andere kringloopwinkel is geplukt (iemand in de winkel). helemaal zwart met leren jasje en puntige schoenen en bovendien de kleurrijkste persoon met grote wollen jas en broek met print). Gisteren speelden ze nog in de Lutherse kerk, vandaag zie je ze door de Oosterstraat lopen op weg naar Vera. Iedere muziekliefhebber kan natuurlijk niet anders dan festivalact en festivalbezoeker zijn.
De hardwerkende, bibberende bemanning
Wat een harde werkers, de ESNS crew. In de vrieskou staan mannen en vrouwen in blauwgroene jassen vooraan bij de concertlocaties om de lange rijen te begeleiden. Heb je een vraag? Sommigen zullen tegen je blaffen, anderen zijn dankbaar voor afwisseling en maken graag een praatje. Maar zonder uitzondering zijn de ogen strak gericht op de polsen van de festivalgangers.
Mensen die voor het eerst Groningen bezoeken…
En niet begrijpen hoe fietsen werkt. Ze bewegen zich met een slakkengangetje voort, geschrokken als een meer ervaren fiets luid roepend voorbij zoeft. Ze zetten hun fietsen midden op het fietspad neer in een poging verder te komen. En dat met een grote gitaar achterop. Zij hebben één van de weinige OV-fietsen gescoord, wat een hele prestatie is. We hopen dat ze hun fiets terug hebben kunnen vinden, want in het centrum zagen we al fanatieke gemeentemedewerkers met betonscharen.
Aan de andere kant staan de mensen die alles te voet doen, maar ook niet gewend zijn aan de fietsregels. Ze stappen zonder te kijken de weg op, lopen midden op het asfalt in de Oosterstraat of dansen zelfs op het smalle strookje fietspad naast de Vismarkt.
