Tachtig is het nieuwe achttien, schreeuwen de Rolling Stones van alle daken

Laten we eerlijk blijven. Elke band ter wereld maakt aan het begin van hun carrière altijd de beste platen. En daarna? Dan blijft alles min of meer hetzelfde, maar het wordt elke keer een beetje minder; zie The Beatles, Black Sabbath, Led Zeppelin, Ramones… en eigenlijk de hele geschiedenis van de rock.

En ja, dat geldt ook voor – zelfs – de Rolling Stones.

Toch doen ze op hun vierentwintigste studioalbum hun uiterste best om de hete adem van hun eigen nalatenschap voor te blijven. Hackney-diamantendie vrijdag uitkomt, is vernoemd naar het brekende glas in Hackney, de stoere buitenwijk van Londen waar het geluid van ingeslagen ramen net zo alledaags is als de kakofonie van toeterende automobilisten en het gierende gekraak van verse tinschade.

Op hun eerste album met nieuw materiaal in achttien (18!) jaar klinken de Stones net zo rauw en onrustig als in hun gloriedagen. Mick Jagger verkeert in ongekende topvorm. Als een bronstige tiener die elk mogelijk meisje (>50) lijkt te willen veroveren, scheurt hij zijn ziel aan stukken. Schreeuwend, scheldend en tierend (het F-woord gebruikte hij nooit vaker), kreunend en kreunend raast hij: “Nu ben ik te jong om te sterven en te oud om te verliezen”, zingt hij met de blinde inspiratie van een domkop die de hemel bestormt in de hartstochtelijke soulballad ‘Depending On You’, weergalmend van Hammondorgels.

Het klinkt bekend, want hoe je het ook bekijkt: het nummer is een echo van de Stones-klassieker ‘You Can’t Always Get What You Want’ (1969). Lastig, omdat het oude oeuvre de Stones vaak in de weg lijkt te staan. Ook in ‘Driving Me Too Hard’ echoot het verleden te nadrukkelijk: de intro is precies hetzelfde als het iconische begin van ‘Tumbling Dice’ (1972), het refrein lijkt opvallend veel op dat van ‘Waiting On a Friend’ (1981) . ).

Lees ook
Sommige stenen lijken het eeuwige leven te hebben, maar Keith is er klaar mee

Disco-sfeer

Nog erger wordt het in ‘Mess It Up’: het heeft dezelfde discosfeer als ‘Miss You’ (1978), maar 45 jaar later zijn het boogieende ouderen die nog steeds proberen mee te liften op de vergane glorie van een vergeten hype nogal hopeloos. Dat het één van de twee nummers is waarop de in 2012 overleden drummer Charlie Watts nog te horen is (samen met ‘Live By The Sword’, waar ook de dertig jaar geleden gepensioneerde bassist Bill Wyman op te horen is), maakt het is extra pijnlijk. En hoe sympathiek ook: de eerste single ‘Angry’ is een soort luchtige versie van het glorieuze ‘Start Me Up’ (1981), de ultieme aftrap waarmee de Stones decennialang talloze stadions in brand hebben gestoken.

Lees ook
De Stones zijn nog steeds zo boos als altijd (en Mick Jagger wil seks)

Als er één ding is Hackney-diamanten typeert, dan is dat het ongepolijste speelplezier. Songtitels als ‘Live By the Sword’ en ‘Bite My Head Off’ getuigen van deze enorme gretigheid: het zijn strijdkreten waarmee de band van de daken wil schreeuwen dat tachtig het nieuwe achttien is.

Lady Gaga

In de zinderende hoogmis ‘Sweet Sound of Heaven’ komt al het goede uit zestig jaar Stones samen. Keith Richards heeft misschien last van artritis in zijn kromme vingers, maar samen met zijn maatje Ron Wood weet hij zoals gewoonlijk tweedelige delen aan elkaar te weven. Met legende Stevie Wonder achter de piano en popdiva Lady Gaga als galmende gospelzangeres ontstaat er een spontaan en uitbundig studiofeest, en als het nummer dreigt te eindigen begint iedereen gewoon opnieuw.

Op die momenten hoor je een stel jonge honden die gewoon voor de lol een plaat hebben gemaakt omdat ze er gewoon zin in hadden. SPELEN!

Uiteindelijk balanceer je als Stones-fan tussen twee uitersten. Zie jij de band als de ultieme bewakers van de rock-‘n-roll, van wie je telkens weer een nieuwe klassieker (‘Gimme Shelter’, ‘Jumping Jack Flash, ‘Satisfaction’) verwacht? Of ben je toch trots op hun heldendaden en is alles wat volgt – de band hintte zelfs op een wereldtournee – een bonus?