Jan Arendz en Marijke Geertsma dûke mei ‘Fêste grûn’ de djipte yn

Yn Theater De Koornbeurs en Frjentsjer binnen de acteurs Jan Arendz en Marijke Geertsma, regisseur Bruun Kuijt en muzikant Eddie Mulder, duizelen tongersdei drok bij de laatste repetities van hun voorstelling Feest grûn.

Verpakkingen van striae

Wylst Mulder op syn-gitaartokkel, primaire regisseur en spelers van de mis-en-scene en it toanielbyld . Doe geen moeite met bruine dozen, timmermansventilatoren in ontleedhout. De dozen worden binnen in de houtzagerij op kantoor opgeslagen, in de bank buiten als pak. “Je moet ook de verbeelding van het publiek aanspreken. Zij zullen zien dat je op balen stro zit”, zegt regisseur Bruun Kuijt.

Feest grûn bevindt zich in de oersetting van Tjeerd Bischoff Skreaune Grond. Het is heel erg een boer en een toneelschrijver van Ferline in augustus en de Grinzer Onnen spile troch Toneelgroep Jan Vos. “We waren hier om ernaar te kijken, we namen de auto mee terug naar ons huis en gingen op reis: we moesten nadenken over wat er aan de hand was”, zegt Arendz in een kortstondige brief vanuit de foyer van het theater. Geertsma: “Het is al lang geleden”, zei hij. En je hoeft niet naar de tegels op de planken te kijken, wit en grijs, maar wat sy wol en gewoon fijn en tegel spylje wolle.

Ongemak

Het komt altijd van boer Rein. Hij is breder en kwetsbaar voor de strenge regels van de agrarische sector. Hij heeft een dochter en zij is eindelijk op de plek, die al zo lang in het gezin zit, een heel jong kind. Maar het is voor hem dat hij het echt wil.

Renate is momenteel sjoernalist en is gewoon helemaal innich fest bij haar thuis, maar nog steeds ‘e leafde. Sy is trots op de Spaanse Pablo, maar het fjoer is al in skoftke duif en sy fregets haar of hoe trotser. Vanuit het comfort van haar auto zorgt Renate voor Rein. Hij is in zijn huis, hij is verdrietig dat hij bang is voor de skrik. En dan reizen we en beginnen te praten.

Het is zo’n beetje Geertsma – met een voorproefje van de skriuwer – oerset erin Frysk. “Het is een lange gok”, zei hij. Het giet oerblad, ferlies en feroaring. Boeren en boeren zullen allemaal eten wat ze in hun hart hebben. Maar ik vermoedde dat de politieagenten moesten stoppen en daar nooit zouden stoppen. Soks doge jo net samar.

Frjemd

Ik besprak boeren- en skriuwergrotte-thema’s zoals het land dat in Nederland leeft en de media die aandacht besteden aan de lokale bevolking.

Jan: “Ik ben zo’n fan van het boerenbedrijf en ik zie hoe goed de voorraad is tussen de minuten op kantoor en hoe het in het veld stroomt. Is het vreemd dat De Haach bezocht wordt als de appels uit het zicht zijn?” ‘

Arendz en Geertsma hechten veel belang aan de Nederlandse traditie in Fryslân. Ze praten met verslaggevers in hun krant en praten minder vaak over de Friese taal en cultuur. Dy ferhalen soene online netto genôch lezers lûke. Geertsma: “Je zult misschien weten dat je niet weet dat ze binnen zijn en dat je niet op reis gaat”, zegt hij. voor de weinige zelfkippen dat het in kranten is verschenen die binnen het doel van het doelpunt schrijven en voor harren en ús fak ha.”

Arendz en Geertsma denken dat het hem publiekelijk wel zal lukken, maar het verstikt. Regisseur Kuijt: ‘Naast de landbouwproblematiek en de steeds meer onder druk staande media gaat dit stuk ook over de mensheid. De personages in het stuk staan ​​beiden op een keerpunt in hun leven. Ze twijfelen over hoe en met wie ze wil vooruit. Dat hebben we allemaal wel eens. Maar?”

Sel’s gemakkelijke muziek

Voor Eddie Mulder (64) is het moeilijk om te beseffen dat hij als muzikant verliefd was op muziek. Hij speelt met bands (o.a. French Connection en Flamborough Head) en treedt overal samen op. “Dit is een beetje oud, maar ik vind het leuk”, zegt hij. Mulder zit het hele optreden op de bank en speelt nee en dan op zijn gitaar. “Vanaf die plek volgt de gitarist het optreden”, zegt de regisseur. Mulder hat in weinig tekst, maar ferbyldet voor een groot deel gefoelens troch de selmakke muzyk.

Het is het achtste product van JM Teaterwurk dat Kuijt regisseerde. Het voelt goed, zegt hij. “We zijn bijna een familie. We hebben niet veel woorden nodig om op de goede weg te zijn. Bovendien spelen Jan en Marijke op een manier die mij aanspreekt: ze overdrijven nooit en zijn altijd geloofwaardig.”