Ramon Martinez Gion verliet Dynamo op onaangename wijze om met open armen te worden ontvangen bij Lycurgus in Groningen. De driftbuikikker is een beetje gekalmeerd.
Zijn favoriete coach Redbad Strikwerda wilde volleyballer Ramon Martinez Gion voor nog een seizoen bij Dynamo contracteren. Maar een aanbod om een nieuw contract te tekenen voor de geboren Amsterdammer kwam er niet. En toen dat heel laat kwam, getuigde dat volgens de voorbijganger van weinig vertrouwen. Voor hem was het niet meer nodig. Coach Arjan Taaij van de Groningse ploeg Samen Lycurgus hing aan de haak, waarna de 33-jarige veteraan voor twee jaar werd getekend, met een optie op een derde seizoen.
Daarom begint Martinez Gion, die zijn mooie naam aan zijn Spaanse vader te danken heeft, zondag bij een nieuwe club aan de Premier League-competitie. Interessant genoeg gebeurt dit in Apeldoorn tegen Dynamo, waar de Groningers afgelopen weekend met 3-2 verloren in een spannende strijd om de Supercup. Zijn vertrek bij de Apeldoorners en de wijze waarop de Lycurgus-aankoop plaatsvindt, is nog steeds hoog.
Ik vond het respectloos
“Ik raakte in april ernstig geblesseerd door het scheuren van mijn achillespees”, vertelt hij voorafgaand aan de training in het Alfa-college Sportcentrum. “Pas eind augustus kreeg ik het eerste aanbod van Dynamo voor contractverlenging. Ik woon in Apeldoorn en train daar na mijn blessure weer. Ik was er constant achteraan, maar ik hoorde niets. van de clubleiding tot de laatste minuut. Het zijn eigenwijze onderhandelaars bij Dynamo. Ik voelde mij aangespeeld, wilde gewoon verlengen en klaar zijn. Hebben ze misbruik gemaakt van mijn situatie, waarin ik terugkwam van een blessure? Dat zou kunnen. maar ik snap het ook: het zijn zakenmensen, al vond ik het respectloos.”
Volgens Martinez Gion had Dynamo-coach Redbad Strikwerda er al in een vroeg stadium op aangedrongen de 1,97 meter lange volleybalspeler opnieuw te contracteren. “Redbad wilde mij heel graag houden. Ik wilde twee jaar blijven, maar de club was het daar niet mee eens. Ik had mijn werk dat seizoen goed gedaan. Het leek mij normaal om daar door te gaan. Ik beschouw mezelf als een belangrijke speler voor een team.” en de moeite waard om in te investeren. Maar er werd alles aan gedaan om mij, als ik kon blijven, zo goedkoop mogelijk te krijgen.’
Ik heb nog even nodig
Door het oponthoud van Dynamo verschenen er kapers aan de kust voor de volleyballer, die grotendeels in Almere opgroeide en tijdens zijn lange carrière in het buitenland speelde in België, Duitsland, Turkije, Griekenland, China, de Verenigde Arabische Emiraten, Engeland en Frankrijk. “Een paar jaar geleden had ik contact met Arjan Taaij, waar we de mogelijkheden bespraken om bij Lycurgus te komen spelen. Maar toen kreeg ik ook aanbiedingen van buitenlandse clubs. Voor een Nederlandse club is het moeilijk om daar tegen op te bieden. Arjan kon nu iets leuks regelen in Groningen. Natuurlijk ken ik hem al langer. Het was voor mij heel duidelijk waarvoor ik hier ben en wat de club wil”, aldus Martinez Gion.
De toekomst die hij eerder in Apeldoorn voor ogen had, wil hij nu in Groningen voor zichzelf opbouwen. Daarom zoekt hij een huis in Groningen. “Ik wil settelen, maar mijn sociale carrière is achteruit gegaan. En die blessure heeft veel ontwricht.”
De volleyballer maakte zijn eerste echte speelminuten na zijn revalidatie in het oefenduel van Lycurgus met de Duitse topclub Grizzlys. Dat gebeurde officieel als gastspeler. Na het tekenen van zijn contract in Groningen verving Martinez Gion in de vierde set tijdens het Supercup-duel. Hij boekt vooruitgang en is goed op weg terug, maar nog niet honderd procent terug naar normaal. “Redbad (Strikwerda, red.) zei dat het herstel van zo’n blessure zes tot acht maanden zou duren. Dat is de ouderwetse voorspelling. Ik heb een goede chirurg gevonden en uiteindelijk viel het mee. Het is nu een half jaar later.” en ik heb weer gespeeld. De blessure is genezen, maar ik heb nog even nodig om in het volleybalritme te komen.”
Mijn geluk is dat ik mijn achillespees aan de rechterkant heb gescheurd
De kracht in zijn aangedane rechteronderbeen moet ook net zo sterk worden als in het andere. “Ik heb mijn kuitspier gescheurd en als deze weer aangroeit, begin je weer van nul. Ik heb zoveel krachtverlies gehad. Dit moet ik langzaam opbouwen met krachttraining gericht op mijn kuit. Mijn geluk is dat ik mijn achillespees heb gescheurd aan de rechterkant, omdat ik als rechtshandige vooral mijn linkerbeen gebruik om te springen. Er kan nu omheen gespeeld worden, maar er moet nog aan gewerkt worden om beide benen weer even sterk te maken en echt topfit te worden “Het krachtverschil tussen beide kuiten is een paar weken geleden gestegen van 45 procent naar 30. Over vier weken, maximaal zes, komt alles weer goed.”
“Ook op het gebied van volleybal is er werk aan de winkel. Met zo’n blessure lig je vier maanden weg te rotten in een stoel. Ik deed niets en verloor mijn gevoel. Ik merk nu wat ik nog moet doen: mijn jumpservice vinden, de aanloop, de manier van bewegen en de motoriek. Dat is zoeken.” Martinez Gion durfde in zijn eerste wedstrijd meer dan hij had gedacht: ,,Het was eng, maar tegen Grizzlys was ik fitter dan ik dacht. Na die blessure dacht ik dat ik van glas was, omdat het uit het niets gebeurde. Ik had geen problemen en toen gebeurde er zoiets ernstigs. Het is pech. Al heeft het er ook mee te maken dat ik in die periode weinig rust heb gehad. Veel spelen en trainen. Maar als het gewoon gebeurt, blijft het in je achterhoofd hangen. Tijdens de training zette ik elke stap heel zorgvuldig. Maar in de oefenwedstrijd was ik zo gefocust dat ik de angst vergat. Ik ben weer zelfstandig gaan bewegen en heb twee stappen vooruit gezet in mijn revalidatie.”
Mijn humeur heeft mij ooit een seizoen lang verpest
Ernstig geblesseerd raken was een nieuwe ervaring voor de passloper. “Zoiets heb ik nog nooit eerder gehad. Ik heb altijd geluk gehad, maar ik doe ook veel om blessures te voorkomen. Het is je eigen verantwoordelijkheid. Je moet jezelf fit houden. Vanaf het begin van mijn professionele carrière ligt mijn focus op Ik heb altijd op mijn knieën en schoudergewrichten gezeten. Doe mijn oefeningen netjes om blessures te voorkomen. Dat hoort bij het zijn van een topsporter.”
Ramon omschrijft zichzelf als een opvliegend persoon. “Dat vind ik heel erg jammer, al is dat nu minder. Maar tijdens de trainingen komt mijn oude zelf soms bovendrijven. Met Dynamo hadden we vorig jaar een geweldige groep, die mijn gedrag accepteerde. Daar moet ik aan werken. In het verleden “Mijn humeur heeft me een seizoen lang verpest. Ik werd boos en dat kon niet goed overkomen. Maar ik zou wel boos kunnen worden over een actie die drie minuten eerder heeft plaatsgevonden. Ze moeten me echt leren kennen.”
In het verleden heeft Martinez Gion, zoals hij grif toegeeft, echt de grens overschreden. “Mijn houding was soms onsportief, of liever onprofessioneel. Tegen iedereen. Ik zie mijn gedrag als Nick Kyrgios (erkende slechte jongen , red.) tennist. Daar kan ik mijn gedrag het beste mee vergelijken. Ik werd als lastig beschouwd. Vaak genoeg heb ik als straf geen maandsalaris gekregen omdat ik weer iets had gedaan, haha. Maar tennis is een individuele sport, terwijl je het bij volleybal samen met je teamgenoten moet doen. Ook had ik een meningsverschil met een coach, waarna ik ook een dispuut kreeg met het bestuur. Nu is het minder. Ik ben ouder geworden. Ook werd ik te laat onder de aandacht gebracht wat ik verkeerd had gedaan.”
In zijn generatie volleyballers werd fanatiek zijn en zich uitspreken als iets positiefs beschouwd. “Je kon toen nog tegen elkaar schelden. Nu speel ik met een andere generatie volleyballers. Ze zijn het anders gewend. Tien tot vijftien jaar geleden vervloekten jullie elkaar. Daarna gingen jullie samen douchen en een biertje drinken. Toen was het voorbij. Maar de jongere spelers zijn nu op een goede manier heel lief. Het is niet negatief om te aardig te zijn, maar de zaken werken nu anders in het team. Ik moest mezelf leren kalmeren. Ik noem het meegaan met de tijd.”
De coach was een eikel
De spelerscarrière in het buitenland van Martinez Gion, die ooit een interland hoopt te spelen, bestond uit kleine stapjes, vertelt hij. “Mijn eerste buitenlandse club was in België, Menen. Persoonlijk was het meteen lastig. Ik kwam uit Zwolle (met twee landstitels, red.). Dat was zo’n complete, goed geleide club met een prachtige zaal. Wij hebben alles gewonnen. Ik dacht dat België een stapje hoger zat, maar de faciliteiten waren veel minder. Alles eigenlijk. De coach was een eikel. Ik was echt geschokt. Dan is het hoppen van club naar club totdat je je ergens thuis voelt.”
Dat was zeker het geval bij het Griekse PAOK Thessaloniki. “Ik heb daar in de groepsfase van de Champions League gespeeld en alle prijzen gewonnen. We hebben de nationale beker gewonnen. Griekenland heeft een prachtige cultuur, lekker eten en super aardige mensen. Iedereen daar steunde PAOK. Niet alleen achter de volleyballers, maar ook achter de hele club met allerlei andere sporten, zoals voetbal. Heel Noord-Griekenland staat erachter. Veel mensen wilden als sponsor iets voor de club doen. Mijn wedstrijdshirt zat vol met sponsoring. De hele zaal stond vol met reclame en sponsorborden. Als speler kon je overal gratis eten. Omdat die mensen de club steunden. Ze waren zo trots om ‘familie’ van PAOK te zijn.”
Martinez Gion kon verlengen in Griekenland, maar deed dat niet. “Ik heb daar echt spijt van.” De geboren Amsterdammer wil nog zeker vijf jaar op hoog niveau blijven spelen. Dan is hij 38. “Vorig seizoen speelden we met Dynamo in de Champions League tegen Benfica met spelers van 40 en 41 jaar. Die twee hebben ons compleet omver geblazen. Je weet nooit hoe het afloopt, maar zolang het lukt, denk ik wil zo lang mogelijk doorgaan. Ik vind het erg leuk. Topsport is een mooie levensles. Als ik vijftig ben, kijk ik er met voldoening op terug. Het liefst ga ik zo lang mogelijk door. Dit brengt zoveel levenservaring met zich mee en persoonlijke ontwikkeling.Volleybal heeft mij alles geleerd, waaronder veel zelfvertrouwen.”
Volleybal heeft een man van mij gemaakt
“Als jongen was ik heel verlegen en durfde ik nooit iets te zeggen”, vervolgt de speler. “Volleybal heeft een man van mij gemaakt. Zonder volleybal zouden de zaken heel anders zijn verlopen. Ik heb zoveel culturen gesnoven, ook daar waar het slechter gaat. Dat doet mij vaak denken: waar maak je je hier druk over? Ik heb geleerd waar het echt om gaat. In Griekenland was de gunstfactor van de bevolking zo hoog. In Nederland is het een beetje gierig. We kunnen zoveel van de Grieken leren.”
