Column | Relevant blijven – NRC

Het koninklijk paar is in Zuid-Afrika voor een staatsbezoek. Woensdagochtend landden ze in Pretoria, niet met één privévliegtuig, maar met twee. De verklaring hiervoor was dat de ministers eigen vervoer nodig hadden voor het geval ze met spoed moesten vertrekken, maar iedereen kon Maxwil horen zeggen: “Wij gaan echt niet met al die sloebers in het vliegtuig. Doei. Die vlucht duurt tien uur.” Na aankomst hoefden ze niet meteen naar president Ramaphosa te gaan. Hij had betere dingen te doen dan buigen voor de voormalige bezetter, dus zaten Wimlex en Máxima op hun kamer. Ze keek naar haar tablet. Hij verveelde zich. “Waar ben je naar aan het kijken?” Máxima reageerde niet. “Luistert u naar de Tweede Kamer?”

‘Ze hebben het over jou.’

“Wat nu.”

‘Misschien krijg je wel een baan.’ Wimlex luisterde even.

“Oh nee. Niet die verkennersrol. Daar zijn we net vanaf.”

“Hebben jullie te horen gekregen dat Timmermans en Klaver jullie willen sluiten?”

‘Knabbel en Babbel, ze gaan echt niet winnen.’

“Als verkenner wordt de koning weer relevant.”

“Ik ben heel relevant.”

‘Heb je thee gedronken met een president? Nee. We kunnen een reservaat bezoeken.’

“Is het niet veel leuker? Pew Pew.” Wimlex maakte schietgebaren.

Máxima was stil. De suite was een echo van het debat dat zich in Den Haag afspeelde. ‘Hebben ze het er nu over? Verleiding eiland?” vroeg Wilex.

“Is analogie. Omtzigt is ermee begonnen. Hij had het ook over het vastbinden van Clover aan de mast.’

“Wat betekent klaver op de mast?”

“Die van GroenLinks.”

“Oh, dus… Waarom moet ik ineens scout worden? Weet je hoe lang dat gaat duren?”

“Minimaal veertien dagen, maximaal eenentwintig.”

“Veel langer.”

‘Ze zeiden het gewoon.’

“Wie heeft dit bedacht? Mijn moeder zeker.”

“De kroon moet relevant blijven en met de tijd meegaan.”

“Ik heb TikTok. Niet zij. Verkenner… man, man. Weet je wat voor onzin dat is? ‘Ik wil niet met die ene meegaan. Ik wil deze niet behandelen. Jank. Jan.’ Ik kijk er liever naar Verleiding eiland.”

“De koning staat boven de partijen.”

‘Naast Mark, ja.’

“Mark doet niet meer mee.”

“O ja, ik vergeet het steeds. Dus je ziel.”

“Mijn Wat?”

‘Dus je ziel. Ezelsbruggetje voor Yesilgöz. Ik kan me die naam niet herinneren.”

In de middag ging het echtpaar naar het reservaat. Toen bleek dat Wimlex geen dieren mocht schieten, dacht hij er niets meer van. ‘s Avonds belde Beatrix. ‘Het Huis heeft negatief besloten’, zei ze.

“Wat jammer”, zei Máxima.

“Hoi mama! We zijn in Afrika!”

Máxima’s gezicht klaarde op: “Kan ik niet de scout zijn?”

“Jij?” vroeg Beatrix.

“Mijn vader was predikant. Ik ben al jong opgegroeid met de politiek, dat kan ik ook.”

“Eh…”

Carolina Trujillo is een schrijver.