Als je fan bent van een cabaretier, een echte fan, dan kan hij of zij het verschil maken. Dan kan de cabaretier alles zeggen: respons is gegarandeerd. Maar als je een beetje afstand neemt en het gelach, het gebrul en de hilariteit even laat bezinken op hun ware verdiensten, vraag je je soms af waar een volle zaal fans eigenlijk om lacht.
Bij de nieuwste theatervoorstelling Gewoon Roué van cabaretier Roué Verveer galmt die vraag door mijn hoofd, vanaf het eerste moment dat hij het podium opstapt. Hij wordt als een wereldster in de volle schijnwerpers ontvangen, schreeuwend als een officier voor zijn mannen – hij houdt die staccato schreeuwstijl de hele avond vol – vraagt hoe het met ‘ons’ gaat en legt uit dat dit zijn tiende optreden in 22 jaar is.
En nu hij de vijftig gepasseerd is, wil hij de balans opmaken, maar ontdekt dat hij altijd dezelfde is geweest in wie hij was en wat hij wil: mensen aan het lachen maken, een positieve kijk hebben op het leven zoals hij is ondanks de wereld om hem heen. hij ook. Een gewone jongen met talent, geboren in Suriname en uiteindelijk ontdekte dat cabaret zijn ding was geworden.
Alleen moeten ze hem nu niet lastig vallen: “Val me niet lastig, doe je ding.” Met zijn brede glimlach en charmante uitstraling vult hij vervolgens bijna twee uur met reflecties, grappen (waar hij zelf het hardst om lacht) en persoonlijke anekdotes. Alleen met één microfoon, een barkruk en een glas water waarmee hij zijn stand-up comedian achtergrond benadrukt. Gelukkig gaat hij niet de dialoog aan, want iemand bashen voor een groot publiek is de meest kinderachtige vorm van humor.
Toch kan hij die eenvoud niet helemaal vermijden. Sterker nog, hij benadrukt eenvoud. Echter niet in het begin, waarin hij vertelt hoe hij wordt ontslagen bij een hamburgerketen (“Kun je mij niet op inactief zetten in plaats van ontslag, maar inactief bleek de reden voor ontslag”) en waarin hij wordt boeiende en herkenbare verhalen over hoe hij worstelt met zijn lichaam, dat tekenen van ouderdom vertoont; ongewenste haartjes, pijntjes waarvan de oorsprong niet kan worden achterhaald. Maar na deze gestileerde ego-uitstortingen komt Verveer naar voren als spreekbuis voor het onderliggende onbehagen bij onderwerpen die niet langer urgent zijn.
Goedkoop
Hij doet dit op zo’n goedkope, reactionaire manier dat hij met gemak de oudejaarsconferenties van de rechtse politieke partijen kan hosten. Klimaatproblemen zijn onzin (“Ik blijf vliegen, laat ze maar naar Paramaribo fietsen”), Woke-volgers zijn de nieuwe Jehovah’s en hij degradeert de LGBTIQ+-gemeenschap naar gemengde alfabetletters die er op straat niet goed uitzien: “Twee pan – seksuelen op straat? Kookgerei.” Er komt geen publiek meer. En over vrouwen: “Blij dat Rutte zich verontschuldigde voor het slavernijverleden, want vrouwen zeggen niet ‘sorry’ op hun lippen.”
In Gewoon Roué Verveer maakt de balans op van zijn vijftigjarige geest en zijn kijk op de samenleving met de conclusie: ‘Ik ga mezelf de komende 25 jaar echt niet veranderen.’ Het blijft voortaan oude verzuurde wijn in wegwerpzakjes.
Simply Roué van Roué Verveer, De Lawei, 450 bezoekers (uitverkocht), deze voorstelling is nog te zien op 23 april in Leeuwarden
