Voor Michelle Poot (25) uit Drogeham zag de wereld er de afgelopen jaren behoorlijk hopeloos uit. Psychische problemen hinderden haar veel. Een hulphond zou uitkomst moeten bieden, en nu is die er. “Dankzij Athos kan ik weer naar buiten.”
Het was een paar weken geleden op het dorpsfeest in Drogeham. Michelle Poot wilde naar huis, maar haar straat stond vol mensen. Normaal gesproken zou dat haar in paniek hebben gebracht. Nu was er assistentiehond Athos, een gitzwarte Labrador. “Hij nam me mee naar een rustige plek en leidde me later tussen de mensen door naar huis.”
In de put
Michelle keek de afgelopen jaren reikhalzend uit naar de komst van Athos. Na een moeilijke kindertijd en adolescentie vond ze jaren geleden haar therapie in het wielrennen, totdat een knieblessure haar dit verhinderde. Ze raakte geestelijk depressief en kreeg de diagnose ASS, een vorm van autisme. Naar buiten gaan, tussen de mensen, werd een obstakel dat bijna niet te overwinnen was.
Vorig jaar startte ze een inzamelingsactie voor een hulphond. Ze hoopte dat het haar in ieder geval zou kunnen helpen met eenvoudige uitstapjes zoals winkelen of een wandeling door het dorp. “Hij kan mij leren mijn grenzen te bewaken en mijn spanningen en angsten te verminderen. Ook kan hij mijn zelfvertrouwen vergroten”, zei ze afgelopen zomer in deze krant.
Gewend raken aan
Via internet en in haar omgeving wist Michelle 20.000 euro op te halen, terwijl er voor haar een hond werd opgeleid bij hulphondentrainingscentrum Vom Falorie in Oude Pekela.
Athos kwam begin september bij haar langs. Ze kreeg nog drie dagen begeleiding van het trainingscentrum, waarna Michelle en haar nieuwe hond het samen moesten doen. “In het begin was het even wennen. Hij was ook een beetje onrustig.”
Ze zag al snel de voordelen. De volgende keer dat ze door een nare nachtmerrie werd gekweld, maakte Athos haar wakker. ‘Dan duwt hij zijn hoofd in mijn gezicht. Dat was eerst vreemd, maar het is beter dan door die nachtmerrie heen te slapen.”
Niet langer hopeloos
Op slechte dagen helpt Athos haar nog steeds door de supermarkt. En meest recentelijk door de drukte tijdens het Drogehamster dorpsfeest.
“Vroeger was het hopeloos”, zegt Michelle over haar leven. “Ik voelde veel wanhoop. Nu kom ik vaker mijn bed uit, heb ik meer ritme en durf ik meer dingen aan te pakken.”
Dat doet helemaal denken aan Athos, zegt ze. “Hij maakt me soms oprecht aan het lachen met zijn ‘clowndingen’. Ik kijk uit naar de toekomst en hoop dat ik een passende baan kan vinden en mezelf weer nuttig kan maken in de maatschappij.”
