Sinds mijn vrouw diaken is geworden, heb ik nieuwe dingen geleerd over kerkvrijwilligers. Ze doen veel. Dit gaat ook niet aan mij voorbij. Ik ben dan wel een ‘gepensioneerde minister’, maar nu moet ik toch echt aan de slag.
Het werkt als volgt: onze parochie heeft van een bollenkweker een partij tulpenbollen ontvangen voor de actie ‘Fryslân voor Moldavië’. Door vorm en formaat niet geschikt voor de handel, maar toch prima bruikbaar. Onze diakenen kunnen ze nu dus verkopen voor een goed doel.
Er moet veel gebeuren in korte tijd. Al die bollen zijn verpakt in papieren zakken. Op ieder zakje zit een kleurig kaartje: wat zit erin, wat is het goede doel, wat kost het zakje bollen en waar kun je het geld overmaken.
Daarom komen de diakenen op vrijdagmiddag in een schuur bijeen om voor dit alles te zorgen. De vrouw des huizes zorgt voor koffie en gebak, en de drie vrouwelijke diakenen nemen hun echtgenoten mee om te helpen. “Ga Wim”, zegt mijn vrouw, “stroop je mouwen op!”
Even later ben ik met een hele groep vrijwilligers bezig om bollen in zakjes te doen, dicht te nieten en te voorzien van een kleurrijk label. We stallen de tassen uit in het pand waar we op zondag na de kerk koffie drinken en doordeweeks allerlei mensen komen.
Als predikant predikte ik over diaconale zorg als een van de pijlers van het christelijk geloof: helpen is misschien wel de eerste roeping van gelovigen. Nu ervaar ik hoeveel je hiervoor moet doen en organiseren. Zwaai gewoon met uw handen.
Het valt mij op hoeveel plezier en overtuiging diakenen in hun werk brengen. Dat werkt door op anderen: de tulpenkweker die zijn bollen ter beschikking stelt, onze groenteboer bij wie we gratis papieren zakjes kunnen krijgen, en de kerkgangers die meteen wat zakjes meenemen.
Onze diakenen weten waar ze het voor doen: het helpen van de allerarmsten in Moldavië. Er bestaat niet zoiets als een pensioen, zoals ik er nu van geniet. Ik vraag me af hoe de tulpen na de winter uit de grond komen, Moldavische ouderen vragen zich af hoe ze de winter doorkomen.
Misschien heb ik als predikant soms niet beseft hoe inspirerend vrijwilligerswerk in de kerk is. Ik heb het ambt van predikant vele jaren met veel plezier vervuld. Nu leert mijn pensionering mij de vreugde van diakenen, ouderlingen, kerkrentmeesters en andere vrijwilligers.
Maar eens een predikant, altijd een predikant. Terwijl ik de ballen inpak, speelt het bloemrijke lied uit ons nieuwe liedboek door mijn hoofd dat ik altijd graag heb gezongen:
In de bloembol zit de krokus,
in het zaad de appelboom,
er zit een belofte in de pop:
straks fladderen er vlinders rond.
In de kou van de winter
de lente groeit ondergronds,
nog steeds verborgen totdat het naar buiten komt,
God zorgt voor de schepping.
Opmerking? Mail naar wimbeekman56@gmail.com
