Rockster of cultheld: wie is de markante ADO-aankoop Diogo Tomas? ‘Ik laat me meevoeren door het leven’ | Voetbal

“Mogen we daar ook een foto maken?” Diogo Tomas wijst naar een kleurrijk bankje vol mozaïek. Zelf koos hij de Haagse stadstuin in het Regentessekwartier als locatie voor de shoot. Het was een van de vele hoogtepunten in de hofstad die hij had uitgezocht, nog voordat hij een tweejarig contract tekende bij ADO Den Haag.

“De natuur helpt mij om geaard te blijven. Ik geloof dat wij onderdeel zijn van de natuur en dat het helend kan werken.” Hij wijst op zijn telefoon naar het natuurgebied Meijendel. “Is dit ook mooi?”

Tussen de regenbuien door poseert hij met zijn popsterachtige kledingstijl als een ervaren model, terwijl hij vraagt ​​welke wijk in Den Haag bij hem past en of je hier gewoon in zee kunt zwemmen. “Tot voor kort wist ik niet dat Nederland aan zee ligt”, zegt hij lachend. Niet veel later, onder het genot van gemberthee in een café, vertelt Tomas rustig over yogastudio’s, de battles op Finse voetbalvelden, het leven in een woonwagen, de ADO-fans die hem nu al vergelijken met Michel Adam en nog veel meer.

Maar eerst over zijn transfer. De centrale verdediger had nog nooit buiten Scandinavië gevoetbald, maar wilde graag op avontuur. Dus zelfs nadat hij eind augustus zijn club HJK Helsinki naar Europees voetbal had geschoten, besloot hij toch om in de Nederlandse Keuken Kampioen Divisie te gaan spelen.

“Ik ben iemand die zich laat leiden door emotie. Het voelde als de juiste keuze. Zo’n kans krijg je niet vaak en dan moet je…” Tomas maakt een beweging alsof hij een vlieg uit de lucht pakt. “Dan moet je hem pakken.”

En zo vertrok hij na hectische onderhandelingen ineens naar Den Haag. “Ik ben er rustig onder, maar twee weken geleden wist ik nog niet eens dat ik in Nederland zou zijn. Dus ik laat het allemaal over me heen komen en laat de controle even los. Ik laat het leven me meevoeren.”

De tekst gaat verder onder het bericht.

Om te begrijpen wat voor soort voetballer ADO met Tomas in huis haalt, moeten we terug naar zijn jeugd. Hij groeide op in Tampere, Finland, met zijn Portugese vader en Finse moeder, die hem liever niet ijshockey zagen spelen. “En ik had een goede ijshockeyer kunnen zijn. Ik speel graag gemeen. In onze straat speelden we een spelletje met een bal, hockeysticks en zonder regels. Alles was toegestaan. Ik was wat jonger dan de rest en dan heb je de keuze om heel stoer te zijn of om bij je moeder te huilen. Ik heb ervoor gekozen om beide te doen.”

Vechten of vluchten? Tomas kiest altijd voor vechten. En die agressie zit nog steeds in zijn spel. “Er zit iets dierlijks in. Ik verlies mezelf in het spel en dat is een geweldig gevoel. Iets heel puurs.” En dat vertaalt zich in een stoïcijns en fel spel. “Ik ben nooit vriendelijk tegen stakers. Als ik met ze praat, is het voor denk spelletjes. En als ik een been breek, kan het me niet schelen. Het been van een ander, mijn been. Dat hoort bij het spel.”

Het beeld botst een beetje met de vriendelijke man die thee drinkt. Dat komt omdat Tomas zich buiten het veld volledig losmaakt van het voetbal. “Dat heb ik nodig, zodat ik die passie en adrenaline weer kan oproepen als ik speel. Sommige mensen begrijpen dat misschien niet, omdat het lijkt alsof ik niet gefocust ben. Maar het tegenovergestelde is waar. Ik moet uitzoomen om weer in te kunnen zoomen.”

Hij doet dit door de natuur in te trekken, piano te spelen, yoga te leren en nog veel meer. Toen Tomas in Noorwegen voetbalde voor Odds BK, woonde hij twee maanden in een caravan, gewoon om het uit te proberen. “En na mijn carrière wil ik ook buiten het netwerk en veel reizen. Ik heb altijd bewust de keuze gemaakt om alles te geven voor voetbal, dat is ook nodig. Zo is het een groot deel van mij geworden. Dus wie ben ik als dat wegvalt?”

De tekst gaat verder onder de foto.